Жыхарка вёскі Баяры баба Юзэфа першы раз атрымала падвышаную пасьля жніўня пэнсію, дадала колькі дзясяткаў тысяч з “загашніку” і выпісала дровы.
(Юзэфа: ) “Шэсьць мэтраў дроваў – 150 тысячаў аддала”.
(Карэспандэнт: ) “На колькі іх хопіць?”
(Юзэфа: ) “О-о-й! Добра стань тапіць, я іх за зіму ўпатраблю. Хата ў мяне вялікая, а тапіць-та яе трэба”.
(Карэспандэнт: ) “Цяпер вы набылі дровы, і іх трэба расьцягнуць да вясны? А гэта значыць, на паўгады. Калі падзяліць 150 тысяч на шэсьць месяцаў, атрымліваецца, штомесяц больш за 20 тысяч ідзе на дровы. Але пэнсіянэрам мусяць быць нейкія зьніжкі на дровы…”
(Юзэфа: ) “Няма ніякай зьніжкі! А яшчэ нікога ня знойдзеш, каб гэтыя дровы парубалі, бо ў вёсцы няма людзей”.
(Карэспандэнт: ) “А колькі каштуе парубаць дровы?”
(Юзэфа: ) “Трэба 10 тысяч даць. А тое й больш! За тыя 10 тысяч хто пойдзе рубаць дровы, а хто і не. Яшчэ моцна падумаюць”.
Спадарыня Юзэфа знайшла ахвотных парубаць дровы – гэта суседзі Сямён Болбат і Вацлаў Акудовіч. Пакуль мужыкі працуюць сякерамі, гаспадыня зьбірае на стол. Натуральна, што першай закускай да чаркі будзе хлеб. Пра яго я распытваў у жыхара Баяраў Уладзімера Пратасевіча. Ён даўно ўжо на пэнсіі. Як і ўсе вяскоўцы, жыве з уласнага агароду ды худобы.
(Пратасевіч: ) “Хлеб сюды прывозяць. Толькі грошы давай”.
(Карэспандэнт: ) “А хлеб колькі каштуе?”
(Пратасевіч: ) “Шэсьцьсот зь нечым рублёў”.
(Карэспандэнт: ) “А колькі хлеба трэба на месяц?”
(Пратасевіч: ) “У нас на дзень амаль бохан выходзіць”.
(Карэспандэнт: ) “Хлеб смачны?”
(Пратасевіч: ) “А-а-ай! Усялякі трапляецца. Якісьці сыры бывае. Мука ў іх трапляецца кепская. Можа, нават трэці гатунак”.
Разам з хлебам на стале будзе і сала. У гэтым паселішчы Сьвіслацкага раёну Гарадзеншчыны ёсьць падворкі, дзе не пачуеш рохканьня парсюка, але зь нешматлікіх хлявоў даносіцца сапраўдны хор сьвінячых галасоў.
Я хаджу па адзінай вуліцы Баяраў і распытваю тры дзясяткі пэнсіянэраў пра тое, колькі каштуе іхняе жыцьцё. Спадарыня Галіна з мужам – адзіныя, хто яшчэ не на пэнсіі. Але гэта ня многае мяняе: сваё сьвінчо яны кормяць тымі ж камбікармамі й набываюць іх па той жа цане, што і пэнсіянэры.
(Галіна: ) “Трымаем двое сьвіней”.
(Карэспандэнт: ) “А ці выгадна трымаць сьвіней?”
(Галіна: ) “Не-а. Усё дарагое. Камбікорму купіць… Дзесьці пад 19 тысяч”.
(Карэспандэнт: ) “А на колькі гэтага меха хапае?”
(Галіна: ) “Прыкладам, як для вялікага кабана, то на два тыдні”.
(Карэспандэнт: ) “Атрымліваецца, што на месяц трэба два мяхі камбікорму?”
(Галіна: ) “Яшчэ можа і мала будзе!”
(Карэспандэнт: ) “А куры… Людзі зерне набываюць? Дарагое? Колькі мех каштуе?”
(Галіна: ) “12–15 тысяч”.
(Карэспандэнт: ) “На колькі меха хапае?”
(Галіна: ) “Можа на месяц будзе”.
На стале апроч хлеба ды сала абавязкова будзе агурок з памідорам. Улетку пойдуць у гарод і нарвуць сьвежых. Аднак чым бліжэй да восені, тым верагодней, што пададуць кансэрваваную гародніну. Цукар – абавязковы складнік любых закатак: ад сочыва да марынаванага часныка.
(Спадарыня: ) “1700 за адзін кіляграм. Я часта набываю: то два, то тры кіляграмы, то чатыры”.
(Карэспандэнт: ) “Яшчэ трэба і нейкую вопратку набываць?”
(Спадарыня: ) “Трэба нешта купіць. Галёшы – і хадзіць у іх па лісіцы. У гэтых год адхаджу, а ёсьць такія, што надта цьвёрдыя. У іх нават году не праходзіш, там пяткі адламваюцца”.
(Карэспандэнт: ) “Калі не сакрэт…”
(Спадарыня: ) “Сем тысяч каштуюць”.
(Карэспандэнт: ) “А ці ёсьць у жыхароў Баяраў магчымасьць адкладваць на будучыню нейкія грошы?”
(Спадарыня: ) “Я нічога не адкладваю. Але трэба і на сьмерць нешта набыць. Ужо трэба і пра строй падумаць, каб пантофлі былі – каб усё гэта дзеці не набывалі. А нашто каб дзецям такая турбота была?”
З гарачых страваў на стале для дрыварубаў абавязкова будзе вараная маладая бульба.
Яшчэ адна гаспадыня зь вёскі Баяры, Марыя Пратасевіч, прызналася мне, што ўлетку рыхтуе ежу не на газавай пліце, а на дровах. На сваім падворку распальвае вогнішча і ставіць рандолю. Робіць так, бо імкнецца эканоміць газ.
(Пратасевіч: ) “Плацім і за газ. О-о-ой! Адзін балён блізу 20 тысяч. Як які балён: бывае, што і на месяц не хапае. Слабое ў нас жыцьцё. А як мы, калгасьнікі, выглядаем”.
(Карэспандэнт: ) “Выглядаеце вы добра!”
(Пратасевіч: ) “А-а-а!”
(Карэспандэнт: ) “Ці хапае на жыцьцё пэнсіі?”
(Пратасевіч: ) “Пазычаць не пазычаем і так цягнем, каб хапіла. Не набываем такога раскошнага, чаго б хацелася, а пражываем на бульбе”.
(Карэспандэнт: ) “У мясцовыя саветы дэпутатаў выбіралі. Можа яны да вас прыяжджалі й пыталіся, чым дапамагчы?”
(Пратасевіч: ) “А што тут гэтыя дэпутаты робяць? Нашто іх выбіраюць? Няўжо яны дапамогуць?”
Тым часам пакуль баба Юзэфа зьбірала на стол, а я хадзіў па Баярах, Сямён Болбат і Вацлаў Акудовіч пасеклі дровы. І ўжо гатовыя былі адзначыць гэтую справу ста грамамі.
Распытваю спадара Сямёна:
(Карэспандэнт: ) “А ў Баярах людзі п’юць?”
(Болбат: ) “Толькі давай! Атрымаеш пэнсію і раз на месяц вып’еш”.
(Карэспандэнт: ) “А п’яце што: сваё ці чарніла?”
(Болбат: ) “Самагон ёсьць. Але яго трэба набываць, бо сам гэтай справай не займаюся”.
(Карэспандэнт: ) “А колькі бутэлька самагону каштуе?”
(Болбат: ) “Дзьве тысячы”.
(Карэспандэнт: ) “Як мэдычнае абслугоўваньне ў Баярах?”
(Болбат: ) “Тут у Студзеніках ёсьць фэльчарска-акушэрскі пункт”.
(Карэспандэнт: ) “І як там з мэдыкамэнтамі?”
(Болбат: ) “Як калі: калі ёсьць, а калі пайшоў і з пустымі рукамі назад вяртаесься. Трэба ехаць у Поразава альбо ў Сьвіслач. А чым даехаць? Аўтобус ходзіць толькі раз на тыдзень. На ровары! Як па шпалах! Паўтары гадзіны я еду тыя 12 кілямэтраў”.
(Карэспандэнт: ) “А вам што патрэбнае?”
(Болбат: ) “Ад сэрца”.
(Карэспандэнт: ) “Пакунку за дзьве тысячы на колькі хапае?”
(Болбат: ) “Мне хопіць на месяц. Але ж бярэш не адзін пачак, а два розных”.
(Карэспандэнт: ) “А агулам жыцьцё ў Баярах якое? Якія праблемы?”
(Болбат: ) “Цёмная ноч тут”.
(Карэспандэнт: ) “Да вы што! Сьветла ж навокал”.
(Болбат: ) “Наш дом апошні. А там далей – завал”.
(Карэспандэнт: ) “А сельсавет з райвыканкаму нейкую ўвагу да вас праяўляе?”
(Болбат: ) “Не было тут іх. Да сельсавету зьвярнуцца – гэта таксама пытаньне”.
За сталом мужыкі выпілі па чарцы, а затым і яшчэ па адной: за выкананую працу і за тое, каб узімку паленцы грэлі бабу Юзэфу. Другі дрываруб, Вацлаў Акудовіч, выйшаў на ганак папаліць.
(Карэспандэнт: ) “Ці хапае людзям пэнсіі?”
(Акудовіч: ) “А што тут тыя 70 тысяч? Ерунда! Нават на папяросы не хапае!”
(Карэспандэнт: ) “А што паліце?”
(Акудовіч: ) “Прыму”. А сёньня “Прымы” не было. Вось набыў “Беламор”.
(Карэспандэнт: ) “А колькі “Прыма” каштуе?”
(Акудовіч: ) “300 рублёў. Паліць аднаму – ну яго ў баню!”
(Карэспандэнт: ) “Паліце шмат?”
(Акудовіч: ) “О-о-о! На дзень пачак выходзіць”.
(Карэспандэнт: ) “Калі паліць такое дарагое задавальненьне, ужо б кінулі…”
(Акудовіч: ) “Даў бы рады. Кінуў бы. Аднойчы нават чатыры дні не паліў. Але ўсё адно да гэтага цягне”.
(Карэспандэнт: ) “А што ў аўталаўцы звычайна набываеце, апроч цыгарэтаў?”
(Акудовіч: ) “Каўбасы надта не накупляесься. Зубоў няма, і трэба браць тую, якая па 4 тысячы. Толькі яна і мяккая на мае зубы”.
(Карэспандэнт: ) “А як часта можаце дазволіць набываць каўбасу?”
(Акудовіч: ) “Толькі раз на месяц, бо не хапае пэнсіі. А хочацца і камсы якой узяць ды паесьці. Бяру, часта яе бяру”.
(Карэспандэнт: ) “А колькі камса каштуе?”
(Акудовіч: ) “2 тысячы. Вось так і эканомлю: ад пэнсіі да пэнсіі. А ў вёсцы цяжка аднаму жыць”.
(Карэспандэнт: ) “Дык вы б ужо знайшлі якую-небудзь…”
(Акудовіч: ) “Мне ўжо 73 гады. Вы што?! Каб бабу ўзяць, трэба быць такім, каб змог яе добра шмураваць”.
(Карэспандэнт: ) “Не! Вы мяне ня так зразумелі! Я зусім не пра гэта. Я пра тое, каб удваіх гаспадарку весьці. Так жа прасьцей”.
(Акудовіч: ) “А цяпер такую ня знойдзеш. Яна адна атрымлівае пэнсію і на мужыкоў кажа: “Пайшоў да д’ябла. На халеру мне такое старое гаўно як ты!”
Вацлаў Акудовіч дапаліў свой далёка ня водарны “Беламор”, каб зноў вярнуцца за стол. А я згадаў выказваньні вяскоўцаў і вырашыў падлічыць, колькі каштуе жыцьцё шараговага пэнсіянэра. Вось каштарыс:
дровы – 20 тысяч (гэта, калі агульны кошт раскідаць па месяцах); паслугі дрыварубаў – 10; хлеб – 18 тысяч на месяц; каўбаса з аўталаўкі – 4 тысячы; адзін толькі цукар для закатак пацягне на 5 тысяч; балён газу – 20; бутэлька самагону – 2 тысячы; цыгарэты – 9 тысяч; камбікорм – 40; зерне – яшчэ 15 тысяч; лекі – акруглім да 5 тысяч.
Агулам атрымалася: 148 тысяч. І гэта без уліку платы за тэлефон і ды непрадбачаных выдаткаў.
Раней спадарыня Юзэфа атрымлівала 74 тысячы, пасьля падвышэньня пэнсіі на 15% ёй налічылі 85 тысяч. Калі казаць моваю статыстыкі, сярэдняя сям’я Баяраў складаецца з палутара чалавек. А гэта значыць, іхны месячны прыбытак – блізу 130 тысяч. Цяпер зводзім дэбэт з крэдытам: на 130 прыбытку мы маем блізу 150 тысяч выдаткаў.
(Юзэфа: ) “Шэсьць мэтраў дроваў – 150 тысячаў аддала”.
(Карэспандэнт: ) “На колькі іх хопіць?”
(Юзэфа: ) “О-о-й! Добра стань тапіць, я іх за зіму ўпатраблю. Хата ў мяне вялікая, а тапіць-та яе трэба”.
(Карэспандэнт: ) “Цяпер вы набылі дровы, і іх трэба расьцягнуць да вясны? А гэта значыць, на паўгады. Калі падзяліць 150 тысяч на шэсьць месяцаў, атрымліваецца, штомесяц больш за 20 тысяч ідзе на дровы. Але пэнсіянэрам мусяць быць нейкія зьніжкі на дровы…”
(Юзэфа: ) “Няма ніякай зьніжкі! А яшчэ нікога ня знойдзеш, каб гэтыя дровы парубалі, бо ў вёсцы няма людзей”.
(Карэспандэнт: ) “А колькі каштуе парубаць дровы?”
(Юзэфа: ) “Трэба 10 тысяч даць. А тое й больш! За тыя 10 тысяч хто пойдзе рубаць дровы, а хто і не. Яшчэ моцна падумаюць”.
Спадарыня Юзэфа знайшла ахвотных парубаць дровы – гэта суседзі Сямён Болбат і Вацлаў Акудовіч. Пакуль мужыкі працуюць сякерамі, гаспадыня зьбірае на стол. Натуральна, што першай закускай да чаркі будзе хлеб. Пра яго я распытваў у жыхара Баяраў Уладзімера Пратасевіча. Ён даўно ўжо на пэнсіі. Як і ўсе вяскоўцы, жыве з уласнага агароду ды худобы.
(Пратасевіч: ) “Хлеб сюды прывозяць. Толькі грошы давай”.
(Карэспандэнт: ) “А хлеб колькі каштуе?”
(Пратасевіч: ) “Шэсьцьсот зь нечым рублёў”.
(Карэспандэнт: ) “А колькі хлеба трэба на месяц?”
(Пратасевіч: ) “У нас на дзень амаль бохан выходзіць”.
(Карэспандэнт: ) “Хлеб смачны?”
(Пратасевіч: ) “А-а-ай! Усялякі трапляецца. Якісьці сыры бывае. Мука ў іх трапляецца кепская. Можа, нават трэці гатунак”.
Разам з хлебам на стале будзе і сала. У гэтым паселішчы Сьвіслацкага раёну Гарадзеншчыны ёсьць падворкі, дзе не пачуеш рохканьня парсюка, але зь нешматлікіх хлявоў даносіцца сапраўдны хор сьвінячых галасоў.
Я хаджу па адзінай вуліцы Баяраў і распытваю тры дзясяткі пэнсіянэраў пра тое, колькі каштуе іхняе жыцьцё. Спадарыня Галіна з мужам – адзіныя, хто яшчэ не на пэнсіі. Але гэта ня многае мяняе: сваё сьвінчо яны кормяць тымі ж камбікармамі й набываюць іх па той жа цане, што і пэнсіянэры.
(Галіна: ) “Трымаем двое сьвіней”.
(Карэспандэнт: ) “А ці выгадна трымаць сьвіней?”
(Галіна: ) “Не-а. Усё дарагое. Камбікорму купіць… Дзесьці пад 19 тысяч”.
(Карэспандэнт: ) “А на колькі гэтага меха хапае?”
(Галіна: ) “Прыкладам, як для вялікага кабана, то на два тыдні”.
(Карэспандэнт: ) “Атрымліваецца, што на месяц трэба два мяхі камбікорму?”
(Галіна: ) “Яшчэ можа і мала будзе!”
(Карэспандэнт: ) “А куры… Людзі зерне набываюць? Дарагое? Колькі мех каштуе?”
(Галіна: ) “12–15 тысяч”.
(Карэспандэнт: ) “На колькі меха хапае?”
(Галіна: ) “Можа на месяц будзе”.
На стале апроч хлеба ды сала абавязкова будзе агурок з памідорам. Улетку пойдуць у гарод і нарвуць сьвежых. Аднак чым бліжэй да восені, тым верагодней, што пададуць кансэрваваную гародніну. Цукар – абавязковы складнік любых закатак: ад сочыва да марынаванага часныка.
(Спадарыня: ) “1700 за адзін кіляграм. Я часта набываю: то два, то тры кіляграмы, то чатыры”.
(Карэспандэнт: ) “Яшчэ трэба і нейкую вопратку набываць?”
(Спадарыня: ) “Трэба нешта купіць. Галёшы – і хадзіць у іх па лісіцы. У гэтых год адхаджу, а ёсьць такія, што надта цьвёрдыя. У іх нават году не праходзіш, там пяткі адламваюцца”.
(Карэспандэнт: ) “Калі не сакрэт…”
(Спадарыня: ) “Сем тысяч каштуюць”.
(Карэспандэнт: ) “А ці ёсьць у жыхароў Баяраў магчымасьць адкладваць на будучыню нейкія грошы?”
(Спадарыня: ) “Я нічога не адкладваю. Але трэба і на сьмерць нешта набыць. Ужо трэба і пра строй падумаць, каб пантофлі былі – каб усё гэта дзеці не набывалі. А нашто каб дзецям такая турбота была?”
З гарачых страваў на стале для дрыварубаў абавязкова будзе вараная маладая бульба.
Яшчэ адна гаспадыня зь вёскі Баяры, Марыя Пратасевіч, прызналася мне, што ўлетку рыхтуе ежу не на газавай пліце, а на дровах. На сваім падворку распальвае вогнішча і ставіць рандолю. Робіць так, бо імкнецца эканоміць газ.
(Пратасевіч: ) “Плацім і за газ. О-о-ой! Адзін балён блізу 20 тысяч. Як які балён: бывае, што і на месяц не хапае. Слабое ў нас жыцьцё. А як мы, калгасьнікі, выглядаем”.
(Карэспандэнт: ) “Выглядаеце вы добра!”
(Пратасевіч: ) “А-а-а!”
(Карэспандэнт: ) “Ці хапае на жыцьцё пэнсіі?”
(Пратасевіч: ) “Пазычаць не пазычаем і так цягнем, каб хапіла. Не набываем такога раскошнага, чаго б хацелася, а пражываем на бульбе”.
(Карэспандэнт: ) “У мясцовыя саветы дэпутатаў выбіралі. Можа яны да вас прыяжджалі й пыталіся, чым дапамагчы?”
(Пратасевіч: ) “А што тут гэтыя дэпутаты робяць? Нашто іх выбіраюць? Няўжо яны дапамогуць?”
Тым часам пакуль баба Юзэфа зьбірала на стол, а я хадзіў па Баярах, Сямён Болбат і Вацлаў Акудовіч пасеклі дровы. І ўжо гатовыя былі адзначыць гэтую справу ста грамамі.
Распытваю спадара Сямёна:
(Карэспандэнт: ) “А ў Баярах людзі п’юць?”
(Болбат: ) “Толькі давай! Атрымаеш пэнсію і раз на месяц вып’еш”.
(Карэспандэнт: ) “А п’яце што: сваё ці чарніла?”
(Болбат: ) “Самагон ёсьць. Але яго трэба набываць, бо сам гэтай справай не займаюся”.
(Карэспандэнт: ) “А колькі бутэлька самагону каштуе?”
(Болбат: ) “Дзьве тысячы”.
(Карэспандэнт: ) “Як мэдычнае абслугоўваньне ў Баярах?”
(Болбат: ) “Тут у Студзеніках ёсьць фэльчарска-акушэрскі пункт”.
(Карэспандэнт: ) “І як там з мэдыкамэнтамі?”
(Болбат: ) “Як калі: калі ёсьць, а калі пайшоў і з пустымі рукамі назад вяртаесься. Трэба ехаць у Поразава альбо ў Сьвіслач. А чым даехаць? Аўтобус ходзіць толькі раз на тыдзень. На ровары! Як па шпалах! Паўтары гадзіны я еду тыя 12 кілямэтраў”.
(Карэспандэнт: ) “А вам што патрэбнае?”
(Болбат: ) “Ад сэрца”.
(Карэспандэнт: ) “Пакунку за дзьве тысячы на колькі хапае?”
(Болбат: ) “Мне хопіць на месяц. Але ж бярэш не адзін пачак, а два розных”.
(Карэспандэнт: ) “А агулам жыцьцё ў Баярах якое? Якія праблемы?”
(Болбат: ) “Цёмная ноч тут”.
(Карэспандэнт: ) “Да вы што! Сьветла ж навокал”.
(Болбат: ) “Наш дом апошні. А там далей – завал”.
(Карэспандэнт: ) “А сельсавет з райвыканкаму нейкую ўвагу да вас праяўляе?”
(Болбат: ) “Не было тут іх. Да сельсавету зьвярнуцца – гэта таксама пытаньне”.
За сталом мужыкі выпілі па чарцы, а затым і яшчэ па адной: за выкананую працу і за тое, каб узімку паленцы грэлі бабу Юзэфу. Другі дрываруб, Вацлаў Акудовіч, выйшаў на ганак папаліць.
(Карэспандэнт: ) “Ці хапае людзям пэнсіі?”
(Акудовіч: ) “А што тут тыя 70 тысяч? Ерунда! Нават на папяросы не хапае!”
(Карэспандэнт: ) “А што паліце?”
(Акудовіч: ) “Прыму”. А сёньня “Прымы” не было. Вось набыў “Беламор”.
(Карэспандэнт: ) “А колькі “Прыма” каштуе?”
(Акудовіч: ) “300 рублёў. Паліць аднаму – ну яго ў баню!”
(Карэспандэнт: ) “Паліце шмат?”
(Акудовіч: ) “О-о-о! На дзень пачак выходзіць”.
(Карэспандэнт: ) “Калі паліць такое дарагое задавальненьне, ужо б кінулі…”
(Акудовіч: ) “Даў бы рады. Кінуў бы. Аднойчы нават чатыры дні не паліў. Але ўсё адно да гэтага цягне”.
(Карэспандэнт: ) “А што ў аўталаўцы звычайна набываеце, апроч цыгарэтаў?”
(Акудовіч: ) “Каўбасы надта не накупляесься. Зубоў няма, і трэба браць тую, якая па 4 тысячы. Толькі яна і мяккая на мае зубы”.
(Карэспандэнт: ) “А як часта можаце дазволіць набываць каўбасу?”
(Акудовіч: ) “Толькі раз на месяц, бо не хапае пэнсіі. А хочацца і камсы якой узяць ды паесьці. Бяру, часта яе бяру”.
(Карэспандэнт: ) “А колькі камса каштуе?”
(Акудовіч: ) “2 тысячы. Вось так і эканомлю: ад пэнсіі да пэнсіі. А ў вёсцы цяжка аднаму жыць”.
(Карэспандэнт: ) “Дык вы б ужо знайшлі якую-небудзь…”
(Акудовіч: ) “Мне ўжо 73 гады. Вы што?! Каб бабу ўзяць, трэба быць такім, каб змог яе добра шмураваць”.
(Карэспандэнт: ) “Не! Вы мяне ня так зразумелі! Я зусім не пра гэта. Я пра тое, каб удваіх гаспадарку весьці. Так жа прасьцей”.
(Акудовіч: ) “А цяпер такую ня знойдзеш. Яна адна атрымлівае пэнсію і на мужыкоў кажа: “Пайшоў да д’ябла. На халеру мне такое старое гаўно як ты!”
Вацлаў Акудовіч дапаліў свой далёка ня водарны “Беламор”, каб зноў вярнуцца за стол. А я згадаў выказваньні вяскоўцаў і вырашыў падлічыць, колькі каштуе жыцьцё шараговага пэнсіянэра. Вось каштарыс:
дровы – 20 тысяч (гэта, калі агульны кошт раскідаць па месяцах); паслугі дрыварубаў – 10; хлеб – 18 тысяч на месяц; каўбаса з аўталаўкі – 4 тысячы; адзін толькі цукар для закатак пацягне на 5 тысяч; балён газу – 20; бутэлька самагону – 2 тысячы; цыгарэты – 9 тысяч; камбікорм – 40; зерне – яшчэ 15 тысяч; лекі – акруглім да 5 тысяч.
Агулам атрымалася: 148 тысяч. І гэта без уліку платы за тэлефон і ды непрадбачаных выдаткаў.
Раней спадарыня Юзэфа атрымлівала 74 тысячы, пасьля падвышэньня пэнсіі на 15% ёй налічылі 85 тысяч. Калі казаць моваю статыстыкі, сярэдняя сям’я Баяраў складаецца з палутара чалавек. А гэта значыць, іхны месячны прыбытак – блізу 130 тысяч. Цяпер зводзім дэбэт з крэдытам: на 130 прыбытку мы маем блізу 150 тысяч выдаткаў.
