Уліцёнак: “На ваш погляд лепшая газэта і лепшы сайт – гэта…”
Кудлацкая: “…я прыхільнік “Белгазеты”: чытаю, выпісваю. А праца на пасадзе грамадзкага рэдактара вашага Радыё зацьвердзіла ў думцы: сайт Свабоды – вельмі цікавы”.
Уліцёнак: “Вашыя любімыя пісьменьнікі?”
Кудлацкая: “Васіль Быкаў. Ніл Гілевіч, да твораў якога я зьвяртаюся ўсё часьцей і часьцей. А яшчэ людзі, якіх добра ведаю. Напрыклад, Сяргей Панізьнік. Ягоная сэрыя “Наша Бацькаўшчына” патрэбна сёньня кожнаму беларусу, каб ведаць гісторыю і тых людзей, якія жывуць на гэтай зямлі”.
Уліцёнак: “Любімыя літаратурныя героі?”
Кудлацкая: “З “Молодой гвардии”, бо я заканчвала Магілёўскае культасьветвучылішча і давялося ў спэктаклі іграць Валянціну Філатаву”.
Уліцёнак: “Ну а ў рэальным жыцьці бачыце некага на п’едэстале, кажучы высокім штылем?”
Кудлацкая: “Тыя ж Мадлен Олбрайт, Хілары Клінтан – гэта жанчыны, якія проста вымагаюць паважаць сябе. Мне блізкая таксама Вольга Іпатава, яе творчасьць”.
Уліцёнак: “Што найперш цэніце ў асобе?”
Кудлацкая: “Важнейшае маё патрабаваньне, каб чалавек быў прыстойным і сумленным”.
Уліцёнак: “Песьня, якую вы з задавальненьнем слухаеце?”
Кудлацкая: “Люблю Аляксандра Сярова, і таму практычна ўвесь ягоны рэпэртуар з задавальненьнем слухала б па некалькі разоў”.
Уліцёнак: “А самі – сьпяваеце?”
Кудлацкая: “Так, у нас ёсьць вакальная група. Тым больш я заканчвала тэатральнае аддзяленьне, дзе адна з умоваў – уменьне добра сьпяваць і таньчыць. Мне гэта прыносіць задавальненьне”.
Уліцёнак: “Якая пастаноўка вось зараз у вас “у падкорцы”?
Кудлацкая: “Чамусьці “Лявоніха на арбіце”.
Уліцёнак: “Што для беларусаў каштоўнасьць нумар адзін?”
Кудлацкая: “Усё ж такі гэта сям’я”.
Уліцёнак: “Найвялікшы посьпех?”
Кудлацкая: “Тое, што ў мяне была магчымасьць вучыцца ва ўнівэрсытэце штату Ілінойз у горадзе Чыкага”.
Уліцёнак: “А параза нумар адзін?”
Кудлацкая: “Разбураныя і не ўсталёўваюцца адносіны зь мясцовымі ўладамі. Гэта для мяне балюча”.
Уліцёнак: “Любімы афарызм?”
Кудлацкая: “Той кіраўнік ня мае права на памылку, які не даруе памылак сваім падначаленым”.
Уліцёнак: “Вы верніца?”
Кудлацкая: “Калі-некалі я хаджу ў царкву”.
Уліцёнак: “А ў што вы верыце, спадарыня Валянціна?”
Кудлацкая: “Дабро ня злом адплоціцца, а ўсё ж – дабром. Гэта мой жыцьцёвы прынцып. Хаця ў жыцьці шмат бывае наадварот”.
Кудлацкая: “…я прыхільнік “Белгазеты”: чытаю, выпісваю. А праца на пасадзе грамадзкага рэдактара вашага Радыё зацьвердзіла ў думцы: сайт Свабоды – вельмі цікавы”.
Уліцёнак: “Вашыя любімыя пісьменьнікі?”
Кудлацкая: “Васіль Быкаў. Ніл Гілевіч, да твораў якога я зьвяртаюся ўсё часьцей і часьцей. А яшчэ людзі, якіх добра ведаю. Напрыклад, Сяргей Панізьнік. Ягоная сэрыя “Наша Бацькаўшчына” патрэбна сёньня кожнаму беларусу, каб ведаць гісторыю і тых людзей, якія жывуць на гэтай зямлі”.
Уліцёнак: “Любімыя літаратурныя героі?”
Кудлацкая: “З “Молодой гвардии”, бо я заканчвала Магілёўскае культасьветвучылішча і давялося ў спэктаклі іграць Валянціну Філатаву”.
Уліцёнак: “Ну а ў рэальным жыцьці бачыце некага на п’едэстале, кажучы высокім штылем?”
Кудлацкая: “Тыя ж Мадлен Олбрайт, Хілары Клінтан – гэта жанчыны, якія проста вымагаюць паважаць сябе. Мне блізкая таксама Вольга Іпатава, яе творчасьць”.
Уліцёнак: “Што найперш цэніце ў асобе?”
Кудлацкая: “Важнейшае маё патрабаваньне, каб чалавек быў прыстойным і сумленным”.
Уліцёнак: “Песьня, якую вы з задавальненьнем слухаеце?”
Кудлацкая: “Люблю Аляксандра Сярова, і таму практычна ўвесь ягоны рэпэртуар з задавальненьнем слухала б па некалькі разоў”.
Уліцёнак: “А самі – сьпяваеце?”
Кудлацкая: “Так, у нас ёсьць вакальная група. Тым больш я заканчвала тэатральнае аддзяленьне, дзе адна з умоваў – уменьне добра сьпяваць і таньчыць. Мне гэта прыносіць задавальненьне”.
Уліцёнак: “Якая пастаноўка вось зараз у вас “у падкорцы”?
Кудлацкая: “Чамусьці “Лявоніха на арбіце”.
Уліцёнак: “Што для беларусаў каштоўнасьць нумар адзін?”
Кудлацкая: “Усё ж такі гэта сям’я”.
Уліцёнак: “Найвялікшы посьпех?”
Кудлацкая: “Тое, што ў мяне была магчымасьць вучыцца ва ўнівэрсытэце штату Ілінойз у горадзе Чыкага”.
Уліцёнак: “А параза нумар адзін?”
Кудлацкая: “Разбураныя і не ўсталёўваюцца адносіны зь мясцовымі ўладамі. Гэта для мяне балюча”.
Уліцёнак: “Любімы афарызм?”
Кудлацкая: “Той кіраўнік ня мае права на памылку, які не даруе памылак сваім падначаленым”.
Уліцёнак: “Вы верніца?”
Кудлацкая: “Калі-некалі я хаджу ў царкву”.
Уліцёнак: “А ў што вы верыце, спадарыня Валянціна?”
Кудлацкая: “Дабро ня злом адплоціцца, а ўсё ж – дабром. Гэта мой жыцьцёвы прынцып. Хаця ў жыцьці шмат бывае наадварот”.