Прыкладна 250 тысяч мужчын у Беларусі могуць мець тыя ці іншыя сэксуальныя разладжаньні, лічыць сэксоляг Дзьмітры Капусьцін. Пры гэтым адмыслоўца сыходзіць з усясьветнай статыстыкі: у іншых краінах да 10 адсоткаў мужчынскага насельніцтва маюць такія праблемы. Між тым у Беларусі да спэцыялістаў зьвяртаецца ня болей за 5 тысяч мужчын. Чаму гэтак адбываецца – для сэксоляга вялікая загадка, але наўрад ці такая статыстыка сьведчыць пра тое, што беларускія мужчыны самыя моцныя ў сьвеце палюбоўнікі.
У той жа час спадар Капусьцін адзначае рост колькасьці зваротаў да сэксолягаў з боку жанчын. Гэтак, у Менскі сэксалягічны цэнтар яны зьвяртаюцца ў чатыры разы часьцей, чым пятнаццаць год таму, на самым пачатку “сэксуальнай рэвалюцыі”.
(Капусьцін: ) “Атрымліваецца так, што жанчыны цяпер больш раскаваліся, а мужчыны сталі ў гэтай сытуацыі больш пасіўнымі. І ўзьнікае такі вось дысананс. Жанчына “прачынаецца”, псыхалягічна гатовая да пошуку нечага, а мужчыны ў прынцыпе аказаліся да гэтага папросту негатовымі. Таму баюся, што выйсьцем з гэтай сытуацыі стане значнае павелічэньне пазашлюбных сувязяў, з боку жанчын у першую чаргу”.
Дзьмітры Капусьцін таксама адзначае вялікі недахоп сэксолягаў: на ўсю дзесяцімільённую Беларусь такіх адмыслоўцаў пяць. Зразумела, што ў такіх умовах пра сэксуальнае здароўе і сэксуальную культуру нацыі казаць цяжка.
Чаму ўсё ж у гэтак званай “сэксуальнай рэвалюцыі” мужчыны сталі адставаць ад жанчын? Псыхоляг Вольга Андрэева лічыць, што беларускія мужчыны больш стэрэатыпныя і не настолькі гатовыя нешта мяняць – ні ў сацыяльным, ні ў сэксуальным жыцьці. Жанчыне ж дагэтуль навязваецца падначаленая роля, яна вымушаная падладжвацца пад мужчыну, які, да таго ж, схільны вінаваціць яе ў сваіх сэксуальных няўдачах.
(Андрэева: ) “Некаторыя жанчыны гэтае пачуцьцё віны прымаюць, яно ў іх фармуецца пад маніпулятыўным узьдзеяньнем мужчын. І жанчына задае пытаньне: як я магу даставіць найбольшую асалоду мужчыне? То бок яна сябе ўспрымае як інструмэнт, прызначаны дагаджаць мужчыне, а ня як раўнапраўнага партнэра”.
Менавіта з гэтай прычыны жанчыны часьцей прыходзяць да сэксоляга самі, бо іхныя партнэры ня бачаць сэнсу ў тым, каб несьці свае праблемы да чужога чалавека. Спадарыня Андрэева лічыць, што павінна мінуць яшчэ шмат часу, каб стаўленьне беларускага грамадзтва да сэксуальных стасункаў зьмянілася.
У той жа час спадар Капусьцін адзначае рост колькасьці зваротаў да сэксолягаў з боку жанчын. Гэтак, у Менскі сэксалягічны цэнтар яны зьвяртаюцца ў чатыры разы часьцей, чым пятнаццаць год таму, на самым пачатку “сэксуальнай рэвалюцыі”.
(Капусьцін: ) “Атрымліваецца так, што жанчыны цяпер больш раскаваліся, а мужчыны сталі ў гэтай сытуацыі больш пасіўнымі. І ўзьнікае такі вось дысананс. Жанчына “прачынаецца”, псыхалягічна гатовая да пошуку нечага, а мужчыны ў прынцыпе аказаліся да гэтага папросту негатовымі. Таму баюся, што выйсьцем з гэтай сытуацыі стане значнае павелічэньне пазашлюбных сувязяў, з боку жанчын у першую чаргу”.
Дзьмітры Капусьцін таксама адзначае вялікі недахоп сэксолягаў: на ўсю дзесяцімільённую Беларусь такіх адмыслоўцаў пяць. Зразумела, што ў такіх умовах пра сэксуальнае здароўе і сэксуальную культуру нацыі казаць цяжка.
Чаму ўсё ж у гэтак званай “сэксуальнай рэвалюцыі” мужчыны сталі адставаць ад жанчын? Псыхоляг Вольга Андрэева лічыць, што беларускія мужчыны больш стэрэатыпныя і не настолькі гатовыя нешта мяняць – ні ў сацыяльным, ні ў сэксуальным жыцьці. Жанчыне ж дагэтуль навязваецца падначаленая роля, яна вымушаная падладжвацца пад мужчыну, які, да таго ж, схільны вінаваціць яе ў сваіх сэксуальных няўдачах.
(Андрэева: ) “Некаторыя жанчыны гэтае пачуцьцё віны прымаюць, яно ў іх фармуецца пад маніпулятыўным узьдзеяньнем мужчын. І жанчына задае пытаньне: як я магу даставіць найбольшую асалоду мужчыне? То бок яна сябе ўспрымае як інструмэнт, прызначаны дагаджаць мужчыне, а ня як раўнапраўнага партнэра”.
Менавіта з гэтай прычыны жанчыны часьцей прыходзяць да сэксоляга самі, бо іхныя партнэры ня бачаць сэнсу ў тым, каб несьці свае праблемы да чужога чалавека. Спадарыня Андрэева лічыць, што павінна мінуць яшчэ шмат часу, каб стаўленьне беларускага грамадзтва да сэксуальных стасункаў зьмянілася.
