Выйсьці да шырокай слухацкай аўдыторыі, аднак, альбом пакуль што ня мае шанцаў, бо аўтар не дае рады знайсьці грошай дзеля яго тыражаваньня.
Дагэтуль Ален – які, дарэчы зьяўляецца ўладальнікам Гран-пры ІІІ нацыянальнага фэстывалю беларускай песьні і паэзіі, – выпусьціў чатыры альбомы.
Апошні, які мае назву “Гукавая паштоўка”, напісаны ў жанры беларускага гарадзкога шансону і, скажу шчыра, нічым не саступае расейскамоўнай папсе, якую дзень да ночы круцяць айчынныя радыёстанцыі.
І тут даводзіцца канстатаваць, што, у адрозьненьні ад згаданай папсы, беларускі аўтар ня мае сродкаў для тыражаваньня сваёй песеннай прадукцыі”.
Прычына такога стану рэчаў хіба толькі ў адсутнасьці спонсараў? На думку Алена, прычыны тут больш грунтоўныя.
(Ален: ) “Я ня буду казаць канкрэтна пра сябе, а скажу наагул: для разьвіцьця нацыянальнай папулярнай музыкі ў нас практычна няма грунту, няма самой інфраструктуры музычнага бізнэсу, ня склаўся інстытут прадусараў, зацікаўленых ва ўкладаньні грошай для “раскруткі” беларускіх артыстаў. І гэта, хутчэй за ўсё, вынік эканамічнай сытуацыі ў краіне”.
Вышэйшае кіраўніцтва дзяржавы ўзяло на ўзбраеньне адраджэнскі слоган “Слухай сваё!” Паводле ўладнай ініцыятывы радыёэфір, прынамсі 50% (а з новага году магчыма 75%), мусіць быць апанаваны беларускай музыкай. Гэтую мы, зразумела, не маглі абмінуць у размове з Аленам.
(Ален: ) “Тут назіраем падмену паняткаў: у эфір ідуць, у асноўным, расейскамоўныя песьні ў выкананьні артыстаў беларускага паходжаньня, і гэта выдаёцца за нацыянальную музыку. Я ўключаю любую беларускую FM-станцыю, і не магу зразумець – у якой краіне знаходжуся”.
Дадамо да словаў суразмоўцы, што FM-аўскае “Радыё Віцебск” працуе ў эфіры ўжо два гады, і за ўвесь гэты час я не пачуў ад яго аніводнага беларускага слова, аніводнай беларускамоўнай песьні.
Тутэйшыя наваполацкія ўлады аніякай цікавасьці да нацыянальнай культуры таксама не выяўляюць. Пра тое кажа і Ален:
(Ален: ) “У суседнім Полацку такая дапамога мае месца. Ну а Наваполацак – горад шматнацыянальны, горад нафтавікоў, тут падыходы зусім іншыя. Як вынік – многія таленавітыя наваполацкія творцы зьехалі за мяжу. Лік іх ужо ідзе на дзясяткі”.
Дагэтуль Ален – які, дарэчы зьяўляецца ўладальнікам Гран-пры ІІІ нацыянальнага фэстывалю беларускай песьні і паэзіі, – выпусьціў чатыры альбомы.
Апошні, які мае назву “Гукавая паштоўка”, напісаны ў жанры беларускага гарадзкога шансону і, скажу шчыра, нічым не саступае расейскамоўнай папсе, якую дзень да ночы круцяць айчынныя радыёстанцыі.
І тут даводзіцца канстатаваць, што, у адрозьненьні ад згаданай папсы, беларускі аўтар ня мае сродкаў для тыражаваньня сваёй песеннай прадукцыі”.
Прычына такога стану рэчаў хіба толькі ў адсутнасьці спонсараў? На думку Алена, прычыны тут больш грунтоўныя.
(Ален: ) “Я ня буду казаць канкрэтна пра сябе, а скажу наагул: для разьвіцьця нацыянальнай папулярнай музыкі ў нас практычна няма грунту, няма самой інфраструктуры музычнага бізнэсу, ня склаўся інстытут прадусараў, зацікаўленых ва ўкладаньні грошай для “раскруткі” беларускіх артыстаў. І гэта, хутчэй за ўсё, вынік эканамічнай сытуацыі ў краіне”.
Вышэйшае кіраўніцтва дзяржавы ўзяло на ўзбраеньне адраджэнскі слоган “Слухай сваё!” Паводле ўладнай ініцыятывы радыёэфір, прынамсі 50% (а з новага году магчыма 75%), мусіць быць апанаваны беларускай музыкай. Гэтую мы, зразумела, не маглі абмінуць у размове з Аленам.
(Ален: ) “Тут назіраем падмену паняткаў: у эфір ідуць, у асноўным, расейскамоўныя песьні ў выкананьні артыстаў беларускага паходжаньня, і гэта выдаёцца за нацыянальную музыку. Я ўключаю любую беларускую FM-станцыю, і не магу зразумець – у якой краіне знаходжуся”.
Дадамо да словаў суразмоўцы, што FM-аўскае “Радыё Віцебск” працуе ў эфіры ўжо два гады, і за ўвесь гэты час я не пачуў ад яго аніводнага беларускага слова, аніводнай беларускамоўнай песьні.
Тутэйшыя наваполацкія ўлады аніякай цікавасьці да нацыянальнай культуры таксама не выяўляюць. Пра тое кажа і Ален:
(Ален: ) “У суседнім Полацку такая дапамога мае месца. Ну а Наваполацак – горад шматнацыянальны, горад нафтавікоў, тут падыходы зусім іншыя. Як вынік – многія таленавітыя наваполацкія творцы зьехалі за мяжу. Лік іх ужо ідзе на дзясяткі”.
