Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Пэрспэктывы моладзі пасьля кастрычніцкага рэфэрэндуму


Ягор Маёрчык, Менск Новая перадача сэрыі “Маладыя галасы”. Тэма: “Пэрспэктывы моладзі пасьля кастрычніцкага рэфэрэндуму. Што разумней: зьехаць працаваць і навучацца ў замежжа, альбо застацца ў Беларусі?” Госьці Менскай студыі Радыё Свабода: студэнтка дзяржаўнага Лінгвістычнага унівэрсытэту Марыля Паланцэвіч; Аляксандар – ён папрасіў не называць ягонага прозьвішча і унівэрсытэт, дзе навучаецца; а таксама сябра Задзіночаньня беларускіх студэнтаў Алег Ларычаў і студэнт Беларускага дзяржаўнага тэхналягічнага ўнівэрсытэту Ягор Шумскі.

(Маёрчык: ) “Сытуацыя, якая склалася ў моладзевым асяродку пасьля выбараў, якімі словамі яе можна апісаць?”

(Марыля Паланцэвіч: ) “Уласна кажучы, ніхто іншых вынікаў не чакаў, таму мяркую, гэтая сытуацыя нічога не зьмяніла. Такім чынам мы вымушаныя вырашаць, як будзем дзейнічаць. Я так адчуваю, што моладзь, якая мысьліць незалежна, дзяржаве ня трэба. Таму мы вымушаныя выжываць самі”.

(Аляксандар: ) “Уся моладзь, яна не задаволеная выбарамі, яна лічыць, што выбары прайшлі вельмі дрэнна, выбары былі непраўдападобнымі”.

(Маёрчык: ) “На тое ж пытаньне пра настроі ў моладзевым асяродку праз месяц пасьля рэфэрэндуму, адказвае Алег Ларычаў:”

(Алег Ларычаў: ) “Пасьля выбараў у моладзевым асяродку, ну, прынамсі, дзе тусуюся я, пэўная апатыя ўсё ж такі пачалася. Нават многія з тых, што выступалі за Лукашэнку, не падтрымліваюць трэці тэрмін. А моладзь, цалкам апалітычная да выбараў, зараз палітызуецца”.

(Маёрчык: ) “Ягор Шумскі, што вы маеце сказаць?”

(Ягор Шумскі: ) “У сваім асяродку я такіх ідэяў радыкальных не адчуваю, нават нейкая вельмі сур’ёзная апатыя пачалася, таму што дзяржава яшчэ раз усім паказала, нічым не прыкрываючыся, тое, што ёй ня толькі моладзь непатрэбная, але й увогуле людзі. Тут не дзяржава для людзей, а людзі для дзяржавы хутчэй працуюць. Моладзь адчувае, што яна тут нікому не патрэбная, адчувае, што да яе ставяцца ня так, як павінны ставіцца да людзей”.

(Маёрчык: ) “У той сытуацыя, якая паўстала пасьля выбараў: гэта й апатыя, і расчараваньне, гэта й большая палітызаванасьць моладзі, а, можа, дзесьці нават радыкалізацыя. Ці шукае моладзь выйсьце? Якое гэта выйсьце можа быць? У адказе на гэтае пытаньне зноў пачнем са спадарыні. Марыля…”

(Марыля Паланцэвіч: ) “Мы гатовыя змагацца, калі гэта будзе мець сэнс. Калі будзе стаяць мэта, якую мы здолеем дасягнуць, да тае пары кожны здолее працаваць на сваёй дзялянцы, здолее зрабіць тое, у чым ён зацікаўлены. Калі прагучыць лёзунг “На барыкады!” – я буду на барыкадах. Іншым чынам я буду рабіць пераклады на іншыя мовы, я буду займацца праграмаваньнем – тым, што мне цікава”.

(Маёрчык: ) “Якое выйсьце для моладзі? Для той, якая ўваходзіць ў зьвязы й арганізацыі, і для той, якая сама па сабе? Сябра Задзіночаньня беларускіх студэнтаў Алег Ларычаў:”

(Алег Ларычаў: ) “Тут як бы моладзь падзялілася на тры часткі: сябры палітычных арганізацыяў будуць працягваць, што рабілі; некаторыя расчараваліся ў апазыцыі – адышлі; і ёсьць трэцяя частка, якая не зьбіраецца ўступаць у арганізацыі й рабіць штосьці асабіста. Частка моладзі, якая расчаравалася ў арганізацыях і адышла, пачынае зараз тусавацца на кватэрах. Некаторыя бачаць выйсьце праз тусоўкі. Пачакаць – можа, з тусовак нешта вырасьце”.

(Маёрчык: ) “Ягор, а што маюцца рабіць вашыя сябры і знаёмыя?”

(Ягор Шумскі: ) “Усе мае сябры схільныя да таго, каб абмежавацца ад сёньняшніх беларускіх рэаліяў, таму што неяк няёмка пачуваць сябе нікім у гэтай краіне. Усе людзі імкнуцца атрымаць добрую адукацыю й займацца нечым карысным”.

(Маёрчык: ) “З тым самым пытаньнем, у чым моладзь шукае выйсьце ў цяперашняй сытуцыі, я зьвяртаюся да Аляксандра”.

(Аляксандар: ) “Яны будуюць сваё жыцьцё так, каб зьехаць з нашай краіны. Паехаць у тую ж Францыю, дзе да людзей ставяцца, як да добрага чалавека. Дзе чалавек – гэта галоўнае”.

(Маёрчык: ) “Аляксандар, а вы самі для сябе ўжо нейкае рашэньне прынялі?”

(Аляксандар: ) “Працэнтаў 25 – каб застацца, і 75% – каб зьехаць”.

(Маёрчык: ) “Ці шмат такіх людзей, якія хочуць зьехаць?”

(Аляксандар: ) “У маім асяродзьдзі шмат, амаль што ўсе”.

(Маёрчык: ) “Што ў вас за асяродак?”

(Аляксандар: ) “Гэта студэнты БНТУ, студэнты БДУ, Сахараўскі інстытут”.

(Маёрчык: ) “Чым яны тлумачаць сваё жаданьне зьехаць?”

(Аляксандар: ) “Гэта малы заробак, дрэннае, адпаведна, становішча ў сям’і. Вельмі цяжка арганізаваць сваю каапэрацыю, каб зарабіць грошы”.

(Маёрчык: ) “У іх ёсьць нейкія дакладныя, канкрэтныя пляны, у якую краіну яны паедуць і навошта?”

(Аляксандар: ) “Гэта ЗША, Ангельшчына, Францыя, магчыма, Нямеччына”.

(Маёрчык: ) “Дзе яны могуць выкарыстаць свае веды, атрыманыя тут у Беларусі?”

(Аляксандар: ) “Эканаміст, вядома – гэта цяжка будзе. Але ж у тэхнічныя ВНУ уладкавацца з нашым дыплёмам будзе ня так складана. там жа й курсы нейкія, атрымаць кваліфікацыю больш высокую”.

(Маёрчык: ) “Калі чалавек мае ў галаве веды й нейкі досьвед – ён зможа знайсьці сабе працу й ён зможа знайсьці сабе месца для працы?”

(Аляксандар: ) “У нас гэта намнога менш. Магчыма, у сьвеце, але ў нас намнога менш”.

(Маёрчык: ) “Але ж навошта не выкарыстоўваць нават гэтыя меншыя магчымасьці, чым кудысьці ехаць і там працаваць на аўтазалівачных станцыях, у супэрмаркеце грузчыкам, альбо нейкім кур’ерам, рэклямным агентам?”

(Аляксандар: ) “Калі пачнем, скажам так, з рэклямнага агента, то можна зрабіць сабе й кар’еру”.

(Маёрчык: ) “Аляксандар узгадаў верагоднасьць такога варыянту, як зьехаць у замежжа. Ягоную пазыцыю на гэты конт мы ўжо ведаем. А ці разглядалі магчымасьць пакінуць Беларусь астатнія удзельнікі нашае дыскусіі? Марыля, як вы адкажаце на гэтае пытаньне?”

(Марыля Паланцэвіч: ) “Магчыма, мае сэнс думаць пра чаканьне пераменаў за мяжой. Я для сябе такую магчымасьць разглядала, але пасьля вырашыла, што я люблю гэтую зямлю, і, магчыма, я змагу прынесьці большую карысьць тут. Я мяркую, што прабівацца давядзецца ў любым выпадку. Няважна, будзеце вы пераадольваць гэтыя перашкоды тут у Беларусі, ці за мяжой. Кожны робіць гэты выбар для сябе. Я мяркую, што я маю столькі ж шанцаў тут, як і за мяжой. У іншай краіне, па-першае, давядзецца пераадолець моўны бар’ер, па-другое, перад намі будзе абсалютна новае асяродзьдзе, да якога трэба будзе прыстасоўвацца”.

(Маёрчык: ) “Алег, якая вашая пазыцыя?”

(Алег Ларычаў: ) “Я асабіста стаўлюся да такіх адмоўна, бо найперш – гэта здрада. Трэба нешта старацца тут зрабіць. Гэта нават цікавей, прабівацца празь перашкоды тут, а не сядзець над усім гатовенькім за мяжой”.

(Маёрчык: ) “На пытаньне пра верагоднасьць эміграцыі адказвае Ягор Шумскі”.

(Ягор Шумскі: ) “Эмігрантаў я ўспрымаў проста як нейкіх такіх людзей, якія пайшлі па шляху найменшага супраціву, слабых, якія ведалі, што тут яны нічога ня змогуць, ніяк праявіцца, у якіх ня хопіць на гэта здольнасьцяў. Калі я застануся, то я буду адчуваць сябе, што я застаўся дастаткова моцным чалавекам”.

(Маёрчык: ) “У нас тут прысутнічае госьць, які дакладна вырашыў эміграваць зь Беларусі пасьля 17 кастрычніка, пасьля рэфэрэндуму. Вы маеце што сказаць? Марыля, калі ласка…”

(Марыля Паланцэвіч: ) “Я ні ў якім выпадку не хачу асуджаць гэтага чалавека. Для кожнага гэта сваё рашэньне. Камусьці здаецца, што ён лепш будзе пачувацца сябе за мяжою. Але, я мяркую, што варта яшчэ раз падумаць, ці варта пакідаць Радзіма дзеля чужой краіны”.

(Маёрчык: ) “На чарзе меркаваньне Алега Ларычава”.

(Алег Ларычаў: ) “Гэта неразумна проста зьяжджаць, бо тут усё ж такі свая глеба. І, сыходзячы з эканамічнага пытаньня, тут усё ж такі будзе лягчэй прабіцца, чым там, калі пачынаць там з нуля. Па-другое, ёсьць такое пачуцьцё, як настальгія. Яно ўсё адно будзе сюды цягнуць. Ён будзе адчуваць сябе ў пэўнай меры непаўнавартасным. Мы вырашылі ўсё ж такі выжываць тут, а ён, слабы, здаўся”.

(Маёрчык: ) “Да Аляксандра ў мяне пэрсанальнае пытаньне: А як жа патрыятызм? Як жа любоў да Радзімы?”

(Аляксандар: ) “Справа ўся ў тым, што калі Бацькаўшчына клапоціцца пра стан сваіх людзей, то гэта Бацькаўшчына. А калі вас у нішто ня ставяць, то бок, цячэш па рацэ, каб не казаць нічога дрэннага, то й атрымоўваецца так. Бацькаўшчына бацькаўшчынай застаецца, але пра патрыятызм цяжка тут казаць”.

(Маёрчык: ) “Калі чалавек, які вырашыў эміграваць, ён – ваш знаёмы, ён – ваш сябра. Стаўленьне да яго, як да чалавека – ці зьменіцца яно? Дамо слова Алегу Ларычаву”.

(Алег Ларычаў: ) “У пэўнай меры зьменіцца, таму што, шчыра кажучы, я не паважаю тых людзей, якія зьяжджаюць. Збольшага яны зьяжджаюць, бо лічаць: там будзе прасьцей. Я буду ставіцца да гэтага чалавека, як да больш слабага”.

(Маёрчык: ) “Ягор, вашае стаўленьне да чалавека, які ўжо дакладна вырашыў зьехаць зь Беларусі? Што вы маеце яму сказаць?”

(Ягор Шумскі: ) “Я б у яго спытаў проста: “Хлопец, чаму ты так хутка здаўся? Хто ведае, можа, ты другі Лех Валенса ці Вацлаў Гавэл. Можа, ты б сапраўды здолеў зьмяніць Беларусь да лепшага, і табе б не прыйшлося зьяжджаць?” Я б папрасіў гэтага чалавека яшчэ вельмі добра ўсё падумаць, усё ўзважыць, усе плюсы-мінусы становішча, і спытацца: “ці згодны ты так хутка здацца ў сёньняшніх Беларускіх варунках, чаму ты лічыш, што спадар Лукашэнка мацнейшы за цябе?”

(Маёрчык: ) “Аляксандар, як вы пракамэнтуеце выказваньне Алега Ларычава і Ягора Шумскага. Жаданьне зьехаць за мяжу – ці сапраўды гэта праява слабасьці?”

(Аляксандар: ) “Не, я гэтага не прызнаю. Сапраўдны сябар ніколі, па-першае, ня будзе казаць гэта ўсё за вачыма, а калі скажа ў вочы, то хутчэй за ўсё гэта было б проста ігнараваньне яго думак”.

(Маёрчык: ) “А вам ня крыўдна было б такое пачуць?”

(Аляксандар: ) “Можа б, і крыўдна, але ж, калі крыўдзіцца на кожнае слова, якое ты чуеш у свой адрас, то жыць будзе вельмі складана. Таму на нешта трэба заплюшчваць вочы”.

(Маёрчык: ) “Людзі, якія ўжо знаходзяцца за мяжой, альбо людзі, якія жадаюць туды зьехаць, кожны зь іх кажа, што яму ў Беларусі нешта пагражае. Ці прыдатная Беларусь для жыцьця? У адказе на пытаньне зноў пачнём са спадарыні. Марыля…”

(Марыля Паланцэвіч: ) “Людзі, якія эмігруюць, ужо былі псыхалягічна падрыхтаваныя да таго, што яны зьедуць. Такім чынам, вынікі выбараў стануцца для іх толькі нагодай. Я мяркую, што ўмовы ня надта спрыяльныя, але мы здольныя ў іх выжыць. Творчая асоба заўжды мацнейшая за рэжым. Таму мяркую, што калі чалавек насамрэч таленавіты, ён здолее прабіцца. Апрача таго, цікавыя рэчы, якасныя, ствараліся ў неспрыяльных варунках”.

(Маёрчык: ) “Ягор Шумскі, калі ласка…”

(Ягор Шумскі: ) “У цяперашняй Беларусі сапраўды ёсьць небясьпека для людзей, у тым пляне, што каэфіцыент карыснага дзеяньня ў Беларусі нашмат меншы, чым у іншых краінах. Чалавек проста ня можа цалкам раскрыцца ў Беларусі, я лічу, калі браць сярэдняга беларуса, я думаю, ён не раскрывае свае схільнасьці, здольнасьці на ўсё 100 адсоткаў. Чалавек будзе працаваць і ня зможа дабіцца таго, насамрэч, на што ён здольны. Гэта нейкая небясьпека, што адкінуць, напрыклад, 10 адсоткаў жыцьця, 20 адсоткаў жыцьця... Ня кожны пагадзіцца выкінуць жыцьця 10 год. Гэта пагроза”.

(Маёрчык: ) “Алег, што вы можаце сказаць наконт небясьпекі жыцьця ў Беларусі?”

(Алег Ларычаў: ) “Тут назіраецца такая небясьпечная тэндэнцыя, што проста ў Беларусі з малодшых клясаў асобу заціскаюць: трэба быць як усе, у нас усё добра і лепш быць ня можа. І такія людзі насамрэч будуць лічыць, што тут усё добра. А тыя, хто быў за мяжой, хто мае з чым параўноваць, яны бачаць, што тут прастора занадта абмежаваная. Для такіх людзей сапраўды існуе небясьпека, бо яны думаюць у іншых варунках, чым прапагандуе афіцыйная ідэалёгія”.

(Маёрчык: ) “Ягор, вы маеце нешта дадаць?”

(Ягор Шумскі: ) “Вось у мяне наадварот, калі я пагляджу на лепшае жыцьцё ў замежжа, у мяне адчыняецца іншае дыханьне, чаму я слабейшы за іншаземцаў. Я таксама змагу набыць сабе такі ж дом, такую ж машыну. Трэба толькі папрацаваць, падумаць. Нейкую ідэю добрую прыдумаць. Я таксама змагу дасягнуць гэтых мэтаў. Сілы зьяўляюцца тады, калі сапраўды бачыш, што на гэтым чыстым полі ты варты й сапраўды можаш нешта зрабіць сваё. Таму што сапраўды, прастора для дзеяньняў вельмі вялікая, шмат якія дзялянкі не занятыя яшчэ. У Беларусі першым быць значна лягчэй, чым у заходніх краінах”.

(Маёрчык: ) “На пытаньне пра небясьпеку жыцьця ў Беларусі адказвае Аляксандар. Нагадаю, што ён хоча зьехаць з краіны”.

(Аляксандар: ) “Небясьпека, вядома ж, ёсьць. Калі параўнаць з савецкім часам, калі прэзыдэнта толькі выбралі, пра яго неяк проста казалі, што ён вось такі-сякі. Але ж зараз людзі ўжо баяцца размаўляць зь незнаёмымі людзьмі пра тое, што ён зрабіў штосьці ня так. Вось гэта вось самая галоўная небясьпека. Паехаць у эміграцыю я хачу, вядома, у працоўную. Гэта будзе часовая зьява. Але як будзе далей – там будзем глядзець. Калі мне там спадабаецца, калі мае мары будуць спраўджвацца й калі я адчую, што тут я дабіваюся, чаго жадаў, то я там застануся. Калі не, то верагоднасьць будзе большая, што я вярнуся”.

(Маёрчык: ) “Большая частка, калі ня ўсе, людзі з то колькасьці, якія хочуць зьехаць, яны кажуць: гэта зараз дрэнна, калі пачнецца нейкі прагрэс, калі стане лепей – мы абавязкова вернемся й будзем працаваць на нашую родную краіну. Вашае стаўленьне да такіх абяцаньняў, ці сапраўды яны вернуцца? Марыля Паланцэвіч…”

(Марыля Паланцэвіч: ) “Добра, калі яны дачакаюцца якойсьці зьмены. Баюся, многія не дажывуць да таго часу, калі здолеюць вярнуцца і зрабіць штосьці на гэтай зямлі”.

(Маёрчык: ) “Алег, што вы можаце сказаць?”

(Алег Ларычаў: ) “Ну, я такіх людзей лічу, па-студэнцку кажучы, халяўшчыкамі. Проста зьбіраюцца перачакаць, вярнуцца, калі тут будуць умовы. А чаму б не стварыць іх самім? Спачатку думаюць: вярнуся, вярнуся, а пасьля ўжо абжыўся там, навошта вяртацца?”

(Маёрчык: ) “Перадамо мікрафон Ягору Шумскаму”.

(Ягор Шумскі: ) “Я б несур''ёзна ставіўся да такіх людзей. Такія словы ўспрымаюцца, як самасуцяшэньне нейкае, а зь іншага боку атрымаецца, што людзі сапраўды проста зьехалі, нехта за іх папрацаваў на Беларусі, падняў эканоміку. А яны – раз! І вярнуліся... Такія людзі ніякай краіне непатрэбныя”.

(Маёрчык: ) “Звычайна ў эміграцыю зьяжджаюць найлепшыя – людзі, якія з дапамогай свайго інтэлекту й прафэсійных навыкаў, свайго досьведу, могуць знайсьці сабе лепшае месца й забясьпечыць лепшую долю. Каму выгадна, каб з краіны зьяжджалі, каб з краіны зьяжджалі тыя, хто думаюць, і каб з краіны зьяжджалі тыя, хто могуць нешта зрабіць для гэтай краіны? Алег Ларычаў...”

(Алег Ларычаў: ) “Сытуацыя ў Беларусі выгадная рэжыму. Тыя, хто там працуюць дзеля сябе – я не лічу такіх людзей лепшымі”.

(Марыля Паланцевіч: ) “Мяркую, найлепшыя людзі здольныя працаваць усюды. Я спадзяюся, што ніводны рэжым ня хоча, каб у ягонай краіне засталіся дэбілы. Ня выключана, што рэжым хоча пазбавіцца ад канкурэнтаў, ад таго, што здольны штосьці зьмяніць. Рэжым ніколі ня быў пасьлядоўным. З аднаго боку ён імкнецца, каб небясьпечныя людзі зьніклі з краіны, а зь іншага – хоча нейкім чынам людзей падмяць пад сябе, эксплюатаваць, зьмяніць іх думку”.

(Маёрчык: ) “Ягор, якое вашае стаўленьне?”

(Ягор Шумскі: ) “Цалкам згодны зь меркаваньнем суразмоўцы. Зьяжджаюць ня горшыя людзі, скажам так. Можа, тое, што яны зьяжджаюць, і ніколі ўжо ня згадваюць пра Беларусь – гэта ў іх нейкія прабелы ў выхаваньні, адукацыі, аднак, тым ня менш, зьяжджаюць людзі добра адукаваныя, з мазгамі, якія нешта ўжо дабіліся. Карысна гэта толькі сёньняшняму рэжыму, што зьяжджаюць найбольш адукаваныя людзі, якія ня будуць галасаваць, калі ім нальюць на выбарным участку шклянку піва. Па-другое, выгадна тым, што зьяжджаюць людзі, якія маюць пэўны патэнцыял. Чым больш такіх людзей зьяжджае, тым меншая верагоднасьць, што ў Беларусі застанецца другі Гавэл, што мог бы скласьці канкурэнцыю сёньняшняму прэзыдэнту”.

(Маёрчык: ) “Аляксандар, калі ласка…”

(Аляксандар: ) “Гэтыя людзі, што зьяжджаюць, больш валодаюць той сілай, якія можа зьвергнуць нашае становішча. Цалкам згаджуся. Але ж, калі ўлада ўсё ж такі памяняецца, то моладзь перастане так актыўна зьяжджаць, яны змогуць цалкам зрэалізаваць свае здольнасьці тут, у сваёй краіне”.

(Маёрчык: ) “Дамо слова сябру Задзіночаньня Беларускіх студэнтаў Алегу Ларычаву”.

(Алег Ларычаў: ) “Рэжыму ў пэўнай меры нявыгадна, што зьяжджаюць эканмічна здольныя людзі, ім выгадна, што зьяжджаюць іх палітычныя апанэнты”.

(Маёрчык: ) “Я хацеў падагульніць крыху. Усе прысутныя сыйшліся на думцы, што эміграцыя пэрспэктыўнай адукаванай моладзі ў першую чаргу выгадна тым людзям, якія знаходзяцца ва ўладзе, бо такім чынам гэтыя людзі пазбаўляюцца канкурэнтаў, бо такім чынам гэтыя людзі пазбаўляюцца іншадумцаў, і яны пазбаўляюцца сапраўды тых, хто некалі іх зможа перамагчы... Атрымліваецца, што, калі рэжыму выгадна эміграцыя, праца ў межах Беларусі можа не даваць палёгку рэжыму, якраз ісьці насуперак. Застаўшыся тут, адкінуўшы думку пра эміграцыю, пайсьці наперакор гэтаму рэжыму. Як вы думаеце? Першым адказвае на гэтае пытаньне Ягор Шумскі”.

(Ягор Шумскі: ) “Так, такі лёзунг, ён, вядома, больш эфэктыўны ў межах краіны з пункту гледжаньня таго, што людзі робяць. Калі б усе людзі так зрабілі, то, думаю, цяпер бы нам усім жылося прасьцей”.

(Маёрчык: ) “Дамо слова сябру Задзіночаньня беларускіх студэнтаў Алегу Ларычаву”.

(Алег Ларычаў: ) “Я зьбіраюся тут заставацца да апошняга, рабіць нешта тут, а ня там. У мяне ёсьць знаёмыя сем’і, якія насуперак рэжыму ўсё ж такі застаюцца тут і лічаць, што найбольшае, што яны могуць зрабіць для Беларусі, гэта выхаваць беларускамоўных дзяцей, вольных у сваіх думках”.

(Маёрчык: ) “І якія думкі на гэты конт у будучай лінгвісткі Марылі Паланцэвіч?”

(Марыля Паланцэвіч: ) “Тыя, хто застаецца, звыкла застаюцца насуперак рэжыму, каб пярэчыць нейкім чынам і перашкаджаць гвалціць гэтую краіну”.

(Маёрчык: ) “Усе ўдзельнікі дыскусіі пагадзіліся, што ўладам у пэўнай ступені выгадна, каб зь краіны зьяжджала грамадзка актыўная моладзь. Чаму б не пайсьці наперакор і не застацца на Радзіме? Апошнім на гэтае пытаньне адказвае студэнт адной зь менскіх ВНУ Аляксандар. Ён сам зьбіраецца шукаць лепшай долі па-за межамі Беларусі”.

(Аляксандар: ) !Мне складана адказаць на гэтае пытаньне”.

Вялікі дзякуй усім удзельнікам гэтага выпуску праграмы “Маладыя галасы”.
XS
SM
MD
LG