Палітвязьняў адпусьцілі на волю раней за вызначаны тэрмін. Зьміцер Дашкевіч выйшаў раней на паўтары гадзіны.
Артура Фінькевіча й Паўла Драздова міліцыянты адвезьлі ад будынку турмы на машыне. Артура высадзілі на вуліцы Сямашкі, а Паўла адвезьлі крыху далей. Артур вяртаўся на таксоўцы да брамы турмы, дзе яго чакалі паплечнікі — сябры незарэгістраванай арганізацыі “Малады фронт”.
Хлопцы, нягледзячы на тое, што адзін адседзеў больш за тры месяцы ў СІЗА, а другі адбываў трэці запар арышт, трымаліся бадзёра й нават жартавалі. Гаворыць Зьміцер Дашкевіч:
(Дашкевіч: ) “Сядзелася — супэр! Як на курорце! У родных сьценах! Выходзіць не хацелася. Былі я і Фінькевіч. Фінькевіч вельмі шмат еў, пад’еў усе запасы сала… Мы нават пару дзён галадалі, але браты нам дапамагалі. Ён, наагул, жарэ… Я ня ведаю, як мы яго пракормім. Я ўжо стаўлю пад пытаньне існаваньне “Маладога фронту!” (Сьмяецца.)
(Карэспандэнтка: ) “Ты ж гэтую выбарчую кампанію амаль адтуль не выходзіш?”
(Дашкевіч: ) “Стаміўся ўжо. Але — ну што ж ты зробіш?”
Для Артура Фінькевіча ня стала нечаканасьцю тое, што яго пасадзілі ў міліцэйскі “варанок” у двары турмы.
(Фінькевіч: ) “Вывезьлі, каб не маглі нармальна нас сустрэць людзі. Можа, каб мы ня зладзілі нейкага мітынгу ці іншага масавага мерапрыемства. Я чуў, як дзяжурны хацеў выклікаць аўтобус АМАПу. Але ім АМАПу не далі, таму яны вырашылі нас вывезьці”.
(Карэспандэнтка: ) “Калі параўнаць умовы ўтрыманьня ў СІЗА і на Акрэсьціна — дзе лепш?”
(Фінькевіч: ) “Умовы існаваньня — тут значна прасьцей сядзець, бо ведаеш, што адседзіш 15 сутак, і на гэтым усё скончыцца. Тут ужо родныя сьцены, ведаеш у твар кожнага супрацоўніка, і ён цябе. А ложак, бялізна ў нашых умовах — гэта не галоўнае”.
Хлопцы адмовіліся ад чакалядак, якія ім прапанавалі дзяўчаты. Яны заявілі, што далучаюцца да галадоўкі й ня будуць есьці, пакуль грамадзкасьць не запатрабуе ад уладаў спыніць перасьлед моладзевых актывістаў.
Артура Фінькевіча й Паўла Драздова міліцыянты адвезьлі ад будынку турмы на машыне. Артура высадзілі на вуліцы Сямашкі, а Паўла адвезьлі крыху далей. Артур вяртаўся на таксоўцы да брамы турмы, дзе яго чакалі паплечнікі — сябры незарэгістраванай арганізацыі “Малады фронт”.
Хлопцы, нягледзячы на тое, што адзін адседзеў больш за тры месяцы ў СІЗА, а другі адбываў трэці запар арышт, трымаліся бадзёра й нават жартавалі. Гаворыць Зьміцер Дашкевіч:
(Дашкевіч: ) “Сядзелася — супэр! Як на курорце! У родных сьценах! Выходзіць не хацелася. Былі я і Фінькевіч. Фінькевіч вельмі шмат еў, пад’еў усе запасы сала… Мы нават пару дзён галадалі, але браты нам дапамагалі. Ён, наагул, жарэ… Я ня ведаю, як мы яго пракормім. Я ўжо стаўлю пад пытаньне існаваньне “Маладога фронту!” (Сьмяецца.)
(Карэспандэнтка: ) “Ты ж гэтую выбарчую кампанію амаль адтуль не выходзіш?”
(Дашкевіч: ) “Стаміўся ўжо. Але — ну што ж ты зробіш?”
Для Артура Фінькевіча ня стала нечаканасьцю тое, што яго пасадзілі ў міліцэйскі “варанок” у двары турмы.
(Фінькевіч: ) “Вывезьлі, каб не маглі нармальна нас сустрэць людзі. Можа, каб мы ня зладзілі нейкага мітынгу ці іншага масавага мерапрыемства. Я чуў, як дзяжурны хацеў выклікаць аўтобус АМАПу. Але ім АМАПу не далі, таму яны вырашылі нас вывезьці”.
(Карэспандэнтка: ) “Калі параўнаць умовы ўтрыманьня ў СІЗА і на Акрэсьціна — дзе лепш?”
(Фінькевіч: ) “Умовы існаваньня — тут значна прасьцей сядзець, бо ведаеш, што адседзіш 15 сутак, і на гэтым усё скончыцца. Тут ужо родныя сьцены, ведаеш у твар кожнага супрацоўніка, і ён цябе. А ложак, бялізна ў нашых умовах — гэта не галоўнае”.
Хлопцы адмовіліся ад чакалядак, якія ім прапанавалі дзяўчаты. Яны заявілі, што далучаюцца да галадоўкі й ня будуць есьці, пакуль грамадзкасьць не запатрабуе ад уладаў спыніць перасьлед моладзевых актывістаў.
