Прачнуўся ранак: росны, трапяткі,
І першым промнем з гораду паклікаў
На волю, дзе ні грукату, ні зыкаў,
Дзе сонейка вітаюць жаўрукі.
Я не люблю куплёныя вянкі, Сказёнена-хаўтурны сьпеў музыкаў, І ў дзень, калі ад нас сыходзіць Быкаў, Зьбіраю кветкі ў глечык ля ракі.
Узгадавала родная зямля Тут васількі для дзядзькі Васіля — Сінечу поле жытняе люляе.
Букет нібыта зь неба я стварыў Ды роспачна сумленьне назаляе: Чаму жывому кветкі не дарыў?..
Гэтыя пранікнёныя вершы, якія прачытаў на адкрыцьці выставы вядомы беларускі мастак, фотамайстар і паэт Георгі Ліхтаровіч перадаюць настрой сёньняшняй імпрэзы — урачыстасьць з дамешкам смутку ад таго, што няма ўжо з намі Васіля Быкава, вялікага грамадзяніна і пісьменьніка. Сёлета яму споўнілася б восемдзесят гадоў, і з гэтай нагоды на Вушаччыне, радзіме пісьменьніка, быў зладжаны мастацкі пленэр, у якім бралі ўдзел 25 мастакоў з усіх рэгіёнаў краіны. Творцы ня толькі малявалі краявіды, але й сустракаліся з роднымі й блізкімі пісьменьніка, хадзілі тымі сьцежкамі, па якіх бегаў калісьці падлетак Васіль, сын Уладзімера і Ганны.
Агулам на выставе дэманструецца 70 жывапісных і графічных працаў, але гэта толькі частка творчага набытку мастакоў, якія далучыліся душою да мясьцінаў, асьвечаных геніям Быкава. Сам пленэр быў арганізаваны на грамадзкіх асновах, і ніякай дапамогі ад дзяржавы яго арганізатары не атрымалі. Ну а непасрэдным натхняльнікам і арганізатарам творчай акцыі быў культурна-асьветніцкі цэнтар імя Язэпа Драздовіча на чале са спадарыняй Адай Райчонак. Ёй слова:
(Райчонак: ) “На літаратурна-мастацкі пленэр, прысьвечаны памяці Васіля Быкава, сабраліся лепшыя сыны і дочкі беларускага народу, гонар нашай нацыі. Я вельмі хвалявалася, бо гэта быў вельмі адказны момант. Трэба было данесьці да беларускага народу воблік нашага нацыянальнага героя Васіля Быкава”.
Пасьля Наваполацку выстава пераедзе ў Віцебск, а адтуль у Менск. Вядуцца перамовы аб яе дэманстрацыі ў Празе — месьце, у якім народны пісьменьнік правёў апошнія гады жыцьця.
Я не люблю куплёныя вянкі, Сказёнена-хаўтурны сьпеў музыкаў, І ў дзень, калі ад нас сыходзіць Быкаў, Зьбіраю кветкі ў глечык ля ракі.
Узгадавала родная зямля Тут васількі для дзядзькі Васіля — Сінечу поле жытняе люляе.
Букет нібыта зь неба я стварыў Ды роспачна сумленьне назаляе: Чаму жывому кветкі не дарыў?..
Гэтыя пранікнёныя вершы, якія прачытаў на адкрыцьці выставы вядомы беларускі мастак, фотамайстар і паэт Георгі Ліхтаровіч перадаюць настрой сёньняшняй імпрэзы — урачыстасьць з дамешкам смутку ад таго, што няма ўжо з намі Васіля Быкава, вялікага грамадзяніна і пісьменьніка. Сёлета яму споўнілася б восемдзесят гадоў, і з гэтай нагоды на Вушаччыне, радзіме пісьменьніка, быў зладжаны мастацкі пленэр, у якім бралі ўдзел 25 мастакоў з усіх рэгіёнаў краіны. Творцы ня толькі малявалі краявіды, але й сустракаліся з роднымі й блізкімі пісьменьніка, хадзілі тымі сьцежкамі, па якіх бегаў калісьці падлетак Васіль, сын Уладзімера і Ганны.
Агулам на выставе дэманструецца 70 жывапісных і графічных працаў, але гэта толькі частка творчага набытку мастакоў, якія далучыліся душою да мясьцінаў, асьвечаных геніям Быкава. Сам пленэр быў арганізаваны на грамадзкіх асновах, і ніякай дапамогі ад дзяржавы яго арганізатары не атрымалі. Ну а непасрэдным натхняльнікам і арганізатарам творчай акцыі быў культурна-асьветніцкі цэнтар імя Язэпа Драздовіча на чале са спадарыняй Адай Райчонак. Ёй слова:
(Райчонак: ) “На літаратурна-мастацкі пленэр, прысьвечаны памяці Васіля Быкава, сабраліся лепшыя сыны і дочкі беларускага народу, гонар нашай нацыі. Я вельмі хвалявалася, бо гэта быў вельмі адказны момант. Трэба было данесьці да беларускага народу воблік нашага нацыянальнага героя Васіля Быкава”.
Пасьля Наваполацку выстава пераедзе ў Віцебск, а адтуль у Менск. Вядуцца перамовы аб яе дэманстрацыі ў Празе — месьце, у якім народны пісьменьнік правёў апошнія гады жыцьця.
