(Карэспандэнт: ) “Раскажаце, як зьбіраецеся адзначаць дзень нараджэньня?”
(Тараненка: ) “Сёньня, шчыра кажучы, па справах ад’яжджаю ў Маскву. Таму ўсе адзначэньні перанёс на пятніцу. Зьбяромся з сябрамі, вып’ем па сотцы без усялякага там шыкаваньня. А сёньня звычайны працоўны дзень, трэба ехаць у камандзіроўку”.
(Карэспандэнт: ) “Скажыце, калі ласка, наколькі Вас цікавіць спорт, не зьвязаны з цяжкай атлетыкай? Прыкладам, футбольны чэмпіянат сьвету, што праходзіць у Нямеччыне?”
(Тараненка: ) “Ну, як?.. Вельмі цікавіць, паколькі я футбол люблю. Я не такі ўжо фанат, але прыгожы футбол вельмі люблю. І ўвогуле гэта сьвята для аматараў футболу. Мне падабаецца, як гуляюць французы. Бразылія – гэта ўвогуле супэркаманда. Брытанцы і немцы гуляюць таксама годна, але гэта атлетычны футбол, таму мне падабаецца больш бразыльская каманда”.
(Карэспандэнт: ) “Іншымі словамі, Вы, як і колішні трэнэр зборнай Беларусі Эдуард Малафееў, прыхільнік гэткага рамантычнага футболу?”
(Тараненка: ) “Так, бо як была мінулым разам зборная Францыі, дык там жа ўсе не мясцовыя, усе сабраныя з усяго сьвету. Але як згуляныя, якое майстэрства – люба-дорага паглядзець!”.
(Карэспандэнт: ) “Многія ў гэтым зьвязку лічаць, што асобна ўзятая беларуская зборная не гатовая да такіх стартаў, перадусім маральна. А таму, маўляў, апрыёры баіцца супернікаў і ня можа мабілізавацца ў самы адказны момант. Ці справа ўсё ж у клясе?”
(Тараненка: ) “Пры чым тут маральны стан? Гэта ў савецкія часы выхоўвалі мараль, і здавалася, што людзі пасьля гэтага павінны перамагаць. Неабходна майстэрства, але менавіта майстэрства ў беларусаў проста адсутнічае”.
(Карэспандэнт: ) “Стаўка на замежных спэцыялістаў, найперш, трэнэраў, у гэтым сэнсе апраўданая? Запытваю, сыходзячы ў тым ліку і з Вашага досьведу амаль 10-гадовай працы ў Індыі”.
(Тараненка: ) “Ня важна адкуль, няхай хоць зь Месяца будзе трэнэр, але галоўнае, каб ён быў адмыслоўцам і мог бы псыхалягічна ўзьдзейнічаць на каманду. Каб яна ўрэшце запрацавала. Бо я ня веру, што ў нас людзі бяздарныя. Ёсьць жа таленты і ў лёгкай атлетыцы, і ў цяжкой, у барацьбе, боксе. Але чаму няма футболу, гандболу? У валейбол маглі б нядрэнна гуляць, каб крыху ўмовы былі лепшыя, увагі надавалі болей… Чалавечы фактар нібыта й прысутнічае, але, натуральна, ёсьць недапрацоўкі ў сэлекцыі, бо той жа футбол – гэта элітны від спорту. Таму, напэўна, трэба чужых запрашаць, каб выбіралі нетэндэцыйна і каб не атрымлівалася, што гуляем ў паддаўкі супраць сябе”.
(Карэспандэнт: ) “Леанід Аркадзевіч, пасьля таго, як у 1995 годзе на ініцыяваным уладамі рэфэрэндуме фактычна была забароненая гістарычная сымболіка, вялікая колькасьць людзей працягвае лічыць бел-чырвона-белы сьцяг сваім нацыянальным сымбалем. На розначытаньні з разуменьнем “афіцыйнасьці” сьцяга сьведчаць і заўзятары, якія суправаджаюць розныя спартовыя каманды Беларусі падчас іх міжнародных выступаў. З вашага гледзішча, якія пачуцьці выклікаюць у гульцоў, трэнэраў колеравае рознаквецьце на трыбунах?”
(Тараненка: ) “Я думаю, што нікога гэта не ашаламляе. Усё ж мы ўжо нашмат больш разьняволеныя і свабодныя, чым тады, калі гэта жорстка каралася. Таму нікога гэта не засмучае, у кожнага сваё меркаваньне. Падабаецца бел-чырвона-белы – насі яго. Ёсьць афіцыйны, а ёсьць неафіцыйны. Можа, надыдуць іншыя часы, заўтра зноў усё памяняецца. У нас пакуль стабільнасьці такой няма. Пэўна, мы яшчэ ня сталі на рэйкі гэтай стабільнасьці”.
(Карэспандэнт: ) “Іншымі словамі, вы не прыхільнік забароны нацыянальнай сымболікі?”.
(Тараненка: ) “Я – не!”
(Тараненка: ) “Сёньня, шчыра кажучы, па справах ад’яжджаю ў Маскву. Таму ўсе адзначэньні перанёс на пятніцу. Зьбяромся з сябрамі, вып’ем па сотцы без усялякага там шыкаваньня. А сёньня звычайны працоўны дзень, трэба ехаць у камандзіроўку”.
(Карэспандэнт: ) “Скажыце, калі ласка, наколькі Вас цікавіць спорт, не зьвязаны з цяжкай атлетыкай? Прыкладам, футбольны чэмпіянат сьвету, што праходзіць у Нямеччыне?”
(Тараненка: ) “Ну, як?.. Вельмі цікавіць, паколькі я футбол люблю. Я не такі ўжо фанат, але прыгожы футбол вельмі люблю. І ўвогуле гэта сьвята для аматараў футболу. Мне падабаецца, як гуляюць французы. Бразылія – гэта ўвогуле супэркаманда. Брытанцы і немцы гуляюць таксама годна, але гэта атлетычны футбол, таму мне падабаецца больш бразыльская каманда”.
(Карэспандэнт: ) “Іншымі словамі, Вы, як і колішні трэнэр зборнай Беларусі Эдуард Малафееў, прыхільнік гэткага рамантычнага футболу?”
(Тараненка: ) “Так, бо як была мінулым разам зборная Францыі, дык там жа ўсе не мясцовыя, усе сабраныя з усяго сьвету. Але як згуляныя, якое майстэрства – люба-дорага паглядзець!”.
(Карэспандэнт: ) “Многія ў гэтым зьвязку лічаць, што асобна ўзятая беларуская зборная не гатовая да такіх стартаў, перадусім маральна. А таму, маўляў, апрыёры баіцца супернікаў і ня можа мабілізавацца ў самы адказны момант. Ці справа ўсё ж у клясе?”
(Тараненка: ) “Пры чым тут маральны стан? Гэта ў савецкія часы выхоўвалі мараль, і здавалася, што людзі пасьля гэтага павінны перамагаць. Неабходна майстэрства, але менавіта майстэрства ў беларусаў проста адсутнічае”.
(Карэспандэнт: ) “Стаўка на замежных спэцыялістаў, найперш, трэнэраў, у гэтым сэнсе апраўданая? Запытваю, сыходзячы ў тым ліку і з Вашага досьведу амаль 10-гадовай працы ў Індыі”.
(Тараненка: ) “Ня важна адкуль, няхай хоць зь Месяца будзе трэнэр, але галоўнае, каб ён быў адмыслоўцам і мог бы псыхалягічна ўзьдзейнічаць на каманду. Каб яна ўрэшце запрацавала. Бо я ня веру, што ў нас людзі бяздарныя. Ёсьць жа таленты і ў лёгкай атлетыцы, і ў цяжкой, у барацьбе, боксе. Але чаму няма футболу, гандболу? У валейбол маглі б нядрэнна гуляць, каб крыху ўмовы былі лепшыя, увагі надавалі болей… Чалавечы фактар нібыта й прысутнічае, але, натуральна, ёсьць недапрацоўкі ў сэлекцыі, бо той жа футбол – гэта элітны від спорту. Таму, напэўна, трэба чужых запрашаць, каб выбіралі нетэндэцыйна і каб не атрымлівалася, што гуляем ў паддаўкі супраць сябе”.
(Карэспандэнт: ) “Леанід Аркадзевіч, пасьля таго, як у 1995 годзе на ініцыяваным уладамі рэфэрэндуме фактычна была забароненая гістарычная сымболіка, вялікая колькасьць людзей працягвае лічыць бел-чырвона-белы сьцяг сваім нацыянальным сымбалем. На розначытаньні з разуменьнем “афіцыйнасьці” сьцяга сьведчаць і заўзятары, якія суправаджаюць розныя спартовыя каманды Беларусі падчас іх міжнародных выступаў. З вашага гледзішча, якія пачуцьці выклікаюць у гульцоў, трэнэраў колеравае рознаквецьце на трыбунах?”
(Тараненка: ) “Я думаю, што нікога гэта не ашаламляе. Усё ж мы ўжо нашмат больш разьняволеныя і свабодныя, чым тады, калі гэта жорстка каралася. Таму нікога гэта не засмучае, у кожнага сваё меркаваньне. Падабаецца бел-чырвона-белы – насі яго. Ёсьць афіцыйны, а ёсьць неафіцыйны. Можа, надыдуць іншыя часы, заўтра зноў усё памяняецца. У нас пакуль стабільнасьці такой няма. Пэўна, мы яшчэ ня сталі на рэйкі гэтай стабільнасьці”.
(Карэспандэнт: ) “Іншымі словамі, вы не прыхільнік забароны нацыянальнай сымболікі?”.
(Тараненка: ) “Я – не!”