Сярод іншых на Акрэсьціна прыходзяць былыя насельнікі турмы, якіх арыштавалі падчас разгрому намётавага лягеру на Кастрычніцкай плошчы. Свой тэрмін зьняволеньня яны адбылі, а цяпер прыходзяць падтрымаць сяброў.
(Курзоў: ) “Мяне завуць Курзоў Глеб. Мне далі 10 сутак, якія я адбываў на Акрэсьціна. А цяпер насіў хлопцам перадачу, бо адзін зь іх сірата, яму ўвогуле няма каму перадачу зрабіць, а ў іншага хлопца проста непаразуменьне з бацькамі”.
(Севярына: ) “Мяне завуць Тацяна Севярына, а прыходзіла да Івана Бурыкіна разам з маім сябрам. Я яго ніколі ў жыцьці ня бачыла, ня ведаю яго, але была на ягоным месцы і ведаю, што гэта такое. А мне ж яшчэ й пашанцавала — толькі чацьвёра сутак адседзела”.
(Карэспандэнтка: ) “Якія пачуцьці вы перажывалі там?”
(Севярына: ) “Думаю, што ў нашай краіне цяпер самае свабоднае месца — турма. Бо там свабодныя людзі, аднадумцы, якія падтрымліваюць адзін аднаго”.
(Курзоў: ) “Падтрымка — гэта галоўнае. Калі б не было падтрымкі, то я ня ведаю, што б мы рабілі. Калі я выйшаў і даведаўся, наколькі складана было зрабіць перадачу, то я проста падзівіўся мужнасьці ўсіх гэтых людзей. Вельмі вялікая падтрымка сяброў з унівэрсытэту. Яны хадзілі ў дэканат, размаўлялі з выкладчыкамі. Канечне, ёсьць настаўнікі, якія адмоўна ставяцца да ўсяго, што адбылося, але ўвогуле людзі падтрымліваюць”.
(Карэспандэнтка: ) “Які настрой на будучыню: пэсымістычны ці больш аптымізму?”
(Севярына: ) “Я спадзяюся, што мы стаялі не дарэмна”.
(Курзоў: ) “Аднойчы трэба было пераадолець гэты страх. А ўвогуле ў грамадзтве адбыўся зрух і зьмены будуць — у лепшы бок”.
Студэнты БДУ, якія выступаюць у студэнцкім тэатры, таксама прынесьлі перадачу свайму зьняволенаму сябру.
(Юначка: ) “Мы студэнты, разам граем у студэнцкім тэатры. Забралі нашага калегу з тэатру, далі 15 сутак, і вось мы да яго пазьменна ходзім”.
(Карэспандэнтка: ) “Як удаецца абыходзіцца без актора?”
(Юначка: ) “Цяжка. У нас пакуль што прастой. Вось чакаем, пакуль ён выйдзе — і адразу ж будзем спэктакль ставіць”.
(Іншая юначка: ) “Вельмі сымбалічна, што 27 сакавіка, Дзень тэатру, мы адзначалі вось тут, пад сьценамі гэтай турмы, бо перадавалі яму перадачу”.
(Карэспандэнтка: ) “У вашым тэатры як ставяцца да таго, што адбылося?”
(Юначка: ) “Вось мы прыходзім, і гэта самае галоўнае”.
(Іншая юначка: ) “Мы яго падтрымліваем, як можам, бо ён адзіны ў нас за ўсіх адседжвае”.
(Юнак: ) “Я ўвогуле не магу зразумець, як такое можа здарыцца, каб у ХХІ стагодзьдзі ў цэнтры Эўропы людзей арыштоўвалі за тое, што яны выказваюць сваю думку, за тое, што яны хочуць свабоды”.
(Карэспандэнтка: ) “Пасьля ўсяго, што адбылося, ці ня страшна вам асабіста?”
(Юначка: ) “Не, мне асабіста ня страшна. Ніколі не было, ня страшна цяпер, і ніколі ня будзе страшна”.
(Курзоў: ) “Мяне завуць Курзоў Глеб. Мне далі 10 сутак, якія я адбываў на Акрэсьціна. А цяпер насіў хлопцам перадачу, бо адзін зь іх сірата, яму ўвогуле няма каму перадачу зрабіць, а ў іншага хлопца проста непаразуменьне з бацькамі”.
(Севярына: ) “Мяне завуць Тацяна Севярына, а прыходзіла да Івана Бурыкіна разам з маім сябрам. Я яго ніколі ў жыцьці ня бачыла, ня ведаю яго, але была на ягоным месцы і ведаю, што гэта такое. А мне ж яшчэ й пашанцавала — толькі чацьвёра сутак адседзела”.
(Карэспандэнтка: ) “Якія пачуцьці вы перажывалі там?”
(Севярына: ) “Думаю, што ў нашай краіне цяпер самае свабоднае месца — турма. Бо там свабодныя людзі, аднадумцы, якія падтрымліваюць адзін аднаго”.
(Курзоў: ) “Падтрымка — гэта галоўнае. Калі б не было падтрымкі, то я ня ведаю, што б мы рабілі. Калі я выйшаў і даведаўся, наколькі складана было зрабіць перадачу, то я проста падзівіўся мужнасьці ўсіх гэтых людзей. Вельмі вялікая падтрымка сяброў з унівэрсытэту. Яны хадзілі ў дэканат, размаўлялі з выкладчыкамі. Канечне, ёсьць настаўнікі, якія адмоўна ставяцца да ўсяго, што адбылося, але ўвогуле людзі падтрымліваюць”.
(Карэспандэнтка: ) “Які настрой на будучыню: пэсымістычны ці больш аптымізму?”
(Севярына: ) “Я спадзяюся, што мы стаялі не дарэмна”.
(Курзоў: ) “Аднойчы трэба было пераадолець гэты страх. А ўвогуле ў грамадзтве адбыўся зрух і зьмены будуць — у лепшы бок”.
Студэнты БДУ, якія выступаюць у студэнцкім тэатры, таксама прынесьлі перадачу свайму зьняволенаму сябру.
(Юначка: ) “Мы студэнты, разам граем у студэнцкім тэатры. Забралі нашага калегу з тэатру, далі 15 сутак, і вось мы да яго пазьменна ходзім”.
(Карэспандэнтка: ) “Як удаецца абыходзіцца без актора?”
(Юначка: ) “Цяжка. У нас пакуль што прастой. Вось чакаем, пакуль ён выйдзе — і адразу ж будзем спэктакль ставіць”.
(Іншая юначка: ) “Вельмі сымбалічна, што 27 сакавіка, Дзень тэатру, мы адзначалі вось тут, пад сьценамі гэтай турмы, бо перадавалі яму перадачу”.
(Карэспандэнтка: ) “У вашым тэатры як ставяцца да таго, што адбылося?”
(Юначка: ) “Вось мы прыходзім, і гэта самае галоўнае”.
(Іншая юначка: ) “Мы яго падтрымліваем, як можам, бо ён адзіны ў нас за ўсіх адседжвае”.
(Юнак: ) “Я ўвогуле не магу зразумець, як такое можа здарыцца, каб у ХХІ стагодзьдзі ў цэнтры Эўропы людзей арыштоўвалі за тое, што яны выказваюць сваю думку, за тое, што яны хочуць свабоды”.
(Карэспандэнтка: ) “Пасьля ўсяго, што адбылося, ці ня страшна вам асабіста?”
(Юначка: ) “Не, мне асабіста ня страшна. Ніколі не было, ня страшна цяпер, і ніколі ня будзе страшна”.
