(Жанчына: ) “Думаю, што не, ну, менавіта, лупцоўку правесьці… Можа, калі-небудзь даць па карку”.
(Мужчына: ) “Нельга, бо гэта псыхалягічна ломіць дзіця”.
(Жанчына: ) “Вядома, калі ён зробіць такі ўчынак, які цяжка сабе ўявіць, то трэба пакараць, бо, калі не пакараеш, то дзеці могуць потым на галаву сесьці. Некаторыя ж бацькі, як паслухаеш, могуць скалечыць дзіця так, што й сінякі могуць быць”.
(Мужчына: ) “Ніколі! Толькі працай, ласкай”.
(Бабуля з маленькім унукам: ) “Мы выключна сымбалічна пляскаем. Праўда, ён у адказ пачынае плявацца”.
(Жанчына з калыскай: ) “Ну, пляснуць можна, але не па карку, не штурхаць, ня біць рэменем ці дубінай, як я ведаю, шлянгамі б’юць...”
(Настаўніца: ) “Гэта ня вельмі добра. Гэта прыніжае дзіця. Я, калі была студэнткай, працавала ў лягеры дзіцячага дому. Нікога не ўдарыла. Усе хуліганы мяне слухаліся і былі мае першыя памочнікі. Ён жа адчувае сябе чалавекам. Як жа можна зьневажаць?”
(Жанчына: ) “Нельга ніколі фізычна ўзьдзейнічаць на чалавека, і на маленькага таксама. Ну, можа, эмацыйна ўдарыць па карку, але каб не зрабіць кепска”.
(Малады мужчына: ) “Не. Кожны бацька сам вырашае, але ня трэба. Хаця на практыцы бывае, што плясьнеш, бо дзіця толькі гэтым і можна супакоіць. Часам дзеці бываюць такія хуткія. Па карку біць нельга. Лепш пляснуць па азадку або штурхнуць за руку”.
(Школьнік: ) “Не, таму што гэта нясправядліва. Калі няма за што, то ня трэба яго біць. А калі ён гэтага заслугоўвае, то пару разоў...”
(Карэспандэнтка: ) “Калі ён гэтага заслугоўвае?”
(Школьнік: ) “Ну, калі ён будзе дражніцца на тату, то тата можа яму даць рэменя, але не па карку”.
(Вучань 3 клясы: ) “Я лічу, што ня трэба біць дзіця па карку, бо, калі бацька не разьлічыць сваёй сілы, то можа й забіць, а рэменем пару разоў, я думаю, што можна, калі ня слухаецца”.
(Хлопчык: ) “Я лічу, што калі сын абразіў бацьку, то той можа даць яму па галаве, ці нешта такое, але рэменем – гэта жорстка”.
(Вучань 4 клясы: ) “Думаю, што рэменем пабіць яшчэ можна, а на гарох ставіць – гэта балюча”.
(Мужчына: ) “Калі дзіця правінілася, то абавязкова трэба пакараць... Ну, рэменем. Навошта па карку? Старым дзедавым мэтадам – на дварэ дубец ёсьць”.
(Жанчына: ) “Я дык магу й рукой пляснуць. Чаму не, калі ён не разумее?”
(Мужчына: ) “Нельга, бо гэта псыхалягічна ломіць дзіця”.
(Жанчына: ) “Вядома, калі ён зробіць такі ўчынак, які цяжка сабе ўявіць, то трэба пакараць, бо, калі не пакараеш, то дзеці могуць потым на галаву сесьці. Некаторыя ж бацькі, як паслухаеш, могуць скалечыць дзіця так, што й сінякі могуць быць”.
(Мужчына: ) “Ніколі! Толькі працай, ласкай”.
(Бабуля з маленькім унукам: ) “Мы выключна сымбалічна пляскаем. Праўда, ён у адказ пачынае плявацца”.
(Жанчына з калыскай: ) “Ну, пляснуць можна, але не па карку, не штурхаць, ня біць рэменем ці дубінай, як я ведаю, шлянгамі б’юць...”
(Настаўніца: ) “Гэта ня вельмі добра. Гэта прыніжае дзіця. Я, калі была студэнткай, працавала ў лягеры дзіцячага дому. Нікога не ўдарыла. Усе хуліганы мяне слухаліся і былі мае першыя памочнікі. Ён жа адчувае сябе чалавекам. Як жа можна зьневажаць?”
(Жанчына: ) “Нельга ніколі фізычна ўзьдзейнічаць на чалавека, і на маленькага таксама. Ну, можа, эмацыйна ўдарыць па карку, але каб не зрабіць кепска”.
(Малады мужчына: ) “Не. Кожны бацька сам вырашае, але ня трэба. Хаця на практыцы бывае, што плясьнеш, бо дзіця толькі гэтым і можна супакоіць. Часам дзеці бываюць такія хуткія. Па карку біць нельга. Лепш пляснуць па азадку або штурхнуць за руку”.
(Школьнік: ) “Не, таму што гэта нясправядліва. Калі няма за што, то ня трэба яго біць. А калі ён гэтага заслугоўвае, то пару разоў...”
(Карэспандэнтка: ) “Калі ён гэтага заслугоўвае?”
(Школьнік: ) “Ну, калі ён будзе дражніцца на тату, то тата можа яму даць рэменя, але не па карку”.
(Вучань 3 клясы: ) “Я лічу, што ня трэба біць дзіця па карку, бо, калі бацька не разьлічыць сваёй сілы, то можа й забіць, а рэменем пару разоў, я думаю, што можна, калі ня слухаецца”.
(Хлопчык: ) “Я лічу, што калі сын абразіў бацьку, то той можа даць яму па галаве, ці нешта такое, але рэменем – гэта жорстка”.
(Вучань 4 клясы: ) “Думаю, што рэменем пабіць яшчэ можна, а на гарох ставіць – гэта балюча”.
(Мужчына: ) “Калі дзіця правінілася, то абавязкова трэба пакараць... Ну, рэменем. Навошта па карку? Старым дзедавым мэтадам – на дварэ дубец ёсьць”.
(Жанчына: ) “Я дык магу й рукой пляснуць. Чаму не, калі ён не разумее?”