Такія назіраньні далі мне падставу ўвесьці паняцьце “полацкі мэнталітэт”, што вельмі спадабалася Рыгору Барадуліну, які адгукнуўся аднайменным вершам:
Ёсьць полацкі мэнталітэт — Ад Эўфрасіньні, ад Скарыны, Ад той абрынутай адрыны, Дзе сон шукаў Свой сонны сьлед...
Носьбітам гэтага мэнталітэту быў і выпускнік Полацкай настаўніцкай сэмінарыі, краязнаўца, гісторык і пэдагог Даніла Васілеўскі. У сэмінарскія гады сябра напалову легальнага гуртка “Вястун ведаў” (што знаходзіўся пад уплывам ідэяў народніцтва) і натхнёны зьбіральнік прыдзьвінскага фальклёру, пазьней ён стаў аўтарам краязнаўчых допісаў ў “Нашу Ніву”, а за савецкім часам зрабіў краязнаўства сваёй прафэсіяй.
Адна зь ягоных найцікавейшых працаў — дасьледаваньне “Лячэбніка” Ганны Шаранды (помніка “чарадзейнай літаратуры” канца ХVІІ — пачатку ХVІІІ ст.), які быў настольнай кнігаю полацкіх знахараў і знахарак. У 1930-я лёс людзей з такімі зацікаўленьнямі, як у Васілеўскага, звычайна складваўся трагічна. Ягоныя публікацыі пад назвамі кшталту “Краязнаўства ў школах як сродак камуністычнага выхаваньня”, былі прызнаныя толькі камуфляжам шкодніцкай дзейнасьці, і ў 1936-м дэкан геаграфічнага факультэту Магілеўскага пэдінстытуту Даніла Васілеўскі стаў вязьнем ГУЛАГу, “перакваліфікаваўшыся” ў варкуцінскага буравіка.
Сьледчыя ГПУ ня здолелі выбіць з Васілеўскага іроніі. Захаваліся зьвесткі, што ён, у прыватнасьці, прызнаўся ў намеры далучыць Беларусь да Індыі. Зрэшты, магчыма, якраз гэтае “чыстасардэчнае” прызнаньне і ўратавала яму жыцьцё.
Ёсьць полацкі мэнталітэт — Ад Эўфрасіньні, ад Скарыны, Ад той абрынутай адрыны, Дзе сон шукаў Свой сонны сьлед...
Носьбітам гэтага мэнталітэту быў і выпускнік Полацкай настаўніцкай сэмінарыі, краязнаўца, гісторык і пэдагог Даніла Васілеўскі. У сэмінарскія гады сябра напалову легальнага гуртка “Вястун ведаў” (што знаходзіўся пад уплывам ідэяў народніцтва) і натхнёны зьбіральнік прыдзьвінскага фальклёру, пазьней ён стаў аўтарам краязнаўчых допісаў ў “Нашу Ніву”, а за савецкім часам зрабіў краязнаўства сваёй прафэсіяй.
Адна зь ягоных найцікавейшых працаў — дасьледаваньне “Лячэбніка” Ганны Шаранды (помніка “чарадзейнай літаратуры” канца ХVІІ — пачатку ХVІІІ ст.), які быў настольнай кнігаю полацкіх знахараў і знахарак. У 1930-я лёс людзей з такімі зацікаўленьнямі, як у Васілеўскага, звычайна складваўся трагічна. Ягоныя публікацыі пад назвамі кшталту “Краязнаўства ў школах як сродак камуністычнага выхаваньня”, былі прызнаныя толькі камуфляжам шкодніцкай дзейнасьці, і ў 1936-м дэкан геаграфічнага факультэту Магілеўскага пэдінстытуту Даніла Васілеўскі стаў вязьнем ГУЛАГу, “перакваліфікаваўшыся” ў варкуцінскага буравіка.
Сьледчыя ГПУ ня здолелі выбіць з Васілеўскага іроніі. Захаваліся зьвесткі, што ён, у прыватнасьці, прызнаўся ў намеры далучыць Беларусь да Індыі. Зрэшты, магчыма, якраз гэтае “чыстасардэчнае” прызнаньне і ўратавала яму жыцьцё.
