Пятро Садоўскі згадвае сярод іншых і выступ Георгія Таразевіча, былога Старшыні Прэзыдыюму ВС БССР.
(Садоўскі: ) “Я памятаю, быў бліскучы даклад Ніла Гілевіча, але ён быў напорысты, без уліку аўдыторыі, якая сядзела. Ён неяк насьцярожыў, уздыбіў Вярхоўны Савет. І тады выступіў Платонаў, трошкі ўсё пагасла. А потым выступіў Таразевіч — і на мове, зразумелай намэнклятуры, давёў гістарычнае значэньне сымболікі. А аўдыторыя разьмякла, і адбылося тое, што адбылося. Я думаю, трэба ўсім выказаць падзяку Георгію Таразевічу. Яго выступ быў надзвычай вялікі. Дарэчы, Булахаў паводзіў сябе даволі ляяльна і не шкодзіў прыняцьцю сымболікі. Ён тады якраз быў выступоўцам па гэтым пытаньні ад імя прэзыдыюму і пэўным чынам вёў паседжаньне…
Тады ўсе былі ўзрушаныя. Я, па-мойму, таксама плакаў. Вы ведаеце гэта было вялікае шчасьце. Ад радасьці неяк сэрца ажно аж да горла дайшло. Гэта быў самы радасны момант у маім жыцьці. Памятаю, мяне нехта ўссадзіў на плошчы на грузавік, радыёбудку, я пачаў сьпяваць (абсалютна з сэрца пайшло) песьню “А ў бары, бары тры дарожанькі”. І там апошняя страфа — “Выбіраў жаўнер трэцю сьцежачку, бо вяла яна ў родну межачку”.
І калі сьцяг рвалі гэтыя брудныя рукі Ціцянкова, я тады ўпершыню ўсім сэрцам адчуў, што значаць словы Багдановіча: “Каб вы чулі, як сэрца начамі па радзімай старонцы баліць”.
(Садоўскі: ) “Я памятаю, быў бліскучы даклад Ніла Гілевіча, але ён быў напорысты, без уліку аўдыторыі, якая сядзела. Ён неяк насьцярожыў, уздыбіў Вярхоўны Савет. І тады выступіў Платонаў, трошкі ўсё пагасла. А потым выступіў Таразевіч — і на мове, зразумелай намэнклятуры, давёў гістарычнае значэньне сымболікі. А аўдыторыя разьмякла, і адбылося тое, што адбылося. Я думаю, трэба ўсім выказаць падзяку Георгію Таразевічу. Яго выступ быў надзвычай вялікі. Дарэчы, Булахаў паводзіў сябе даволі ляяльна і не шкодзіў прыняцьцю сымболікі. Ён тады якраз быў выступоўцам па гэтым пытаньні ад імя прэзыдыюму і пэўным чынам вёў паседжаньне…
Тады ўсе былі ўзрушаныя. Я, па-мойму, таксама плакаў. Вы ведаеце гэта было вялікае шчасьце. Ад радасьці неяк сэрца ажно аж да горла дайшло. Гэта быў самы радасны момант у маім жыцьці. Памятаю, мяне нехта ўссадзіў на плошчы на грузавік, радыёбудку, я пачаў сьпяваць (абсалютна з сэрца пайшло) песьню “А ў бары, бары тры дарожанькі”. І там апошняя страфа — “Выбіраў жаўнер трэцю сьцежачку, бо вяла яна ў родну межачку”.
І калі сьцяг рвалі гэтыя брудныя рукі Ціцянкова, я тады ўпершыню ўсім сэрцам адчуў, што значаць словы Багдановіча: “Каб вы чулі, як сэрца начамі па радзімай старонцы баліць”.
