(Спадар: ) “Ды ў нас жа хапае СМІ! Пры жаданьні ўсе свае думкі можна выказваць без праблемаў”.
(Спадарыня: ) “Мяркую, у нас дастаткова свабоды для прэсы. Хоць кожнаму чалавеку заўжды свабоды мала. Але, паколькі прэса ёсьць прэса, яна мусіць быць хоць чымсьці абмежаваная, нейкімі рамкамі. Проста людзі мала чытаюць недзяржаўных газэтаў і часопісаў. І праз гэта тыя мяркуюць, што ім мала свабоды. Людзі мала цікавяцца тым, што друкуюць незалежныя выданьні. У асноўным чытаюць наша дзяржаўнае”.
(Спадарыня: ) “Дастаткова. Газэты друкуюцца розныя, нават многа”.
(Карэспандэнт: ) “Якія вы купляеце, чытаеце?”
(Спадарыня: ) “Мы не купляем, мы карыстаемся бясплатнымі”.
(Хлопец: ) “Для мяне дастаткова”.
(Карэспандэнт: ) “Вы атрымліваеце інфармацыю ў асноўным праз газэты, праз тэлебачаньне?”
(Хлопец: ) “Я ў Інтэрнэце шмат чытаю”.
(Спадар: ) “Больш трэба свабоды. Ды няма ў нас свабоднай прэсы! Толькі тая, што нам навязваюць”.
(Дзяўчына: ) “Цяпер прэсу прэсуюць, шмат не даюць сказаць”.
(Карэспандэнт: ) “Як вы гэта заўважаеце?”
(Дзяўчына: ) “Зашмат добрых фактаў даюць, мала рэальных… Больш навінаў дазнаесься праз чуткі, чым з газэтаў і выпусаў навінаў”.
(Студэнт: ) “Абсалютна недастаткова прэсы. Вось просты прыклад. Прэзыдэнцкія выбары 1994 году, калі ў простым тэлеэфіры адбыліся тэледэбаты кандыдатаў. У той час была свабода СМІ. Цяпер ні пра якія тэледэбаты гаворкі ісьці ня можа. А калі ўлічыць апошнія выпадкі, калі “Белпошта” адмовілася распаўсюджваць “Нашу Ніву”, “Народную Волю”, “Товарищ”… Гэта яшчэ адзін прыклад таго, што свабода прэсы ў нас скончылася як такая”.
(Дзяўчына: ) “Свабоды ніколі не бывае зашмат”.
(Спадарыня: ) “Мяркую, у нас дастаткова свабоды для прэсы. Хоць кожнаму чалавеку заўжды свабоды мала. Але, паколькі прэса ёсьць прэса, яна мусіць быць хоць чымсьці абмежаваная, нейкімі рамкамі. Проста людзі мала чытаюць недзяржаўных газэтаў і часопісаў. І праз гэта тыя мяркуюць, што ім мала свабоды. Людзі мала цікавяцца тым, што друкуюць незалежныя выданьні. У асноўным чытаюць наша дзяржаўнае”.
(Спадарыня: ) “Дастаткова. Газэты друкуюцца розныя, нават многа”.
(Карэспандэнт: ) “Якія вы купляеце, чытаеце?”
(Спадарыня: ) “Мы не купляем, мы карыстаемся бясплатнымі”.
(Хлопец: ) “Для мяне дастаткова”.
(Карэспандэнт: ) “Вы атрымліваеце інфармацыю ў асноўным праз газэты, праз тэлебачаньне?”
(Хлопец: ) “Я ў Інтэрнэце шмат чытаю”.
(Спадар: ) “Больш трэба свабоды. Ды няма ў нас свабоднай прэсы! Толькі тая, што нам навязваюць”.
(Дзяўчына: ) “Цяпер прэсу прэсуюць, шмат не даюць сказаць”.
(Карэспандэнт: ) “Як вы гэта заўважаеце?”
(Дзяўчына: ) “Зашмат добрых фактаў даюць, мала рэальных… Больш навінаў дазнаесься праз чуткі, чым з газэтаў і выпусаў навінаў”.
(Студэнт: ) “Абсалютна недастаткова прэсы. Вось просты прыклад. Прэзыдэнцкія выбары 1994 году, калі ў простым тэлеэфіры адбыліся тэледэбаты кандыдатаў. У той час была свабода СМІ. Цяпер ні пра якія тэледэбаты гаворкі ісьці ня можа. А калі ўлічыць апошнія выпадкі, калі “Белпошта” адмовілася распаўсюджваць “Нашу Ніву”, “Народную Волю”, “Товарищ”… Гэта яшчэ адзін прыклад таго, што свабода прэсы ў нас скончылася як такая”.
(Дзяўчына: ) “Свабоды ніколі не бывае зашмат”.
