Нешматлікая дэмакратычна арыентаваная грамадзкасьць 10-тысячных Ляхавічаў сканцэнтраваная вакол мясцовай газэты “Ляхавіцкі час”. Пры тым, што чытаюць выданьне з ахвотай практычна ўсе жыхары гораду, кантактаваць з газэтай лічыцца досыць небясьпечна. Зьяўленьне на старонках газэты аўтаматычна азначае апазыцыйнасьць у настроях і нелаяльнасьць да ўлады. Таму здабываць афіцыйную інфармацыю журналістам усё цяжэй.
Маімі гідамі па Ляхавічах – супрацоўнікі штотыднёвіка Вольга Асос і Алена Верабей. Цікаўлюся: якія настроі сярод гараджанаў напярэдадні важных падзеяў – выбараў і рэфэрэндуму?
(Асос: ) “Штотыдня праводзім апытаньні, і гэтым разам спрабавалі задаць такое пытаньне: як вы ставіцеся да маючых адбыцца выбараў і рэфэрэндуму? Ну, і што ж? Паўдня адхадзілі – выніку ніякага. Кожны “не для друку” адказваў, а каб сфатаграфавацца і прадставіць сябе ў газэце, то людзі баяцца. Нават баяцца простых пытаньняў: прыкладам, колькі дзяцей можа дазволіць сабе сям’я. І шмат хто адказваў: гэта палітычнае пытаньне”.
(Верабей: ) “Бывае, ужо сустракаюць так: зноў пра Лукашэнку будзеце запытваць? Хоць мы ніколі пра яго наўпрост пытаньне не ставілі. У многіх склаўся такі стэрэатып: калі мы незалежная газэта, нешта дрэннае супраць улады абавязкова напішам”.
(Карэспандэнт: ) “А вось тое, што выказваецца “не для друку” – якія думкі пераважаюць?”
(Асос: ) “Розныя думкі. Пэнсіянэры – пераважна за рэфэрэндум. Выбары ім паколькі-пастолькі, абыякава: ёсьць два кандыдаты, дык нашага ляхавічаніна, мабыць, абяруць. Моладзь, натуральна, лічыць, што трэба паспрабаваць даць уладу камусьці іншаму. Гэтага ўжо пабачылі, можа хтосьці лепшы будзе”.
(Карэспандэнт: ) “Маладыя таксама сябе не называюць?”
(Верабей: ) “На жаль. Хтосьці ў школе вучыцца, хтосьці ў нашым аграрным каледжы. І калі яны выкажуцца супраць улады, то ня выключана, што гэта потым адаб’ецца на далейшым навучаньні. Таму практычна ўсе трымаюць свае думкі ў сабе. Альбо кажуць: вы лепей іншае пытаньне задайце”.
(Карэспандэнт: ) “Такім чынам, за гэтыя гады народ стаў больш запалоханы?”
(Верабей: ) “Мажліва, гэта зьвязана з тым, што цяпер вельмі мала працоўных месцаў, і кожны за яго, як можа, трымаецца, бо на кожным прадпрыемстве ёсьць начальнік, нейкім чынам зьвязаны з нашымі “вярхамі”.
(Асос: ) “І хочуць сказаць праўду – набалела ж! – але трымаюцца за свае працоўныя месцы”.
(Карэспандэнт: ) “На ваш погляд – як “гладка” пройдзе галасаваньне? Пойдуць людзі на ўчасткі?”
(Верабей: ) “Пойдуць, бо многіх цікавіць свая будучыня, і шмат хто спадзяецца, што гэтым разам жыцьцё абавязкова палепшыцца. Кожны раз спадзяюцца, але гэтыя спадзяваньні не заўсёды прыходзяць”.
Маімі гідамі па Ляхавічах – супрацоўнікі штотыднёвіка Вольга Асос і Алена Верабей. Цікаўлюся: якія настроі сярод гараджанаў напярэдадні важных падзеяў – выбараў і рэфэрэндуму?
(Асос: ) “Штотыдня праводзім апытаньні, і гэтым разам спрабавалі задаць такое пытаньне: як вы ставіцеся да маючых адбыцца выбараў і рэфэрэндуму? Ну, і што ж? Паўдня адхадзілі – выніку ніякага. Кожны “не для друку” адказваў, а каб сфатаграфавацца і прадставіць сябе ў газэце, то людзі баяцца. Нават баяцца простых пытаньняў: прыкладам, колькі дзяцей можа дазволіць сабе сям’я. І шмат хто адказваў: гэта палітычнае пытаньне”.
(Верабей: ) “Бывае, ужо сустракаюць так: зноў пра Лукашэнку будзеце запытваць? Хоць мы ніколі пра яго наўпрост пытаньне не ставілі. У многіх склаўся такі стэрэатып: калі мы незалежная газэта, нешта дрэннае супраць улады абавязкова напішам”.
(Карэспандэнт: ) “А вось тое, што выказваецца “не для друку” – якія думкі пераважаюць?”
(Асос: ) “Розныя думкі. Пэнсіянэры – пераважна за рэфэрэндум. Выбары ім паколькі-пастолькі, абыякава: ёсьць два кандыдаты, дык нашага ляхавічаніна, мабыць, абяруць. Моладзь, натуральна, лічыць, што трэба паспрабаваць даць уладу камусьці іншаму. Гэтага ўжо пабачылі, можа хтосьці лепшы будзе”.
(Карэспандэнт: ) “Маладыя таксама сябе не называюць?”
(Верабей: ) “На жаль. Хтосьці ў школе вучыцца, хтосьці ў нашым аграрным каледжы. І калі яны выкажуцца супраць улады, то ня выключана, што гэта потым адаб’ецца на далейшым навучаньні. Таму практычна ўсе трымаюць свае думкі ў сабе. Альбо кажуць: вы лепей іншае пытаньне задайце”.
(Карэспандэнт: ) “Такім чынам, за гэтыя гады народ стаў больш запалоханы?”
(Верабей: ) “Мажліва, гэта зьвязана з тым, што цяпер вельмі мала працоўных месцаў, і кожны за яго, як можа, трымаецца, бо на кожным прадпрыемстве ёсьць начальнік, нейкім чынам зьвязаны з нашымі “вярхамі”.
(Асос: ) “І хочуць сказаць праўду – набалела ж! – але трымаюцца за свае працоўныя месцы”.
(Карэспандэнт: ) “На ваш погляд – як “гладка” пройдзе галасаваньне? Пойдуць людзі на ўчасткі?”
(Верабей: ) “Пойдуць, бо многіх цікавіць свая будучыня, і шмат хто спадзяецца, што гэтым разам жыцьцё абавязкова палепшыцца. Кожны раз спадзяюцца, але гэтыя спадзяваньні не заўсёды прыходзяць”.