Дзьве менскія пэнсіянэркі Сьвятлана Багданкевіч і Ліна Масалкова прыйшлі да турмы на Акрэсьціна з прапановаю дапамогі. Вось што яны паведамілі Радыё Свабода:
(Багданкевіч: ) “Мы тут сабралі грошы й прыйшлі перадаць. Можа, хто прыйдзе з бацькоў, са сваякоў”.
(Масалкова: ) “Грошы гэтыя з нашых пэнсіяў, ад людзей, якія падтрымліваюць гэтую моладзь, якая пацярпела. Некаторыя з тых, хто сядзелі й цяпер яшчэ сядзяць, маюць патрэбу ў дапамозе. Усьведамляючы гэта, мы гуртам сабралі крыху грошай, каб камусьці перадаць і дапамагчы”.
(Карэспандэнтка: ) “Чаму вы гэта робіце?”
(Багданкевіч: ) “Мы гэтак усьцешаныя тым, што знайшлася моладзь, якая выявіла мужнасьць, сьмеласьць. Мяне вельмі цешыць, што ў нашай цяжкай сытуацыі знайшліся такія людзі, і захацелася далучыцца да гэтага, неяк дапамагчы, калі самі ня трапілі сюды”.
(Масалкова: ) “Зрабіць хоць нейкі ўнёсак у гэтую сьвятую справу, бо яны, можна сказаць, сядзелі й за нас. Таму проста грамадзянскі абавязак, чалавечы й хрысьціянскі абавязак — дапамагчы кожнаму”.
Сёстры Яна й Надзея прынесьлі ў турму перадачу для сваіх блізкіх і сяброў.
(Надзея: ) “У мяне затрыманы муж, 15 сутак далі, яшчэ засталося пяць. Чакаем”.
(Яна: ) “Я прыйшла зь сястрой, але ў мяне тут шмат сяброў было. Праўда, пераважна ўжо выйшлі, бо камусьці 5 сутак далі, камусьці 10. Найбольш мужу сястры — 15”.
(Карэспандэнтка: ) “Ці не напалохала вас тое, што адбылося?”
(Надзея: ) “Мне здаецца, што тое, што ўлада робіць, яна толькі настройвае людзей супраць сябе. Бо колькі я тут стаяла, размаўляла зь людзьмі, усе бацькі казалі, што цяпер яны сваіх дзяцей адных не адпусьцяць, а пойдуць разам. І бацькі, і сябры, і родныя гэтак кажуць. Нейкі штуршок адбыўся, і цяпер гэта павінна ператварыцца ў сьнежны камяк. Прынамсі, я адчуваю такі настрой”.
(Яна: ) “Мне падаецца, што ўлада перабольшыла ў сваіх дзеяньнях, і цяпер мэханізм запушчаны, людзі ня спыняцца. Канечне, вельмі шмат людзей напужаныя. Але мне здаецца, што тое, што адбылося — гэта ўжо ўнікальна. Таму мне здаецца, што будзе абуджэньне, будуць перамены. І хутка”.
(Багданкевіч: ) “Мы тут сабралі грошы й прыйшлі перадаць. Можа, хто прыйдзе з бацькоў, са сваякоў”.
(Масалкова: ) “Грошы гэтыя з нашых пэнсіяў, ад людзей, якія падтрымліваюць гэтую моладзь, якая пацярпела. Некаторыя з тых, хто сядзелі й цяпер яшчэ сядзяць, маюць патрэбу ў дапамозе. Усьведамляючы гэта, мы гуртам сабралі крыху грошай, каб камусьці перадаць і дапамагчы”.
(Карэспандэнтка: ) “Чаму вы гэта робіце?”
(Багданкевіч: ) “Мы гэтак усьцешаныя тым, што знайшлася моладзь, якая выявіла мужнасьць, сьмеласьць. Мяне вельмі цешыць, што ў нашай цяжкай сытуацыі знайшліся такія людзі, і захацелася далучыцца да гэтага, неяк дапамагчы, калі самі ня трапілі сюды”.
(Масалкова: ) “Зрабіць хоць нейкі ўнёсак у гэтую сьвятую справу, бо яны, можна сказаць, сядзелі й за нас. Таму проста грамадзянскі абавязак, чалавечы й хрысьціянскі абавязак — дапамагчы кожнаму”.
Сёстры Яна й Надзея прынесьлі ў турму перадачу для сваіх блізкіх і сяброў.
(Надзея: ) “У мяне затрыманы муж, 15 сутак далі, яшчэ засталося пяць. Чакаем”.
(Яна: ) “Я прыйшла зь сястрой, але ў мяне тут шмат сяброў было. Праўда, пераважна ўжо выйшлі, бо камусьці 5 сутак далі, камусьці 10. Найбольш мужу сястры — 15”.
(Карэспандэнтка: ) “Ці не напалохала вас тое, што адбылося?”
(Надзея: ) “Мне здаецца, што тое, што ўлада робіць, яна толькі настройвае людзей супраць сябе. Бо колькі я тут стаяла, размаўляла зь людзьмі, усе бацькі казалі, што цяпер яны сваіх дзяцей адных не адпусьцяць, а пойдуць разам. І бацькі, і сябры, і родныя гэтак кажуць. Нейкі штуршок адбыўся, і цяпер гэта павінна ператварыцца ў сьнежны камяк. Прынамсі, я адчуваю такі настрой”.
(Яна: ) “Мне падаецца, што ўлада перабольшыла ў сваіх дзеяньнях, і цяпер мэханізм запушчаны, людзі ня спыняцца. Канечне, вельмі шмат людзей напужаныя. Але мне здаецца, што тое, што адбылося — гэта ўжо ўнікальна. Таму мне здаецца, што будзе абуджэньне, будуць перамены. І хутка”.
