“Беларуская справа”, 1926 год:
“Чытае іншы раз беларус сваю родную газэту. Прычытваець ён кожны радок па некалькі разоў. Мыліцца, каб сьцяміць, аб чым пішуць; незразумеўшы чаго, ён шукае інтэлігента, які бы яму аб палітыцы растлумачыў. Убачыўшы беларускую газэту ў руках беларуса, інтэлігент-здраднік ніколі не скажа праўды, адно настрашыць селяніна турмою за газэту… бо яна аб такім інтэлігенту праўду кажа”.
“Беларуская крыніца”, 1936 год:
“Газэты падаюць, што ў Маскве здарыўся наступны характэрны выпадак: ад нейкага часу нехта пачаў упрыгожваць вянкамі і кветкамі могілкі белагвардзейцаў. Хутка спасьцераглі гэта маскоўскія савецкія ўлады і пільна пачалі сачыць белагвардзейскія могілкі. У канцы ўдалося ім арыштаваць некалькі асоб, якія ўпрыгожвалі гэтыя могілкі. Аказаліся імі б. афіцэры царскай арміі, каторыя ў кампартыі займалі высокія становішчы”.
“Имя”, 1996 год. Тамара Віньнікава:
“У сыстэме камэрцыйных банкаў мая зьнешнасьць пачала працаваць на мяне. Нават моцныя супернікі, гледзячы на прывабную жанчыну, заўсёды памыляюцца й прайграюць. Яны ня бачаць, што ўва мне прафэсіянала больш, чым жанчыны. Мужчыны дагэтуль памыляюцца, дзеляць нас на прыгожых і разумных і не дапускаюць спалучэньня гэтых дзьвюх якасьцяў. На гэтай памылцы й будуецца мая стратэгія ў перамовах з мужчынамі-партнэрамі”.
“Чытае іншы раз беларус сваю родную газэту. Прычытваець ён кожны радок па некалькі разоў. Мыліцца, каб сьцяміць, аб чым пішуць; незразумеўшы чаго, ён шукае інтэлігента, які бы яму аб палітыцы растлумачыў. Убачыўшы беларускую газэту ў руках беларуса, інтэлігент-здраднік ніколі не скажа праўды, адно настрашыць селяніна турмою за газэту… бо яна аб такім інтэлігенту праўду кажа”.
“Беларуская крыніца”, 1936 год:
“Газэты падаюць, што ў Маскве здарыўся наступны характэрны выпадак: ад нейкага часу нехта пачаў упрыгожваць вянкамі і кветкамі могілкі белагвардзейцаў. Хутка спасьцераглі гэта маскоўскія савецкія ўлады і пільна пачалі сачыць белагвардзейскія могілкі. У канцы ўдалося ім арыштаваць некалькі асоб, якія ўпрыгожвалі гэтыя могілкі. Аказаліся імі б. афіцэры царскай арміі, каторыя ў кампартыі займалі высокія становішчы”.
“Имя”, 1996 год. Тамара Віньнікава:
“У сыстэме камэрцыйных банкаў мая зьнешнасьць пачала працаваць на мяне. Нават моцныя супернікі, гледзячы на прывабную жанчыну, заўсёды памыляюцца й прайграюць. Яны ня бачаць, што ўва мне прафэсіянала больш, чым жанчыны. Мужчыны дагэтуль памыляюцца, дзеляць нас на прыгожых і разумных і не дапускаюць спалучэньня гэтых дзьвюх якасьцяў. На гэтай памылцы й будуецца мая стратэгія ў перамовах з мужчынамі-партнэрамі”.
