У кнізе Эдуарда Мельнікава і Юрыя Тапарашава ўпершыню комлексна аналізуецца стан беларускіх дзяржаўных і недзяржаўных электронных СМІ.
Больш увагі аўтары надалі агульнанацыянальным дзяржаўным тэлеканалам, якія, на думку аўтараў, сталі сфэрай уплыву ня толькі ўладаў, але і асабіста Аляксандра Лукашэнкі, згодна зь ягоным указам аб іх падпарадкаваньні прэзыдэнту. Першы нацыянальны канал, ОНТ і CТВ зьяўляюцца дзяржаўнай уласнасьцю і падпарадкоўваюцца дыктату зьверху. Аналізуючы гэтую сытуацыю, аўтары абапіраюцца на сацыялягічныя матэрыялы.
Лябараторыя “Новак” апытала тэлегледачоў пра іх стаўленьне да беларускага тэлевяшчаньня. Галоўная выснова — большасьць тэлегледачоў адмоўна ацэньвае якасьць нацыянальнага тэлебачаньня. Шмат рэспандэнтаў мяркуюць, што і расейскія каналы ім сталі нагадваць беларускія, і ўсё больш людзей аддае перавагу каналу “Euronews”.
Аўтары кнігі самі працавалі на тэлебачаньні. Эдуард Мельнікаў у 1994 годзе быў намесьнікам старшыні БТ, а пасьля прэзыдэнцкіх выбараў — галоўным рэдактарам грамадзка-палітычных праграмаў. Пасьля травеньскага рэфэрэндуму ён звольніўся з тэлебачаньня. Гаворыць спадар Мельнікаў:
(Мельнікаў: ) “Напэўна, асноўны намер аўтараў, мой і майго калегі Юрыя Тапарашава, у тым, каб узбудзіць грамадзкую думку, каб грамадзтва ўздымала пытаньні: “Што рабіць з тэлебачаньнем, якое, па-першае, працуе, напэўна, ня так, як трэба, а па-другое, яно супраць нашых інфармацыйных інтарэсаў і густаў?” Што будзе далей? Канечне, гэта залежыць ад таго, як адгукнуцца на кнігу палітычныя лідэры, грамадзкія дзеячы, журналісты, публіцысты”.
Эдуард Мельнікаў мяркуе, што тэлебачаньне — моцны сродак уплыву на фармаваньне грамадзкай думкі, і яно павінна належаць грамадзтву.
Больш увагі аўтары надалі агульнанацыянальным дзяржаўным тэлеканалам, якія, на думку аўтараў, сталі сфэрай уплыву ня толькі ўладаў, але і асабіста Аляксандра Лукашэнкі, згодна зь ягоным указам аб іх падпарадкаваньні прэзыдэнту. Першы нацыянальны канал, ОНТ і CТВ зьяўляюцца дзяржаўнай уласнасьцю і падпарадкоўваюцца дыктату зьверху. Аналізуючы гэтую сытуацыю, аўтары абапіраюцца на сацыялягічныя матэрыялы.
Лябараторыя “Новак” апытала тэлегледачоў пра іх стаўленьне да беларускага тэлевяшчаньня. Галоўная выснова — большасьць тэлегледачоў адмоўна ацэньвае якасьць нацыянальнага тэлебачаньня. Шмат рэспандэнтаў мяркуюць, што і расейскія каналы ім сталі нагадваць беларускія, і ўсё больш людзей аддае перавагу каналу “Euronews”.
Аўтары кнігі самі працавалі на тэлебачаньні. Эдуард Мельнікаў у 1994 годзе быў намесьнікам старшыні БТ, а пасьля прэзыдэнцкіх выбараў — галоўным рэдактарам грамадзка-палітычных праграмаў. Пасьля травеньскага рэфэрэндуму ён звольніўся з тэлебачаньня. Гаворыць спадар Мельнікаў:
(Мельнікаў: ) “Напэўна, асноўны намер аўтараў, мой і майго калегі Юрыя Тапарашава, у тым, каб узбудзіць грамадзкую думку, каб грамадзтва ўздымала пытаньні: “Што рабіць з тэлебачаньнем, якое, па-першае, працуе, напэўна, ня так, як трэба, а па-другое, яно супраць нашых інфармацыйных інтарэсаў і густаў?” Што будзе далей? Канечне, гэта залежыць ад таго, як адгукнуцца на кнігу палітычныя лідэры, грамадзкія дзеячы, журналісты, публіцысты”.
Эдуард Мельнікаў мяркуе, што тэлебачаньне — моцны сродак уплыву на фармаваньне грамадзкай думкі, і яно павінна належаць грамадзтву.
