Мясцовыя жыхары вязуць харчы на праверку ў лябараторыю спажывецкага таварыства пераважна толькі тады, калі прапануюць іх на продаж. Напрыклад, ялавічыну, сьвініну ці гародніну з прысядзібных участкаў.
Для сябе асабіста ініцыятывы жыхары Хойнікаў ды суседніх вёсак апошнім часам рэдка правяраюць харчы на радыяцыю — нягледзячы нават на тое, што каштуе адно дасьледаваньне ўсяго 500 рублёў.
Гаворыць інжынэр-радыёляг раённага спажывецкага таварыства Людміла Малянок:
(Малянок: ) “Людзі сталі меней зьвяртаць увагі на радыяцыю, таму і скарачаюцца звароты да нас. Людзі ўжо прывыклі”.
Ня надта часта месьцічы з уласнай ініцыятывы карыстаюцца паслугамі і іншых радыялягічных лябараторыяў, у прыватнасьці, Цэнтру гігіены і эпідэміялёгіі й вэтэрынарнай лячэбніцы. Цікаўлюся ў жыхаркі Хойнікаў, няўжо не турбуе наяўнасьць радыяцыі ў харчах?
(Куліцкая: ) “Э, мы ўжо набраліся, дык нам абыякава. Ё яна, радыяцыя, ці нямашака, нам ужо ўсё адно”, — патлумачыла Ніна Куліцкая, жыхарка Хойнікаў.
Зрэшты, падобныя меркаваньні пра ўласнае харчаваньне мне даводзілася чуць і ў многіх іншых паселішчах, заражаных радыяцыяй. Распавядае маладая маці Алена зь вёскі Тумарын Веткаўскага раёну:
(Алена: ) “Якая нам розьніца — ад голаду паміраць альбо ад радыяцыі. Ёсьць адрозьненьне? У прынцыпе, ніякага. Усё адно есьці давядзецца”, — кажа спадарыня Алена. Паводле яе, бяз харчу з уласнага падворку людзям на заражаных тэрыторыях проста ня выжыць. Таму яны асабліва і не імкнуцца даведацца, наколькі небясьпечнае іх харчаваньне.
Для сябе асабіста ініцыятывы жыхары Хойнікаў ды суседніх вёсак апошнім часам рэдка правяраюць харчы на радыяцыю — нягледзячы нават на тое, што каштуе адно дасьледаваньне ўсяго 500 рублёў.
Гаворыць інжынэр-радыёляг раённага спажывецкага таварыства Людміла Малянок:
(Малянок: ) “Людзі сталі меней зьвяртаць увагі на радыяцыю, таму і скарачаюцца звароты да нас. Людзі ўжо прывыклі”.
Ня надта часта месьцічы з уласнай ініцыятывы карыстаюцца паслугамі і іншых радыялягічных лябараторыяў, у прыватнасьці, Цэнтру гігіены і эпідэміялёгіі й вэтэрынарнай лячэбніцы. Цікаўлюся ў жыхаркі Хойнікаў, няўжо не турбуе наяўнасьць радыяцыі ў харчах?
(Куліцкая: ) “Э, мы ўжо набраліся, дык нам абыякава. Ё яна, радыяцыя, ці нямашака, нам ужо ўсё адно”, — патлумачыла Ніна Куліцкая, жыхарка Хойнікаў.
Зрэшты, падобныя меркаваньні пра ўласнае харчаваньне мне даводзілася чуць і ў многіх іншых паселішчах, заражаных радыяцыяй. Распавядае маладая маці Алена зь вёскі Тумарын Веткаўскага раёну:
(Алена: ) “Якая нам розьніца — ад голаду паміраць альбо ад радыяцыі. Ёсьць адрозьненьне? У прынцыпе, ніякага. Усё адно есьці давядзецца”, — кажа спадарыня Алена. Паводле яе, бяз харчу з уласнага падворку людзям на заражаных тэрыторыях проста ня выжыць. Таму яны асабліва і не імкнуцца даведацца, наколькі небясьпечнае іх харчаваньне.
