Што вы ведаеце пра Беларусь?
(Малады чалавек: ) “Я ведаю, што ў вас былі нядаўна выбары. Наколькі я чуў, у Беларусі вялікая карупцыя. Яшчэ адна рэч, якую нельга забыць – гэта ганебны пройгрыш нашай хакейнай каманды ў паедынку са зборнай Беларусі на алімпіядзе. Што да выбараў, дык, яны былі, хіба, несправядлівыя”.
(Малады чалавек: ) “Першае, што прыходзіць у галаву, калі вы пытаецеся пра Беларусь, гэта праблемы з дэмакратыяй, ці справядлівыя былі выбары. Як гэта прозьвішча вашага прэзыдэнта – Лукашэнка? Ен больш падобны да дыктатара”.
(Спадар: ) “Нажаль, я ведаю пераважна дрэнныя рэчы. Я шмат гадоў дзейнічаю ў арганізацыях, якія выступаюць за адмену сьмяротнага пакараньня. Беларусь – гэта адзіная краіна ў Эўропе, дзе сьмяротныя выракі працягваюць выконваць. Гэта ўсё”.
(Спадарыня: ) “Я ведаю толькі, што Беларусь знаходзіцца недзе на Ўсходзе, але якую гэтая краіна мае сталіцу, ці хто ёй кіруе, я ня ведаю... Нічога мне не вядома і пра беларускі хакей ці іншых беларускіх спартоўцаў”.
(Спадар: ) “Я ведаю крыху, бо сам журналіст і нават быў у Менску на канфэрэнцыі па правах чалавека, якую ладзіла ў студзені арганізацыя “Вясна”. Ураджаньні ад вашай кріаны не адрозьніваліся ад таго, што пішуць у прэсе. Я сустракаўся з журналістамі незалежных мэдыяў і ведаю пра праблемы, якія яны маюць – гэта было цяжка чуць. Дарэчы, ад Стакгольму да Менску бліжэй, чым да паўночных ускраінаў Швэцыі”.
(Спадарыня: ) “Не, нічога я пра вашу краіну ня ведаю – не пытайцеся нават, бо сапраўды ня ведаю”.
(Дзяўчына: ) “Насамрэч няшмат, а калі падумаць - дык увогуле нічога!”
(Малады чалавек: ) “Я ведаю, дзе Беларусь знаходзіцца і больш нічога”.
(Дзяўчына: ) “І я таксама – ведаю, дзе гэтая краіна месьціцца, але нічога больш”.
(Дзяўчына: ) “Я ня вельмі цікаўлюся хакеем, але ведаю, што ў вас ёсьць хакейная каманда”.
(Малады чалавек: ) “Я ведаю, што ў вас былі нядаўна выбары. Наколькі я чуў, у Беларусі вялікая карупцыя. Яшчэ адна рэч, якую нельга забыць – гэта ганебны пройгрыш нашай хакейнай каманды ў паедынку са зборнай Беларусі на алімпіядзе. Што да выбараў, дык, яны былі, хіба, несправядлівыя”.
(Малады чалавек: ) “Першае, што прыходзіць у галаву, калі вы пытаецеся пра Беларусь, гэта праблемы з дэмакратыяй, ці справядлівыя былі выбары. Як гэта прозьвішча вашага прэзыдэнта – Лукашэнка? Ен больш падобны да дыктатара”.
(Спадар: ) “Нажаль, я ведаю пераважна дрэнныя рэчы. Я шмат гадоў дзейнічаю ў арганізацыях, якія выступаюць за адмену сьмяротнага пакараньня. Беларусь – гэта адзіная краіна ў Эўропе, дзе сьмяротныя выракі працягваюць выконваць. Гэта ўсё”.
(Спадарыня: ) “Я ведаю толькі, што Беларусь знаходзіцца недзе на Ўсходзе, але якую гэтая краіна мае сталіцу, ці хто ёй кіруе, я ня ведаю... Нічога мне не вядома і пра беларускі хакей ці іншых беларускіх спартоўцаў”.
(Спадар: ) “Я ведаю крыху, бо сам журналіст і нават быў у Менску на канфэрэнцыі па правах чалавека, якую ладзіла ў студзені арганізацыя “Вясна”. Ураджаньні ад вашай кріаны не адрозьніваліся ад таго, што пішуць у прэсе. Я сустракаўся з журналістамі незалежных мэдыяў і ведаю пра праблемы, якія яны маюць – гэта было цяжка чуць. Дарэчы, ад Стакгольму да Менску бліжэй, чым да паўночных ускраінаў Швэцыі”.
(Спадарыня: ) “Не, нічога я пра вашу краіну ня ведаю – не пытайцеся нават, бо сапраўды ня ведаю”.
(Дзяўчына: ) “Насамрэч няшмат, а калі падумаць - дык увогуле нічога!”
(Малады чалавек: ) “Я ведаю, дзе Беларусь знаходзіцца і больш нічога”.
(Дзяўчына: ) “І я таксама – ведаю, дзе гэтая краіна месьціцца, але нічога больш”.
(Дзяўчына: ) “Я ня вельмі цікаўлюся хакеем, але ведаю, што ў вас ёсьць хакейная каманда”.
