(Карэспандэнт: ) “Я заходжу на станцыю мэтро “Кастрычніцкая”, тут штодня перакрыжоўваецца найбольшая колькасьць пасажыраў. Часьцяком тут можна пабачыць міліцыянтаў з мэталашукальнікамі, з сабакамі”.
(Міліцыянт: ) Правяраеш грамадзянаў, якія нясуць падазроныя рэчы – вялікія торбы, правяраеш зьмест… пакуль, нібыта, пакуль мэтро існуе не было такога зарэгістравана, каб хтосьці пранёс гранату альбо штосьці падобнае”.
(Дзяўчына: ) “Насамрэч іх вельмі шмат ходзіць і зранку, і днём, і ўвечары вельмі шмат. Але яны, мабыць, стараюцца не дэманстраваць сваю прыналежнасьць да МУС”.
(Міліцыянт: ) “Працуюць інспэктары вышуку, і “па гражданцы” працуюць… У параўнаньні з тым, што раней было, цяпер злачынства меней”.
(Хлопец: ) “Міліцыя працуе арганізавана. За апошнія два-тры гады аніякіх сур’ёзных здарэньняў не было. Так што, мяркую, у нас усё будзе ў парадку. У мэтро не даводзілася, але ў надземных транспарце заводзілася сутыкацца з сытуацыямі крадзяжоў і грошай, і мабільнікаў”.
(Карэспандэнт: ) “Ці мажлівыя ў Менску тэракты?”
(Спадар: ) “Цяпер не”.
(Дзяўчына: ) “Хочацца верыць, што наш так званы “бацька” можа нас забясьпечыць ад гэтага”.
(Спадар: ) “Бацька” тут не пры чым – мусіць працаваць МУС”.
(Карэспандэнт: ) “МУС дае рады?”
(Спадар: ) “МУС? Занадта шмат іх. Бо я быў ва Ўкраіне, дык там навогул ня бачыў працаўнікоў міліцыі, а напружанасьці няма”.
(Дзяўчына: ) “Я ежджу кожны дзень на мэтро на працу… Ну, ніхто не застрахаваны ад здарэньняў”.
У 1999 годзе супраць менскай міліцыі быў скіраваны судовы пазоў. Бацькі загінулых у пераходзе на станцыі мэтро “Няміга” вінавацілі сярод іншага міліцыю ў тым, што ў момант трагедыі ўваходныя дзьверы ў вэстыбюль станцыі былі зачыненыя. Пазоў ня быў задаволены.
(Міліцыянт: ) Правяраеш грамадзянаў, якія нясуць падазроныя рэчы – вялікія торбы, правяраеш зьмест… пакуль, нібыта, пакуль мэтро існуе не было такога зарэгістравана, каб хтосьці пранёс гранату альбо штосьці падобнае”.
(Дзяўчына: ) “Насамрэч іх вельмі шмат ходзіць і зранку, і днём, і ўвечары вельмі шмат. Але яны, мабыць, стараюцца не дэманстраваць сваю прыналежнасьць да МУС”.
(Міліцыянт: ) “Працуюць інспэктары вышуку, і “па гражданцы” працуюць… У параўнаньні з тым, што раней было, цяпер злачынства меней”.
(Хлопец: ) “Міліцыя працуе арганізавана. За апошнія два-тры гады аніякіх сур’ёзных здарэньняў не было. Так што, мяркую, у нас усё будзе ў парадку. У мэтро не даводзілася, але ў надземных транспарце заводзілася сутыкацца з сытуацыямі крадзяжоў і грошай, і мабільнікаў”.
(Карэспандэнт: ) “Ці мажлівыя ў Менску тэракты?”
(Спадар: ) “Цяпер не”.
(Дзяўчына: ) “Хочацца верыць, што наш так званы “бацька” можа нас забясьпечыць ад гэтага”.
(Спадар: ) “Бацька” тут не пры чым – мусіць працаваць МУС”.
(Карэспандэнт: ) “МУС дае рады?”
(Спадар: ) “МУС? Занадта шмат іх. Бо я быў ва Ўкраіне, дык там навогул ня бачыў працаўнікоў міліцыі, а напружанасьці няма”.
(Дзяўчына: ) “Я ежджу кожны дзень на мэтро на працу… Ну, ніхто не застрахаваны ад здарэньняў”.
У 1999 годзе супраць менскай міліцыі быў скіраваны судовы пазоў. Бацькі загінулых у пераходзе на станцыі мэтро “Няміга” вінавацілі сярод іншага міліцыю ў тым, што ў момант трагедыі ўваходныя дзьверы ў вэстыбюль станцыі былі зачыненыя. Пазоў ня быў задаволены.