Урал Латыпаў – адзіны з лукашэнкавых прапагандыстаў, хто паспрабаваў адказаць на нязручныя для свайго кіраўніка пытаньні, у тым ліку наконт ягоных намераў на пажыцьцёвае прэзыдэнцтва, наконт адабрэньня рэфэрэндума Крамлём і іншыя.
Што да пажыцьцёвага прэзыдэнцтва Лукашэнкі, то Латыпаў заявіў, што Лукашэнка нібыта ня вырашыў нават, ці будзе браць удзел у выбарах 2006 года, што ў Беларусі пажыцьцёвае прэзыдэнцтва не праходзіць, грамадзтва яго ня ўспрымае, і маўляў, сам Лукашэнка гэта разумее. Акрамя таго, паводле Латыпава, дазволу ў Крамля на рэфэрэндум Лукашэнка і не прасіў, у такім ключы пытаньне ня ставілася пад час перамоваў. Супадзеньне трагедыі ў Бэслане з пачаткам кампаніі па рэфэрэндуме Латыпаў назваў выпадковым, бо адкладваць рэфэрэндум нібыта было нельга.
Урал Латыпаў закрануў і тэму “Акта аб дэмакратыі ў Беларусі”, на мінулым тыдні ухваленага Канрэсам ЗША. Латыпаў быў міністрам замежных справаў, і ён разумее, як працуе заканадаўчая сыстэма ЗША. Таму ён зазначыў, што амэрыканскі “Акт аб дэмакратыі ў Беларусі” – гэта надоўга, і што амэрыканцы з падобных законаў выціскаюць максымум. Урал Латыпаў абвінаваціў апазыцыю ў тым, што яна нібыта “наклікала” санкцыі ЗША супраць беларускага кіраўніцтва й народу.
Пра прычыны ж прыняцьця Акту Кангрэсам ён нічога не сказаў, як і пра яго асноўныя патрабаваньні да афіцыйнага Менску. Увогуле, абвінавачваючы ЗША і Захад у цэлым у падвойных і нават “патройных стандартах” у адносінах да Беларусі і яе кіраўніцтва, Латыпаў матывам гэтага акрэсьліў толькі жаданьне Захаду падпарадкаваць Беларусь сабе, забараніць ёй быць самастойнай.
Паводле зьвестак Латыпава, і ў Эўразьвязе зараз думаюць, ці ўводзіць адносна Беларусі санкцыі пасьля рэфэрэндуму.
Які вобраз А. Лукашэнкі намагаўся стварыць У. Латыпаў? Ён заяўляў, што Лукашэнка – прэзыдэнт бедных людзей і людзей сярэдняга дабрабыту, якія чакаюць сацыяльнай падтрымкі і якія складаюць абсалютную бальшыню беларускага грамадзтва.
Прыкладам таго, што Лукашэнка не адарваўся ад народу, Латыпаў назваў тое, што абодва ягоныя сыны пасьля ВНУ пайшлі адслужыць у войску, ажаніліся на простых дзяўчатах і не заняліся бізнэсам, хоць, як прызнаў спадар Латыпаў, магчымасьці ў іх у гэтым пляне “неабмежаваныя”.
Што да пажыцьцёвага прэзыдэнцтва Лукашэнкі, то Латыпаў заявіў, што Лукашэнка нібыта ня вырашыў нават, ці будзе браць удзел у выбарах 2006 года, што ў Беларусі пажыцьцёвае прэзыдэнцтва не праходзіць, грамадзтва яго ня ўспрымае, і маўляў, сам Лукашэнка гэта разумее. Акрамя таго, паводле Латыпава, дазволу ў Крамля на рэфэрэндум Лукашэнка і не прасіў, у такім ключы пытаньне ня ставілася пад час перамоваў. Супадзеньне трагедыі ў Бэслане з пачаткам кампаніі па рэфэрэндуме Латыпаў назваў выпадковым, бо адкладваць рэфэрэндум нібыта было нельга.
Урал Латыпаў закрануў і тэму “Акта аб дэмакратыі ў Беларусі”, на мінулым тыдні ухваленага Канрэсам ЗША. Латыпаў быў міністрам замежных справаў, і ён разумее, як працуе заканадаўчая сыстэма ЗША. Таму ён зазначыў, што амэрыканскі “Акт аб дэмакратыі ў Беларусі” – гэта надоўга, і што амэрыканцы з падобных законаў выціскаюць максымум. Урал Латыпаў абвінаваціў апазыцыю ў тым, што яна нібыта “наклікала” санкцыі ЗША супраць беларускага кіраўніцтва й народу.
Пра прычыны ж прыняцьця Акту Кангрэсам ён нічога не сказаў, як і пра яго асноўныя патрабаваньні да афіцыйнага Менску. Увогуле, абвінавачваючы ЗША і Захад у цэлым у падвойных і нават “патройных стандартах” у адносінах да Беларусі і яе кіраўніцтва, Латыпаў матывам гэтага акрэсьліў толькі жаданьне Захаду падпарадкаваць Беларусь сабе, забараніць ёй быць самастойнай.
Паводле зьвестак Латыпава, і ў Эўразьвязе зараз думаюць, ці ўводзіць адносна Беларусі санкцыі пасьля рэфэрэндуму.
Які вобраз А. Лукашэнкі намагаўся стварыць У. Латыпаў? Ён заяўляў, што Лукашэнка – прэзыдэнт бедных людзей і людзей сярэдняга дабрабыту, якія чакаюць сацыяльнай падтрымкі і якія складаюць абсалютную бальшыню беларускага грамадзтва.
Прыкладам таго, што Лукашэнка не адарваўся ад народу, Латыпаў назваў тое, што абодва ягоныя сыны пасьля ВНУ пайшлі адслужыць у войску, ажаніліся на простых дзяўчатах і не заняліся бізнэсам, хоць, як прызнаў спадар Латыпаў, магчымасьці ў іх у гэтым пляне “неабмежаваныя”.
