У Вільні быў празрысты сонечны кастрычніцкі вечар. Мы спыніліся каля Вострае Брамы — там, адкуль раніцою пачалося нашае доўгае падарожжа, калі я ўпершыню даведаўся, дзе дакладна быў дом Скарынавага фундатара бурмістра Якуба Бабіча; дзе жандары арыштавалі Каліноўскага; дзе месьцілася друкарня Марціна Кухты; дзе жылі Янка Купала і Янка Пазьняк...
Мой спадарожнік і праваднік, у сваіх заўсёдных зухаватым бэрэце і прыцемненых акулярах, працытаваў героя аўтабіяграфічнай аповесьці Максіма Гарэцкага “Мэлянхолія”: “Пішу да цябе зь Вільні, адкуль сьвяціла магутным сьвятлом наша старадаўняя культура...” Я выказаў думку, што мой суразмоўца павінен падтрымаць гэтае сьвятло сваёй кнігаю пра беларускую Вільню, бо, бадай, ніхто зь беларусаў ня ведае нашую духоўную Мэкку лепей за яго. Тым больш, што ягонае веданьне натхнёнае такой узьнёслай любоўю да кожнае вулачкі й старадаўняе мураванкі.
Я быў проста шчасьлівы, пачуўшы, што кніга ўжо ствараецца.
чытайце ўвесь тэкст перадачы
Мой спадарожнік і праваднік, у сваіх заўсёдных зухаватым бэрэце і прыцемненых акулярах, працытаваў героя аўтабіяграфічнай аповесьці Максіма Гарэцкага “Мэлянхолія”: “Пішу да цябе зь Вільні, адкуль сьвяціла магутным сьвятлом наша старадаўняя культура...” Я выказаў думку, што мой суразмоўца павінен падтрымаць гэтае сьвятло сваёй кнігаю пра беларускую Вільню, бо, бадай, ніхто зь беларусаў ня ведае нашую духоўную Мэкку лепей за яго. Тым больш, што ягонае веданьне натхнёнае такой узьнёслай любоўю да кожнае вулачкі й старадаўняе мураванкі.
Я быў проста шчасьлівы, пачуўшы, што кніга ўжо ствараецца.
чытайце ўвесь тэкст перадачы