(Спадарыня Валянціна: ) “Асьвенцім — гэта лягер”.
(Спадар Алесь: ) “Асьвенцім — гэта лягер падчас другой усясьветнай вайны”.
(Спадарыня Натальля: ) “Асьвенцім — гэта лягер, дзе былі пакуты”.
(Спадарыня Ганна: ) “Ведаю, але я там не была”.
(Спадар Іван: ) “Гэта нямецкі лягер, дзе трымалі вязьняў”.
(Карэспандэнт: ) “У якой гэта было краіне?”
(Спадар Алесь: ) “Не магу адказаць, у якой гэта было краіне”.
(Спадар Валеры: ) “У Нямеччыне”.
(Спадар Віктар: ) “Ня ведаю. Здаецца, у Беларусі”.
(Спадар Віталь: ) “У Польшчы”.
(Спадар Ігнат: ) “Ня памятаю, дзе гэты Асьвенцім ёсьць. Чуў, што дзесьці далёка за горадам”.
(Спадарыня Віка: ) “Гэта на тэрыторыі Эўропы”.
(Карэспандэнт: ) “Што гэта за лягер? Што там адбывалася?”
(Спадарыня Ніна: ) “Гэта быў страшны канцлягер. Там шмат люду загінула”.
(Спадар Сяргей: ) “Там спальвалі ў крэматорыі. Гэта першае. Потым людзі паміралі з голаду. Паміралі ад інфэкцыі. У асноўным тры такія фактары. А чацьвертае: яны расстрэльвалі бяз суду і сьледзтва”.
(Спадар Алесь: ) “Там немцы спальвалі мірных жыхароў, габрэяў”.
(Спадар Канстанцін: ) “У асноўным туды былі зьвезены габрэі. З усіх краінаў Эўропы. Гэта найперш. Былі таксама ваеннапалонныя. І большасьць іх прайшла празь печы”.
(Спадарыня Ніна: ) “У мяне быў дзядзька ў Дахаў. Распавядаў, што рабілі там досьледы. Уколы рабілі”.
(Спадарыня Люба: ) “Там мой дзядзька загубіў сваё жыцьцё”.
(Спадар Канстанцін: ) “Мая маці, прафэсар, доктар мэдыцынскіх навук першай ступіла ў канцлягер Асьвенцім. Яе завуць прафэсар Жылінская Маргарыта Аляксандраўна. Яна там аказвала дапамогу. Гэта былі ня людзі — сярэдняя вага чалавека была 20–21 кіляграм. Фактычна гэта былі косьці. На людзях не было мяса”.
(Карэспандэнт: ) “Якія ўрокі з Асьвенціму мусяць зрабіць народы?”
(Спадарыня Вера: ) “Такога больш не павінна быць”.
(Спадар Алесь: ) “Асьвенцім — гэта лягер падчас другой усясьветнай вайны”.
(Спадарыня Натальля: ) “Асьвенцім — гэта лягер, дзе былі пакуты”.
(Спадарыня Ганна: ) “Ведаю, але я там не была”.
(Спадар Іван: ) “Гэта нямецкі лягер, дзе трымалі вязьняў”.
(Карэспандэнт: ) “У якой гэта было краіне?”
(Спадар Алесь: ) “Не магу адказаць, у якой гэта было краіне”.
(Спадар Валеры: ) “У Нямеччыне”.
(Спадар Віктар: ) “Ня ведаю. Здаецца, у Беларусі”.
(Спадар Віталь: ) “У Польшчы”.
(Спадар Ігнат: ) “Ня памятаю, дзе гэты Асьвенцім ёсьць. Чуў, што дзесьці далёка за горадам”.
(Спадарыня Віка: ) “Гэта на тэрыторыі Эўропы”.
(Карэспандэнт: ) “Што гэта за лягер? Што там адбывалася?”
(Спадарыня Ніна: ) “Гэта быў страшны канцлягер. Там шмат люду загінула”.
(Спадар Сяргей: ) “Там спальвалі ў крэматорыі. Гэта першае. Потым людзі паміралі з голаду. Паміралі ад інфэкцыі. У асноўным тры такія фактары. А чацьвертае: яны расстрэльвалі бяз суду і сьледзтва”.
(Спадар Алесь: ) “Там немцы спальвалі мірных жыхароў, габрэяў”.
(Спадар Канстанцін: ) “У асноўным туды былі зьвезены габрэі. З усіх краінаў Эўропы. Гэта найперш. Былі таксама ваеннапалонныя. І большасьць іх прайшла празь печы”.
(Спадарыня Ніна: ) “У мяне быў дзядзька ў Дахаў. Распавядаў, што рабілі там досьледы. Уколы рабілі”.
(Спадарыня Люба: ) “Там мой дзядзька загубіў сваё жыцьцё”.
(Спадар Канстанцін: ) “Мая маці, прафэсар, доктар мэдыцынскіх навук першай ступіла ў канцлягер Асьвенцім. Яе завуць прафэсар Жылінская Маргарыта Аляксандраўна. Яна там аказвала дапамогу. Гэта былі ня людзі — сярэдняя вага чалавека была 20–21 кіляграм. Фактычна гэта былі косьці. На людзях не было мяса”.
(Карэспандэнт: ) “Якія ўрокі з Асьвенціму мусяць зрабіць народы?”
(Спадарыня Вера: ) “Такога больш не павінна быць”.
