Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Тэлевыступы: ці дасягнулі кандыдаты сваіх мэтаў?


Юры Дракахруст, Прага Ці здолелі кандыдаты на прэзыдэнта ў сваіх тэлевыступах прыцягнуць да сябе сымпатыі выбаршчыкаў, прадэманстраваць сваю моц, як асобаў і палітыкаў? Ці паўставалі зь іх прамоваў праекты іншай Беларусі? Што зрабіла большае ўражаньне – напор Казуліна ці разважлівасьць Мілінкевіча? Выступы кандыдатаў на прэзыдэнта аналізуюць у “Праскім акцэнце” аглядальнік газэты “Беларусы і Рынак” Паўлюк Быкоўскі, дырэктар цэнтра SATIO, псыхоляг Жанна Грынюк і намесьнік рэдактара БДГ Ірына Халіп.

(Дракахруст: ) "Калі людзі пытаюцца ў кандыдата на прэзыдэнта, якая ў яго праграма, а гэта пытаньне адно з самых распаўсюджаных, то часьцей за ўсё маецца на ўвазе нешта іншае: а што ён уяўляе сабой як асоба, як чалавек? І пры гэтым нават ацэнкі нейкіх абяцаньняў – расчыніць дзьверы ў Эўропу, аб''яднацца з Расеяй, падвысіць заробкі, плаціць грошы за нараджэньне дзіцяці – гэта таксама робіцца праз ацэнку асобы. Маўляў, вось ён гэта абяцае – а ці ёсьць у яго моц, каб гэта зрабіць? І на гэтым тыдні С.Гайдукевіч, А.Казулін і А.Мілінкевіч мелі магчымасьць адказаць на гэтае пытаньне. Наколькі яны здолелі прадэманстраваць гэтую сваю моц сваімі выступамі беларускаму выбаршчыку?

Перш чым задаваць гэтае пытаньне ўдзельнікам нашай перадачы, я прапаную паслухаць, як ацэньвалі выступы кандыдатаў нашы суграмадзяне ў сваіх званках на Свабоду і падчас апытаньня на менскіх вуліцах".

(Спадар: ) "Ну, я больш глядзеў Мілінкевіча, але ў цэлым такі ўзважаны, вытрыманы выступ, ёсьць пэўныя інавацыі, ёсьць нейкія пляны, заявы аб тым, што ёсьць каманда, што павінен быць новы стыль кіраваньня краінай".

(Спадарыня: ) "Нашаму народу варта ўважліва прааналізаваць сутнасьць выказваньняў Мілінкевіча і Казуліна. Усе іхныя думкі пранізаныя надзеяй на Эўразьвяз і ЗША. То бок, яны гатовыя здаць Беларусь чужаземнай супольнасьці, масонам, каб тыя распараджаліся намі паводле ўласнай патрэбы".

(Спадарыня: ) "Мы нядаўна глядзелі выступ Казуліна па тэлебачаньні – вельмі спадабаўся выступ. Але ёсьць засьцярога: раптам гэты дэмакрат пойдзе тым самым шляхам, па якім некалі пайшоў дэмакрат Лукашэнка?"

(Спадарыня: ) "Ніхто не спадабаўся, буду галасаваць за Лукашэнку".

(Спадар: ) "Я хачу выказаць сваю вялікую падзяку за сёньняшні выступ кандыдата ў прэзыдэнты Казуліна, Гэта можна назваць падзеяй дня, тыдня, нават году. Ён расплюшчыў нам вочы, што адбываецца ў краіне, і што нас можа чакаць, калі мы будзем далей заставацца такімі, якімі былі да гэтага часу".

(Хлопец: ) "Наогул, вельмі спадабаўся выступ Мілінкевіча, я не чакаў, што ён будзе настолькі граматна, добра падрыхтаваны. Ну а Казулін – папуліст з валізай кампрамату. Уласна кажучы, і Лукашэнка з гэтага пачынаў".

(Спадар: ) "Мне спадабаўся выступ Казуліна: талковы, разумны, па сутнасьці. І тое, што ў нас культ асобы – ён гэта расклаў па палічках. Тая ізаляцыя, у якой знаходзіцца Беларусь, не адпавядае нашаму народу, нашым традыцыям, гэта маё цьвёрдае меркаваньне".

(Спадарыня: ) "Чулі, сёньня дыскусія была на працы. Уражаньні тыя былі, што ён (Казулін) няхораша адзываўся аб прэзыдэнце нашым, Лукашэнку. А так – наогул, нармальна гаварыў".

(Спадарыня: ) "Мы праслухалі ўчора па тэлебачаньні нашых Мілінкевіча і Казуліна. Нам усім вельмі прыемна, што мы бачым такіх людзей. Усе людзі слухалі іх, не адрываючыся ад тэлевізара. Яны вельмі разумныя людзі, мы іх паважаем, мы іх любім, мы ім кланяемся ў ногі, што яны ідуць за нас".

(Дракахруст: ) "Вось такія розныя, супрацьлеглыя ацэнкі. А зараз да ўдзельнікаў нашай перадачы: наколькі кандыдаты на прэзыдэнта здолелі выклікаць сымпатыі і давер да сябе ў беларускага выбаршчыка? Я пытаюся ня ў Вас асабіста, а паводле Вашай ацэнкі. Жанна Грынюк, да Вас пытаньне як да прафэсійнага псыхоляга".

(Грынюк: ) "Кандыдат Казулін падае сябе як такога рэзкага крытыка прэзыдэнта, адкрыта, з фактамі, нападкамі, эмацыйна. З пункту гледжаньня палітычных тэхналёгій мы можам гаварыць аб тым, што Казулін захапіў вядомую мэтавую аўдыторыю, якая ня вельмі шырокая, але ж гэтым ён дае безумоўную глебу для спакойнага, канструктыўнага Мілінкевіча. І ў гэтым сэнсе яны стварылі даволі такую вядомую пару. Казулін, не выклікаючы сымпатыяў сваёй рэзкасьцю ў талерантных беларусаў, можа абудзіць у іх такую актыўную думку і падрыхтаваць іх да ўспрыманьня канструктыву з боку Мілінкевіча.

І другая пара, якая ствараецца, мне здаецца, з пункту гледжаньня кантэнт-аналізу выказваньняў – гэта пара Гайдукевіч – Лукашэнка. Гайдукевіч адкрыта – прабачце за такі жаргон – "мочыць" апазыцыю, і пры гэтым канструктыўна прапануе перамены ва ўладзе, эканоміцы й г.д.

Калі казаць аб прыродзе даверу, я б хутчэй за ўсё аналізавала дзьве асноўныя пазыцыі, зь якіх складаецца давер. Першае – гэта наколькі кандыдаты змаглі прадэманстраваць, што ўсё тое, што яны рабілі раней, было падмуркам для таго, каб выступіць сёньня ў прэзыдэнты, прапанаваць сваю кандыдатуру. І ў гэтым сэнсе ні Мілінкевічу, ні Казуліну не ўдалося зрабіць менавіта гэтую частку: паказаць, што яны і раней заўжды імкнуліся да гэтага. І другое, за што зараз афіцыйныя ўлады іх крытыкуюць: ніхто зь іх не назваў больш падрабязна, аналітычна свае матывы выхаду ў перадвыбарчую праграму, і таму афіцыйная ўлада сёньня хорам гаворыць аб тым, што асноўнымі матывамі выхаду зьяўляецца толькі жаданьне сесьці ў крэсла. Вось менавіта гэтая пустата з пункту гледжаньня матывацыі стварыла такі падмурак для такіх нападаў з боку ўлады".

(Дракахруст: ) "Ірына Халіп, Вы, так бы мовіць, псыхоляг па жыцьці, як бы Вы маглі адказаць на гэтае пытаньне: якое ўражаньне на людзей зрабілі вось гэтыя два кароткія выступы? Мы з Вамі памятаем, як у 1993 годзе ў сьнежні сваім дакладам пра карупцыю А.Лукашэнка фактычна прачнуўся знакамітым. Ці атрымалася ў Гайдукевіча, Казуліна і Мілінкевіча зрабіць нешта падобнае?"

(Халіп: ) "Казулін абраў, мне здаецца, вельмі, надзвычай просты шлях: ён проста выхапіў з рук Лукашэнкі ягоную хакейную клюшку і пачаў ёю махаць. І тая маргінальная аўдыторыя, якая проста ў поўным захапленьні ад Лукашэнкі, яна зараз можа пачаць мяняць свае сымпатыі з Лукашэнкі на Казуліна, таму што зьявіўся дублікат, двайнік. У тых жа, хто ўсё ж такі аддае перавагу таму, каб зь імі размаўлялі як з разумнымі людзьмі, а не як з быдлам, вядома ж, я думаю, Мілінкевіч змог на 100 % выклікаць сымпатыі. Што датычыцца Гайдукевіча, яго, мне здаецца, Ніхто ўжо нават і не разглядае як кандыдата ў прэзыдэнты, таму што, як кажуць, намазоліў вочы".

(Дракахруст: ) "Ірына, паводле Вашых словаў, Казулін працаваў больш на маргіналаў (пра гэта мы яшчэ пагаворым), а Мілінкевіч працаваў на тых, з кім трэба размаўляць спакойна, лагодна, нармальна. Вось гэта ў Мілінкевіча атрымалася?"

(Халіп: ) "Гэта ў яго атрымалася, мне здаецца, напалову. Таму што ён зрабіў рэжысэрскую памылку. Абраны Мілінкевічам шлях як быццам бы зь нейкімі занатоўкамі, нейкім канспэктамі тэлефонных званкоў ад выбаршчыкаў – гэта ўсё прывяло да таго, што Мілінкевіч не глядзеў нам у вочы, ён як быццам бы зьвяртаўся да нейкай Мар''і Іванаўны, чыё імя ў яго запісана, як быццам бы размаўляў непасрэдна зь ёй, але ня з намі, ня з выбаршчыкамі".

(Дракахруст: ) "Спадар Быкоўскі, Вы як асоба, якая займаецца сацыялёгіяй, Вы маглі б сказаць, наколькі выступы трох кандыдатаў адпавядалі тым чаканьням, тым пытаньням, якія людзі задаюць ці хацелі б задаць кандыдату?"

(Быкоўскі: ) "Нават у рэкляме ёсьць такі тэзіс, што з-за адной рэклямнай абвесткі нічога не мяняецца. Для гэтага трэба, каб супала шмат што, і толькі тады выступ можа быць каталізатарам, які пераўтворыць, як калісьці Лукашэнку, у першую асобу, за якую прагаласаваў шмат хто з выбаршчыкаў. Ня трэба надта шмат чакаць ад гэтых выступаў. Што сапраўды хацела б пачуць аўдыторыя ад гэтых выступаў – часткова гэта атрымалася, але гэта можна сказаць у дачыненьні да ўсіх трох, хто ўзяўся выступіць.

Што тычыцца Гайдукевіча, то аўдыторыя, напэўна, ня здолела знайсьці ў яго адрозьненьняў ад Лукашэнкі ў тым сэнсе, што ён узяў той самы лёзунг, у прынцыпе, ён выступаў таксама папулістам, але не было зразумела, чаму ён хоча замяніць Лукашэнку, чаму ён увогуле ўдзельнічае ў гэтай кампаніі.

Што да Мілінкевіча і Казуліна, то іх выступы ў большай ступені былі арыентаваныя на апазыцыйны электарат, які быў іх мэтавай аўдыторыяй, якую яны хацелі замацаваць, бо абодва кандыдаты зьвяртаюцца ў першую чаргу да гэтых выбаршчыкаў. Наступная мэта для іх мусіць быць, напэўна, далучэньне чужой аўдыторыі. Што хацелі выбаршчыкі даведацца ад Мілінкевіча – гэта найперш хто ён, "за белых ці за чырвоных", зь якой праграмай ён ідзе – у пэўнай ступені, гэта яны пачулі.

Што датычыцца Казуліна, то гэта асоба была і вядомая, і невядомая адначасова, і ягоным выступам хутчэй за ўсё атрымалася паказаць яго больш рашучым, большым папай рымскім за папу рымскага, бо Мілінкевіч мае статус адзінага кандыдата, і гэты статус у прынцыпе, як сьведчаць сацыялягічныя апытаньні, якія праводзіліся незалежнымі сацыёлягамі пры падтрымцы групы прафэсара Манаева, гэты статус прызнаны як і самімі выбаршчыкамі, так і беларускай элітай. Што да статуса Казуліна, то статус ня вельмі пэўны, і Казулін змагаецца за статус быць прадстаўніком апазыцыі, і ў гэтым сэнсе ягоны выступ у значнай ступені спрацаваў.

Вельмі добра, што Мілінкевіч выказаўся каб "пераўтварыць стабільнасьць застою ў стабільнасьць разьвіцьця", але гэта камусьці спадабаецца, камусьці не, гэта можа быць прачытана, можа быць не прачытана. Што тычыцца згаданага Ірынай адказу на пытаньні, то я тут ужо хутчэй з пункту гледжаньня піяру магу сказаць, што ў нейкай ступені гатовы зь ёй пагадзіцца, але разам з тым і паспрачацца, бо фармат такога тэлезвароту навязвае кандыдату манатонны маналёг, які вельмі нецікавы гледачу. Мілінкевіч у нейкай ступені здолеў пераўтварыць маналёг у нібыта такі інтэрактыў, дыялёг, і гэта ў нейкай ступені добра. Іншае пытаньне – тое што сапраўды ён менш глядзеў нам у вочы а больш чытаў паперы – гэта напэўна, было ня самым лепшым.

Што да Казуліна, то ў яго быў вельмі такі выступ, арыентаваны хутчэй да людзей, якія цікавяцца сэнсацыямі, і ў гэтай ступені ён спрацаваў. Іншае пытаньне, што ня ўсім зразумела, як чалавек, які літаральна ўчора выйшаў з гэтай каманды, раптам мяняе ўсё наадварот, і вось гэтага адказу, які, напэўна, быў бы цікавы гледачам, не было".

(Дракахруст: ) "Ірына, Вы сказалі, што А.Казулін выступаў у стылістыцы Лукашэнкі, што гэта разьлік на маргінальную аўдыторыю. Тут варта сказаць, што А.Лукашэнка і А.Казулін у такой стылістыцы абсалютна не самотныя – можна прыгадаць, скажам, стыль выступаў Леха Валэнсы, Барыса Ельцына, Юліі Цімашэнкі – яны выступаюць абсалютна ў такім жа стылі. Ці толькі на маргіналаў разьлічаны гэты выступ А.Казуліна? Паколькі эмоцыі ўласьцівыя ня толькі маргіналам, то ці не падалося шмат каму, што проста Казулін вельмі моцны. Нават па тых жа званках адчуваецца, што рэакцыі на ягоны выступ – вельмі кантрастныя".

(Халіп: ) "Я ня думаю, што Казулін падаўся больш моцным. На гэта ёсьць некалькі прычынаў. Па-першае, Казулін – асоба вядомая, Казулін – гэта былы рэктар БДУ, гэта той чалавек, які забясьпечваў датэрміновае галасаваньне студэнтаў на выбарах 2001 года, які выключаў з унівэрсытэту студэнтаў за палітычную дзейнасьць, і таму ўсе, хто так ці інакш мае дачыненьне да апазыцыі, да гэтай аўдыторыі, якую, як Вы, Юры, сьцьвярджаеце, ён спрабуе заваяваць, тады абсалютна бессэнсоўны выступ – усе ведаюць, хто ёсьць сп. Казулін, і ніякага даверу і ніякіх шанцаў на сымпатыі ён тут проста ня мае.

Іншая справа, што Мілінкевіч мог бы быць больш моцным у сваім выступе, таму што калі ён размаўляў, мне часам здавалася, што я бачу кандыдата ў прэзыдэнты Латвіі ці Літвы ці Польшчы. Ён гаварыў пра тое, што трэба весьці краіну да далейшага росквіту, але я нічога не пачула ні пра палітзьняволеных, ні пра зьніклых людзей, ні пра зьдзекі над незалежнай прэсай, нічога".

(Дракхаруст: ) "Жанна Грынюк, Ірына Халіп казала пра тое, якое ўражаньне зрабіў і Казулін, і Мілінкевіч на апазыцыйную частку аўдыторыі, апазыцыйную частку грамадзтва, але гэтая частка, як падаецца, не такая ўжо і вялікая. Калі параўноўваюцца гэтыя два выступы, выказваюцца ацэнкі: адна такая, што "во, Казулін – такі круты мужык, а Мілінкевіч даволі млява неяк выступіў", і адваротная ацэнка, што на тле такіх кандыдатаў, што равуць як бялугі (як тых хто быў на тэлеэкране, так і тых хто адсутнічаў) – вось нейкі такі нармалёвы, спакойны, прытомны чалавек Мілінкевіч. На Ваш погляд, якая ацэнка больш распаўсюджаная?"

(Грынюк: ) "Агрэсіўная стратэгія Казуліна ня ёсьць тая стратэгія, якую чакаюць выбаршчыкі. Я ня ўпэўнена і ня згодна з Ірынай, што ўздымаць пытаньні аб зьніклых палітыках і г.д. – гэта тая тэма, якую трэба было падымаць у выступе. Трэба задаць пытаньне: а ці вераць людзі сёньня, пасьля такой прапаганды шырокай, што гэтыя факты адбыліся? Іх можна было падымаць з пункту гледжаньня, што гэта трэба дасьледаваць, што гэтыя пытаньні трэба вырашаць, але засяроджвацца на гэтых пытаньнях, мне здаецца, будзе памылкай, таму што ніхто з кандыдатаў не валодае пэўнай, дакладнай інфармацыяй, якая б пацьвердзіла гэтыя факты. Аб гэтым можна гаварыць: "Так, я гэтым займуся, калі прыйду да ўлады, але абвінавачваць дзейнага прэзыдэнта я сёньня не магу". І вось гэта моцная пазыцыя.

Гэтая непрыкрытая агрэсіўнасьць Казуліна – яе і трэба было якраз у гэтай прамове здымаць. Агрэсія – гэта не заўжды прыкмета моцнага палітыка. І ў гэтым сэнсе спакойная, упэўненая пазыцыя Мілінкевіча – яна падалася больш моцнай той частцы аўдыторыі, якая жадае канструктыўных пераменаў. Апазыцыйны электарат – ён застанецца апазыцыйным, ён заўжды будзе галасаваць супраць дзейнага прэзыдэнта. Застаецца пытаньне, як захапіць астатніх, якія яшчэ хістаюцца, якія ня ўпэўнены, якія хістаюцца між гэтай стабільнасьцю, якую абяцае ўлада, і тым, што могуць даць перамены. Перамены – гэта толькі зло, як сьцьвярджае сёньняшняя ўлада, ці ўсё ж такі за пераменамі стаіць, як сказаў Мілінкевіч, "стабільнасьць разьвіцьця"? Мне здаецца, што ў гэтым сэнсе Мілінкевічу для пашырэньня сваёй моцнай пазыцыі сёньня не стае рэальных прыкладаў, параўнальных. Ён іх паказаў, але яму і часу не хапіла, і саміх прыкладаў не хапіла. Бачаньне будучыні лепш за ўсё ўдалося намаляваць усё ж такі Мілінкевічу, яму далей трэба ісьці менавіта вось па гэтай сьцежцы".

(Дракахруст: ) "Спадарыня Грынюк перайшла да гэтай тэмы: ад, так бы мовіць, вобразаў асобаў да вобразаў Беларусі. Ці ўбачылі Вы і ці, на Ваш погляд, убачылі выбаршчыкі ў выступах ня толькі асобы, але і як мы будзем жыць у гэтай краіне, калі гэты вось дзядзька стане прэзыдэнтам? Вось я зьвярнуў увагу, у выступе Мілінкевіча даволі шмат увагі было нададзена таму, чаго ён НЕ будзе рабіць – ня будзе распускаць калгасы, ня будзіць абвальнай прыватызацыі, не будзе масава звальняць чынавенства і г.д..."

(Быкоўскі: ) "Тут ёсьць пэўная праблема, зь якой сутыкнуўся адзіны кандыдат: у адрозьненьне ад Гайдукевіча, яму трэба было змагацца з тым іміджам, які ёсьць у апазыцыйнага кандыдата, прадстаўніка апазыцыі. Таму значная частка яго выступу была прысьвечаная менавіта апраўдваньню. Я ня ўпэўнены, што гэта насамрэч варта было рабіць, але разам з тым вытлумачыць, чаму ён гэта рабіў, можна.

Іншае пытаньне – сапраўды, самае галоўнае, што ад яго хочуць пачуць выбаршчыкі, і гэта бачна па тых жа сацыялягічных апытаньнях. Прыкладна 20% выбаршчыкаў хочуць даведацца, што гэта за асоба, якая ў яго праграма, і якім чынам які будзе мэханізм пераўтварэньня ў краіне. І вось гэтага, на жаль, нельга сказаць што ў поўнай ступені можна было пачуць зь ягонага выступу. Што тычыцца Казуліна, то я не магу сказаць, што было зразумела, чаго ён хоча дасягнуць. Было зразумела, якія хібы гэтага рэжыму ён хоча ўказаць".

(Дракахруст: ) "Жанна, Вы ўжо казалі пра гэта: як можа кандыдат вырашыць гэтую даволі складаную дылему? З аднаго боку, зразумела, што калі гэта менавіта прэзыдэнцкія выбары, ён хоча падабраць пад сябе большасьць, памяркоўных людзей. Але калі на іх разьлічваць, то тады губляецца вастрыня праграмы, тады даводзіцца казаць: я таго ня буду рабіць, таго ня буду рабіць. Дык калі таго й таго ня будзеш рабіць – у чым будуць палягаць перамены?"

(Грынюк: ) "Я згодная з Паўлам, што ёсьць праблема барацьбы са стэрэатыпамі наконт апазыцыйных сілаў. Але ведаеце, барацьба са стэрэатыпамі – гэта адна праблема. А вось намаляваць канструктыўнае, пазытыўнае бачаньне, якое б прываблівала людзей – гэта зусім іншая задача. Так, трэба сказаць, ня верце таму, што вы чуеце, на самой справе я ня буду імкнуцца рабіць аранжавай рэвалюцыі й г.д. Гэта патрэбна было сказаць, але патрэбна ж было артыкуляваць яскрава і сказаць: гэта ня тое, што я буду рабіць, а на самой справе я вам прапаную іншы шлях – вось такі й такі. Вось гэтага працягу не было".

(Халіп: ) "Шчыра кажучы, ня ведаю ніводнага чалавека, які б перад выбарамі думаў: я павінен спачатку пазнаёміцца з эканамічнай праграмай кандыдата Н., можа яна акажацца лепшай за эканамічную праграму кандыдата З. Прабачце, ніхто ніколі ніякіх праграмаў не чытаў і галасаваў сэрцам. Галасуюць за асобу, а не за праграму. Галасуюць за асобу, якая выклікае давер. Людзей трэба будзе выводзіць на вуліцы, але гэта мэта толькі аднаго Мілінкевіча. Мы зараз з вамі сядзім і размаўляем так, як быццам мы знаходзімся недзе ў Польшчы ці ў Літве і разважаем пра тое, як бы гэта заваяваць тую ці іншую аўдыторыю – гэта ня мае ніякага значэньня, таму што ўсе ведаюць, што выбары будуць сфальсыфікаваныя. Як заваяваць аўдыторыю, на мой погляд – гэта ня ёсьць стратэгічная праблема. Праблема ў іншым – у тым, каб людзей вывесьці на вуліцу, вось і ўсё, а для гэтага, мне здаецца, ніхто зь іх не зрабіў нічога. Мілінкевіч ужо мог бы заклікаць людзей 19 сакавіка выйсьці".

(Дракахруст: ) "Павал Быкоўскі, вы чулі вось такую тэзу Ірыны Халіп, што галоўнае вывесьці на вуліцу, а не заваяваць сымпатыі людзей. Але, умоўна кажучы, калі будзе заваяваная сымпатыя толькі пятай часткі, чвэрці, то ці не атрымаецца так, што людзі як выйдуць на вуліцу, так і сыдуць зь яе?"

(Быкоўскі: ) "Я не магу пагадзіцца зь Ірынай у гэтым пытаньні, бо важна дасягнуць 2 мэтаў, а не адной. Апазыцыя не зьяўляецца сёньня большасьцю, і таму калі толькі апазыцыйная меншасьць паверыць у тое, што выбары сфальсыфікаваныя, гэта ня будзе мець такога вялікага значэньня. Калі верыць сацыялягічным дадзеным незалежных сацыёлягаў, замежных сацыёлягаў, у тым ліку прэзыдэнцкіх сацыёлягаў, атрымліваецца, што ў Лукашэнкі досыць высокі рэйтынг, і ў яго ёсьць вялікія шанцы перамагчы, а гэта значыць, што большая частка выбаршчыкаў будзе перакананая, што ўсё адбылося так, як трэба. Навошта тады выходзіць на вуліцу? Таму змаганьне менавіта за пашырэньне аўдыторыі – гэта вельмі важная задача і для Мілінкевіча, і для Казуліна. Цяжка паверыць сёньня ў тое, што гэтыя кандыдаты арганізуюць аранжавую рэвалюцыю. Яны самі ад гэтага адмаўляюцца".

(Халіп: ) "Аляксандар Рыгоравіч зь ягонай стабільнасьцю абрыд усім. Тыя людзі, якія сапраўды, можа, нават баяцца пераменаў, яны хацелі б, каб гэты Аляксандар Рыгоравіч зьмяніўся хаця б на каго-небудзь, і зараз добры шанец гэта зрабіць".
Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG