13-14 траўня ўдзельнікі сакавіцкіх падзеяў на Плошчы ізноў жылі ў намётах, і зноў пад наглядам міліцыі. Розьніца толькі ў тым, што цяпер маладыя людзі змаглі спакойна паразмаўляць: надвор’е было цёплым, а прадстаўнікі ўладаў абмежаваліся забаронай на паленьне вогнішчаў.
(Хлопцы: ) "Канешне, хацелася ўбачыць усіх, хто браў удзел у намётавым мястэчку. І наагул, пабачыць аднадумцаў: людзей, якія не падтрымліваюць рэжым, які зараз пануе ў Беларусі".
Многія ізноў пабачылі аднадумцаў, зь якімі пазнаёміліся альбо на Плошчы, альбо ў камэрах на Акрэсьціна ці ў Жодзіна.
Тут жа былі сябры з Украіны, якія дзяліліся сваім досьведам і сваімі ўражаньнямі ад Беларусі. Напрыклад, кіеўлянін Анатоль перакананы, што цяпер у Беларусі пачаў фармавацца сапраўдны грамадзянскі супраціў:
(Анатоль: ) “Найстрашнейшы вораг для якога-кольвек таталітарнага рэжыму – гэта сеткі. Сеткі людзей, якія не адносяцца да якой-небудзь партыі ці арганізацыі. Структуры з гарызантальнымі сувязямі. Дзе кожны чалавек ведае чаго ён хоча, мае пэўны кавалак задач, і іх выконвае”.
Адзін з аўтараў маніфэсту сходу, магілёвец Зьміцер Салаўёў, патлумачыў галоўны сэнс сустрэчы:
(Салаўёў: ) “Наагул ідэя палягае ў тым, што гэта супольнасьць салідарнай узаемадапамогі чалавеку. Практычна, гэта сетка такіх маленечкіх арганізацый, якія каардынуюцца праз пэўныя цэнтры, як рэгіянальныя, гэтак цэнтральны. Прычым, цэнтар ані ў якім разе не кіруе імі, а толькі спалучае”.
Змагары сакавіцкай Плошчы падкрэсьліваюць па-за партыйнасьць меркаванай структуры. З аднаго боку, сярод удзельнікаў сходу багата сябраў арганізацыяў і актывістаў рухаў. Зь іншага – мноства звычайных людзей, якія прыйшлі на Плошчу, каб адстаяць сваю грамадзянскую пазыцыю. Такім чынам, кожны і надалей будзе займацца сваёй справай, але маючы падтрымку новых знаёмых. Напрыклад, праз новы інфармацыйны інтэрнэт-партал, які распрацоўваюць удзельнікі Плошчы.
На разьвітаньне адзін з хлопцаў мне сказаў:
(Хлопец: ) “Сустрэнемся яшчэ не аднойчы, і будзем сьвяткаваць сваю перамогу”.
(Хлопцы: ) "Канешне, хацелася ўбачыць усіх, хто браў удзел у намётавым мястэчку. І наагул, пабачыць аднадумцаў: людзей, якія не падтрымліваюць рэжым, які зараз пануе ў Беларусі".
Многія ізноў пабачылі аднадумцаў, зь якімі пазнаёміліся альбо на Плошчы, альбо ў камэрах на Акрэсьціна ці ў Жодзіна.
Тут жа былі сябры з Украіны, якія дзяліліся сваім досьведам і сваімі ўражаньнямі ад Беларусі. Напрыклад, кіеўлянін Анатоль перакананы, што цяпер у Беларусі пачаў фармавацца сапраўдны грамадзянскі супраціў:
(Анатоль: ) “Найстрашнейшы вораг для якога-кольвек таталітарнага рэжыму – гэта сеткі. Сеткі людзей, якія не адносяцца да якой-небудзь партыі ці арганізацыі. Структуры з гарызантальнымі сувязямі. Дзе кожны чалавек ведае чаго ён хоча, мае пэўны кавалак задач, і іх выконвае”.
Адзін з аўтараў маніфэсту сходу, магілёвец Зьміцер Салаўёў, патлумачыў галоўны сэнс сустрэчы:
(Салаўёў: ) “Наагул ідэя палягае ў тым, што гэта супольнасьць салідарнай узаемадапамогі чалавеку. Практычна, гэта сетка такіх маленечкіх арганізацый, якія каардынуюцца праз пэўныя цэнтры, як рэгіянальныя, гэтак цэнтральны. Прычым, цэнтар ані ў якім разе не кіруе імі, а толькі спалучае”.
Змагары сакавіцкай Плошчы падкрэсьліваюць па-за партыйнасьць меркаванай структуры. З аднаго боку, сярод удзельнікаў сходу багата сябраў арганізацыяў і актывістаў рухаў. Зь іншага – мноства звычайных людзей, якія прыйшлі на Плошчу, каб адстаяць сваю грамадзянскую пазыцыю. Такім чынам, кожны і надалей будзе займацца сваёй справай, але маючы падтрымку новых знаёмых. Напрыклад, праз новы інфармацыйны інтэрнэт-партал, які распрацоўваюць удзельнікі Плошчы.
На разьвітаньне адзін з хлопцаў мне сказаў:
(Хлопец: ) “Сустрэнемся яшчэ не аднойчы, і будзем сьвяткаваць сваю перамогу”.
