(Карэспандэнтка: ) “Як вы ставіцеся да прапановы забараніць усынаўленьне беларускіх сіротаў замежнікамі? І як вы лічыце, дзе ім будзе лепш: у сіроцкіх дамах у Беларусі ці ў сем’ях за мяжой?”
(Спадарыня: ) “Канечне, лепш за ўсё тут, бо радзіма ёсьць радзіма, якой бы яна ні была. Зь іншага боку, з гэтай нашай галечай мо лепш было б і за мяжой. Бо там і матэрыяльны дабрабыт, можа быць, лепшы, і выхаваньне. Але ўсё гэта, вядома, будзе залежыць ад сем’яў, якія прымаюць дзяцей”.
(Спадар: ) “Ня трэба забараняць усынаўленьне беларускіх сіротаў за мяжу, а зрабіць больш дасканалымі ўмовы ўсынаўленьня, а таксама кантраляваць іхнае знаходжаньне за мяжой”.
(Спадарыня: ) “Я супраць усынаўленьня замежнымі грамадзянамі. Ну, што гэта — аддаваць сваіх дзяцей за мяжу кудысьці, чужым людзям. Усё ж-такі няхай будуць у Беларусі”.
(Спадар: ) “Ну, канечне, ім там, напэўна лепш будзе. Іх там лечаць, даглядаюць, выхоўваюць, і ўсё нармалёва”.
(Юначка: ) “Я лічу, што беларускім дзецям лепш будзе за мяжой, бо там лепшыя пабытовыя ўмовы і мэнталітэт у людзей таксама іншы”.
(Спадар: ) “Складана адказаць на гэтае пытаньне адназначна — з аднаго боку, пажадаў бы ўладам лепш клапаціцца пра сіроцкія дамы. А зь іншага, нельга выключаць і ўсынаўленьня. Калі ў нас недастаткова вырашаюцца гэтыя пытаньні, то чаму б і не?”
(Юначка: ) “Калі тут ёсьць добрая сям’я, якая здольная ўсынавіць дзіця, то лепш тут. Але, калі тут малыя ўтрымліваюцца ў сіроцкім доме, то лепш за мяжу”.
(Спадарыня: ) “Ні ў якім разе нельга прыпыняць вывазу. Бо калі б нашыя ўлады лепш ведалі становішча, у якім знаходзяцца сіроцкія дамы, лепш клапаціліся б пра іх, то тады б яны мелі маральнае права казаць пра забарону ўсынаўленьня. Я лічу, што гэта ня тая крыніца гандлю людзьмі, пра якую трэба хвалявацца”.
(Юнак: ) “Натуральна, што я ня згодны з гэткай прапановай, бо самім дзецям было б лепш за мяжой. Тым больш, што дзяржаўныя выдаткі на дзіцячыя дамы мінімальныя і абсалютна недастатковыя. Для кіраўніка краіны, натуральна, гэта ня клопат пра дзяцей, а палітычны крок, які незразумелы і непатрэбны”.
(Спадарыня: ) “Канечне, лепш за ўсё тут, бо радзіма ёсьць радзіма, якой бы яна ні была. Зь іншага боку, з гэтай нашай галечай мо лепш было б і за мяжой. Бо там і матэрыяльны дабрабыт, можа быць, лепшы, і выхаваньне. Але ўсё гэта, вядома, будзе залежыць ад сем’яў, якія прымаюць дзяцей”.
(Спадар: ) “Ня трэба забараняць усынаўленьне беларускіх сіротаў за мяжу, а зрабіць больш дасканалымі ўмовы ўсынаўленьня, а таксама кантраляваць іхнае знаходжаньне за мяжой”.
(Спадарыня: ) “Я супраць усынаўленьня замежнымі грамадзянамі. Ну, што гэта — аддаваць сваіх дзяцей за мяжу кудысьці, чужым людзям. Усё ж-такі няхай будуць у Беларусі”.
(Спадар: ) “Ну, канечне, ім там, напэўна лепш будзе. Іх там лечаць, даглядаюць, выхоўваюць, і ўсё нармалёва”.
(Юначка: ) “Я лічу, што беларускім дзецям лепш будзе за мяжой, бо там лепшыя пабытовыя ўмовы і мэнталітэт у людзей таксама іншы”.
(Спадар: ) “Складана адказаць на гэтае пытаньне адназначна — з аднаго боку, пажадаў бы ўладам лепш клапаціцца пра сіроцкія дамы. А зь іншага, нельга выключаць і ўсынаўленьня. Калі ў нас недастаткова вырашаюцца гэтыя пытаньні, то чаму б і не?”
(Юначка: ) “Калі тут ёсьць добрая сям’я, якая здольная ўсынавіць дзіця, то лепш тут. Але, калі тут малыя ўтрымліваюцца ў сіроцкім доме, то лепш за мяжу”.
(Спадарыня: ) “Ні ў якім разе нельга прыпыняць вывазу. Бо калі б нашыя ўлады лепш ведалі становішча, у якім знаходзяцца сіроцкія дамы, лепш клапаціліся б пра іх, то тады б яны мелі маральнае права казаць пра забарону ўсынаўленьня. Я лічу, што гэта ня тая крыніца гандлю людзьмі, пра якую трэба хвалявацца”.
(Юнак: ) “Натуральна, што я ня згодны з гэткай прапановай, бо самім дзецям было б лепш за мяжой. Тым больш, што дзяржаўныя выдаткі на дзіцячыя дамы мінімальныя і абсалютна недастатковыя. Для кіраўніка краіны, натуральна, гэта ня клопат пра дзяцей, а палітычны крок, які незразумелы і непатрэбны”.