(Пэнсіянэр: ) “Жыцьцё зьмянілася ў нас у лепшы бок, калі глядзець нашае дзяржаўнае тэлебачаньне”.
(Пэнсіянэрка: ) “Што нам ужо надта кепска жывецца, я не сказала б. І ня надта добра. Сярэдне жывём. Пэнсіі ня дужа вялікія, прадукты дарагія – гэта ўжо мінус уладзе”.
(Пэнсіянэр: ) “Жыцьцё зьмянілася ў горшы бок. Людзі падманутыя. Існуе бачнасьць дабрабыту. На самай справе нас душаць – цэны растуць, тарыфы растуць”.
(Пэнсіянэрка: ) “Я – удзельніца вайны, у мяне пэнсія вельмі добрая – 580 тысяч. Так што жыць можна!”
(Пэнсіянэр: ) “Калі мы жылі пры савецкай уладзе, дык сёе-тое назапасілі. А як толькі задумаў я цяпер новыя чаравікі сабе купіць і сказаў жонцы, што каштуюць 70 тысячаў, дык яна раіць: “Не, яшчэ ранавата. Гэта ж трэцяя частка пэнсіі”.
(Пэнсіянэр: ) “Лепей жыць! Горад чысты. Пэнсію мне кожны раз прыбаўляюць. Мне хапае на харчаваньне, на адзеньне. І я рады, што ў мяне ёсьць Лукашэнка”.
(Пэнсіянэрка: ) “Нашмат жыцьцё стала горшым. Практычна мая пэнсія і заробак не забясьпечваюць нармалёвага жыцьцёвага ўзроўню. Я атрымліваю капейкі, хаця ў мяне вышэйшая адукацыя і амаль 40 гадоў працоўнага стажу. Мець пэнсію 230 тысячаў рублёў – гэта ненармалёва”.
(Пэнсіянэрка: ) “За дванаццаць гадоў у нас наступіла стабільнасьць. Бальшыня людзей стабільна баіцца ініцыятывы. Баіцца сказаць публічна пра тое, што хвалюе і непакоіць. Наша стабільнасьць засмоктвае”.
(Пэнсіянэр: ) “Жыцьцё палепшылася. У мяне вайсковая пэнсія. У крамах усё ёсьць – і харчы, і прамысловыя вырабы. А што яшчэ трэба нам, пэнсіянэрам?”
(Пэнсіянэрка: ) “Я – пэнсіянэрка. Мне 74 гады. І з кожным годам усё горш жыву. Глядзіце, прайшлі выбары. Цэны падскочылі да аблокаў. Ён па тэлебачаньні сказаў, што пэнсіі павялічваюцца на 8 працэнтаў. А цэны ўжо падвысіліся, інфляцыя ўсё зьядае”.
(Пэнсіянэрка: ) “Што нам ужо надта кепска жывецца, я не сказала б. І ня надта добра. Сярэдне жывём. Пэнсіі ня дужа вялікія, прадукты дарагія – гэта ўжо мінус уладзе”.
(Пэнсіянэр: ) “Жыцьцё зьмянілася ў горшы бок. Людзі падманутыя. Існуе бачнасьць дабрабыту. На самай справе нас душаць – цэны растуць, тарыфы растуць”.
(Пэнсіянэрка: ) “Я – удзельніца вайны, у мяне пэнсія вельмі добрая – 580 тысяч. Так што жыць можна!”
(Пэнсіянэр: ) “Калі мы жылі пры савецкай уладзе, дык сёе-тое назапасілі. А як толькі задумаў я цяпер новыя чаравікі сабе купіць і сказаў жонцы, што каштуюць 70 тысячаў, дык яна раіць: “Не, яшчэ ранавата. Гэта ж трэцяя частка пэнсіі”.
(Пэнсіянэр: ) “Лепей жыць! Горад чысты. Пэнсію мне кожны раз прыбаўляюць. Мне хапае на харчаваньне, на адзеньне. І я рады, што ў мяне ёсьць Лукашэнка”.
(Пэнсіянэрка: ) “Нашмат жыцьцё стала горшым. Практычна мая пэнсія і заробак не забясьпечваюць нармалёвага жыцьцёвага ўзроўню. Я атрымліваю капейкі, хаця ў мяне вышэйшая адукацыя і амаль 40 гадоў працоўнага стажу. Мець пэнсію 230 тысячаў рублёў – гэта ненармалёва”.
(Пэнсіянэрка: ) “За дванаццаць гадоў у нас наступіла стабільнасьць. Бальшыня людзей стабільна баіцца ініцыятывы. Баіцца сказаць публічна пра тое, што хвалюе і непакоіць. Наша стабільнасьць засмоктвае”.
(Пэнсіянэр: ) “Жыцьцё палепшылася. У мяне вайсковая пэнсія. У крамах усё ёсьць – і харчы, і прамысловыя вырабы. А што яшчэ трэба нам, пэнсіянэрам?”
(Пэнсіянэрка: ) “Я – пэнсіянэрка. Мне 74 гады. І з кожным годам усё горш жыву. Глядзіце, прайшлі выбары. Цэны падскочылі да аблокаў. Ён па тэлебачаньні сказаў, што пэнсіі павялічваюцца на 8 працэнтаў. А цэны ўжо падвысіліся, інфляцыя ўсё зьядае”.
