Уліцёнак: “Казалі, што вы ўступілі ў пісьменьніцкі саюз назло…”
Гарэцкі: “…надменному соседу”. А суседам маім па лецішчы – Мікалай Чаргінец. Існаваньне некалькіх саюзаў – гэта нармальна. Аднак пры адной умове: калі яны ў аднолькавых умовах”.
Уліцёнак: “Хто для вас найбольш аўтарытэтны літаратар?”
Гарэцкі: “Перш, канечне, мой незабыўны сябар Янка Брыль. Алесь Адамовіч, Генадзь Бураўкін, Ніл Гілевіч, Вярцінскі, Законьнікаў, Казько, Някляеў, Зуёнак… Ну, Быкаў канечне! Мы зь ім таксама добра сябравалі”.
Уліцёнак: “Як бы вы пракамэнтавалі выцісканьне са школьных праграмаў клясыкаў беларускай літаратуры?”
Гарэцкі: “Вельмі абураны, гэта проста дзікунства! Таму што іх жа ўсё роўна ня выкінеш! Як былі яны клясыкамі, так і застануцца. Хіба можна выкінуць вось тых жа, каго я назваў? Ніколі!”
Уліцёнак: “Ці бракуе нацыянальнага ў Нацыянальнай акадэміі навук?”
Гарэцкі: “Хоць яна завецца “нацыянальнай”, але беларускай мовы, Беларушчыны там усё меней і меней – яе зусім, можна сказаць, няма. Страшна ім, бо як ты беларускамоўны, то – апазыцыянэр. Шарахаюцца, як па-беларуску пачынаеш…”
Уліцёнак: “А ў чым праявілася тое на першым зьезьдзе навукоўцаў Беларусі?”
Гарэцкі: “Адзіны, хто карыстаўся на трыбуне родным словам, быў Рычард Смольскі”.
Уліцёнак: “Зараз дзяржава спрабуе нібыта ўмацаваць мову?”
Гарэцкі: “Закон аб правапісу і беларускай артаграфіі распрацоўвала камісія на чале зь міністрам адукацыі спадаром Радзьковым. Але ён ніколі не гаворыць па-беларуску. Як можа тады ўзначальваць такую камісію? Мне здаецца, мова зараз робіцца аб’ектам палітыкі. Што, канечне, няправільна. Той самы Радзькоў казаў прыблізна так: закон стане дзейным сродкам спыненьня практыкі непрадуманага супрацьзаконнага ўжываньня ў пэрыядычным друку тарашкевіцы. Гэта ж тыповая палітыка!”
Уліцёнак: “А што ўзамен яе?”
Гарэцкі: “Зараз трэба не вось такой законатворчасьцю займацца. Самае галоўнае для нас – захаваньне мовы. Яе пашырэньне ў штодзённым ужытку. Мову ратаваць трэба”.
Гарэцкі: “…надменному соседу”. А суседам маім па лецішчы – Мікалай Чаргінец. Існаваньне некалькіх саюзаў – гэта нармальна. Аднак пры адной умове: калі яны ў аднолькавых умовах”.
Уліцёнак: “Хто для вас найбольш аўтарытэтны літаратар?”
Гарэцкі: “Перш, канечне, мой незабыўны сябар Янка Брыль. Алесь Адамовіч, Генадзь Бураўкін, Ніл Гілевіч, Вярцінскі, Законьнікаў, Казько, Някляеў, Зуёнак… Ну, Быкаў канечне! Мы зь ім таксама добра сябравалі”.
Уліцёнак: “Як бы вы пракамэнтавалі выцісканьне са школьных праграмаў клясыкаў беларускай літаратуры?”
Гарэцкі: “Вельмі абураны, гэта проста дзікунства! Таму што іх жа ўсё роўна ня выкінеш! Як былі яны клясыкамі, так і застануцца. Хіба можна выкінуць вось тых жа, каго я назваў? Ніколі!”
Уліцёнак: “Ці бракуе нацыянальнага ў Нацыянальнай акадэміі навук?”
Гарэцкі: “Хоць яна завецца “нацыянальнай”, але беларускай мовы, Беларушчыны там усё меней і меней – яе зусім, можна сказаць, няма. Страшна ім, бо як ты беларускамоўны, то – апазыцыянэр. Шарахаюцца, як па-беларуску пачынаеш…”
Уліцёнак: “А ў чым праявілася тое на першым зьезьдзе навукоўцаў Беларусі?”
Гарэцкі: “Адзіны, хто карыстаўся на трыбуне родным словам, быў Рычард Смольскі”.
Уліцёнак: “Зараз дзяржава спрабуе нібыта ўмацаваць мову?”
Гарэцкі: “Закон аб правапісу і беларускай артаграфіі распрацоўвала камісія на чале зь міністрам адукацыі спадаром Радзьковым. Але ён ніколі не гаворыць па-беларуску. Як можа тады ўзначальваць такую камісію? Мне здаецца, мова зараз робіцца аб’ектам палітыкі. Што, канечне, няправільна. Той самы Радзькоў казаў прыблізна так: закон стане дзейным сродкам спыненьня практыкі непрадуманага супрацьзаконнага ўжываньня ў пэрыядычным друку тарашкевіцы. Гэта ж тыповая палітыка!”
Уліцёнак: “А што ўзамен яе?”
Гарэцкі: “Зараз трэба не вось такой законатворчасьцю займацца. Самае галоўнае для нас – захаваньне мовы. Яе пашырэньне ў штодзённым ужытку. Мову ратаваць трэба”.
