Знаткевіч: “Наколькі я разумею, вы пачалі раней пісаць вершы, чым прозу, нават на фэсьце на Крапівенскім полі пад Воршай у 2002 годзе вы перамаглі ў намінацыі паэзія – а сама вы што больш цэніце, уласныя вершы ці прозу?”
Барысік: “Я ня ведаю, я нават ня вызначылася яшчэ, што больш для мяне каштоўнае. Да сваёй творчасьці я занадта сур''ёзна ня стаўлюся, таму няхай людзі вырашаюць, што больш каштоўнае”.
“Каб лічыць, што толькі творчасьць, і больш нічога – такога ў мяне няма...”
Знаткевіч: “Калі вы ня ставіцеся да яе сур''ёзна, то для вас гэта хутчэй як хобі?”
Барысік: “Я б не сказала што гэта хобі, але занадта сур''ёзна, каб лічыць, што толькі творчасьць, і больш нічога ў жыцьці няма – такога ў мяне няма... Але я паважаю свайго чытача, калі ён у мяне ёсьць. Думаю, што тое, што я ствараю, цікава ня толькі мне”.
Знаткевіч: “Вы калі падстаўлялі свае апавяданьні, то казалі, што ад таго глямуру, які можна пабачыць у тэлевізіі, у часопісах, у чалавека губляецца пачуцьцё рэальнасьці свайго існаваньня. Як вы думаеце, вашыя апавяданьні крыху вяртаюць гэтае адчуваньне рэальнасьці?”
Барысік: “Я думаю, так, таму што чалавек стаміўся не ад рэальнасьці, ён стаміўся ад хлусьні, якая пануе ў гэтай рэальнасьці – хлусьня ў сродках масавай інфармацыі, хлусьня ў мастацкай літаратуры, хлусьня нават у штодзённых міжасабовых зносінах на побытавым узроўні”.
Знаткевіч: “А вы намагаецеся максымальна дакладна пісаць пра тое, што самі пабачылі, пачулі, ці ўсё ж застаецца месца для нейкай выдумкі, для фантазіі?”
Барысік: “Часам, калі я пішу апавяданьні, то жыцьцё пераўзыходзіць усе фантазіі. Часам ня ведаеш, як рэагаваць на жыцьцё сродкамі такой рэалістычнай літаратуры”.
Знаткевіч: “То бок, жыцьцё больш фантастычнае за фантастыку?”
Барысік: “Так. Жыцьцё нашмат больш шматбаковае, і трэба мець вельмі вычварны розум, каб усё гэта прыдумаць”.
“Дзіця не зьмяняе чалавека настолькі, каб перастаць пісаць”
Знаткевіч: “Скажыце, а хоць хтосьці з герояў вашых апавяданьняў чытаў іх?”
Барысік: “Магчыма, і чыталі, але пэўна, некаторыя не здагадваюцца, што гэта яны. Зноўку, таму што мы існуем у хлусьні. Прызнаць, што гэта апісаны менавіта ён – ён ніколі не прызнае, але можа ў глыбіні душы падумае, што так.
У мяне была задумка калісьці надрукаваць у раённай газэце некаторыя з маіх апавяданьняў, але я была на сто адсоткаў упэўненая, што калі б героі апавяданьняў не пазналі самі сябе, то пазналі б усе навакольныя, і вельмі чалавеку было б некамфортна жыць у гэтым мястэчку”.
Знаткевіч: “Вы цяпер з малым дзіцём, гадаваць якое займае шмат часу. Некаторыя ўвогуле кажуць, што нараджэньне дзіцяці можа забіць творчую асобу ў жанчыне – ці гэта ўсё мужчынскія выдумкі?”
Барысік: “Я лічу, што гэта ўсё мужчынскія выдумкі. Мабыць, ня толькі мужчынскія. Падзяляць літаратуру на мужчынскую і жаночую таксама, я лічу, ня варта... Дзіця не зьмяняе чалавека настолькі, каб перастаць займацца тым, чым ён займацца – проста бывае, што не хапае часу, не стае здароўя. Але ня пішацца не таму, што няма жаданьня”.
Знаткевіч: “А вам цяпер “пішацца”?”
Барысік: “Так, але не заўсёды стае вольнага часу чыста фізычна. Пры жаданьні магла б напісаць болей”.
Знаткевіч: “У тым ліку і вершы – ці вы пішаце толькі прозу апошнім часам?”
Барысік: “Часам і вершы”.
“Стараюся не назаляцца людзям сваёй творчасьцю”
Знаткевіч: “Вы цяпер знаходзіцеся ў вёсцы Круглонева Бабруйскага раёну. Тамтэйшыя людзі ведаюць, што вы пісьменьніца, хоць хтосьці з суседзяў ведае, што вы пішаце апавяданьні?”
Барысік: “Я занадта гэта не афішую. Некаторыя не здагадваюцца, што я гэтым займаюся”.
Знаткевіч: “А з тых, хто здагадваецца – хто-небудзь цікавіцца, пытаецца, просяць пачытаць – ці не чытаюць людзі?”
Барысік: “Справа ў тым, што ў вёсцы Круглонева вельмі малая колькасьць людзей, тут улетку застаецца 8 жылых двароў, усё гэта людзі пэнсійнага ўзросту. Часам – так, асабліва калі я супрацоўнічала ў раёнцы, нешта чыталі, ведалі, што я нечым такім займаюся – але я гэтага ў сваім асяродку не афішую і стараюся не назаляцца людзям сваёй творчасьцю”.
Знаткевіч: “Тацяна, калі вы жылі ў Магілёве – вам было страшна ці не хадзіць па вуліцах?”
Барысік: “Я згодная зь меркаваньнем, што горад, асабліва Магілёў – гэта каменныя джунглі. Я б не сказала, мне па вуліцы ня вельмі страшна хадзіць, я адчуваю сябе ў бясьпецы, а вось у двары, у пад''езьдзе – тут я адчуваю сябе ў небясьпецы. Чым большы горад, тым гэта ўзмацняецца”.
“Прыехаўшы зь вёскі, лепей пішацца”
Знаткевіч: “А ў параўнаньні з Магілёвам, як вы адчуваеце сябе на вёсцы?”
Барысік: “Тут адчуваеш сябе больш бясьпечна, хаця ў вёсцы гараць толькі два ліхтара, і адзіная небясьпека – бразнуцца з ганку... Але калі чалавек хоча знайсьці прыгоды – ён іх знойдзе, ня мае значэньня, у вёсцы ці ў горадзе”.
Знаткевіч: “А для вас мае значэньне, дзе і ў якім месцы пісаць?”
Барысік: “Не, вялікага значэньня ня мае, проста пажадана, каб ніхто не замінаў – мне ўсё роўна. Проста трэба асэнсаваць перажытае, тое, што адбываецца... Проста, прыехаўшы зь вёскі, лепей пішацца”.
Знаткевіч: “Якую вы прачыталі апошнюю кніжку, якую параілі б пачытаць нашым слухачам?”
Барысік: “Алена Брава. “Камэнданцкі час для ластавак”.
Барысік: “Я ня ведаю, я нават ня вызначылася яшчэ, што больш для мяне каштоўнае. Да сваёй творчасьці я занадта сур''ёзна ня стаўлюся, таму няхай людзі вырашаюць, што больш каштоўнае”.
“Каб лічыць, што толькі творчасьць, і больш нічога – такога ў мяне няма...”
Знаткевіч: “Калі вы ня ставіцеся да яе сур''ёзна, то для вас гэта хутчэй як хобі?”
Барысік: “Я б не сказала што гэта хобі, але занадта сур''ёзна, каб лічыць, што толькі творчасьць, і больш нічога ў жыцьці няма – такога ў мяне няма... Але я паважаю свайго чытача, калі ён у мяне ёсьць. Думаю, што тое, што я ствараю, цікава ня толькі мне”.
Знаткевіч: “Вы калі падстаўлялі свае апавяданьні, то казалі, што ад таго глямуру, які можна пабачыць у тэлевізіі, у часопісах, у чалавека губляецца пачуцьцё рэальнасьці свайго існаваньня. Як вы думаеце, вашыя апавяданьні крыху вяртаюць гэтае адчуваньне рэальнасьці?”
Барысік: “Я думаю, так, таму што чалавек стаміўся не ад рэальнасьці, ён стаміўся ад хлусьні, якая пануе ў гэтай рэальнасьці – хлусьня ў сродках масавай інфармацыі, хлусьня ў мастацкай літаратуры, хлусьня нават у штодзённых міжасабовых зносінах на побытавым узроўні”.
Знаткевіч: “А вы намагаецеся максымальна дакладна пісаць пра тое, што самі пабачылі, пачулі, ці ўсё ж застаецца месца для нейкай выдумкі, для фантазіі?”
Барысік: “Часам, калі я пішу апавяданьні, то жыцьцё пераўзыходзіць усе фантазіі. Часам ня ведаеш, як рэагаваць на жыцьцё сродкамі такой рэалістычнай літаратуры”.
Знаткевіч: “То бок, жыцьцё больш фантастычнае за фантастыку?”
Барысік: “Так. Жыцьцё нашмат больш шматбаковае, і трэба мець вельмі вычварны розум, каб усё гэта прыдумаць”.
“Дзіця не зьмяняе чалавека настолькі, каб перастаць пісаць”
Знаткевіч: “Скажыце, а хоць хтосьці з герояў вашых апавяданьняў чытаў іх?”
Барысік: “Магчыма, і чыталі, але пэўна, некаторыя не здагадваюцца, што гэта яны. Зноўку, таму што мы існуем у хлусьні. Прызнаць, што гэта апісаны менавіта ён – ён ніколі не прызнае, але можа ў глыбіні душы падумае, што так.
У мяне была задумка калісьці надрукаваць у раённай газэце некаторыя з маіх апавяданьняў, але я была на сто адсоткаў упэўненая, што калі б героі апавяданьняў не пазналі самі сябе, то пазналі б усе навакольныя, і вельмі чалавеку было б некамфортна жыць у гэтым мястэчку”.
Знаткевіч: “Вы цяпер з малым дзіцём, гадаваць якое займае шмат часу. Некаторыя ўвогуле кажуць, што нараджэньне дзіцяці можа забіць творчую асобу ў жанчыне – ці гэта ўсё мужчынскія выдумкі?”
Барысік: “Я лічу, што гэта ўсё мужчынскія выдумкі. Мабыць, ня толькі мужчынскія. Падзяляць літаратуру на мужчынскую і жаночую таксама, я лічу, ня варта... Дзіця не зьмяняе чалавека настолькі, каб перастаць займацца тым, чым ён займацца – проста бывае, што не хапае часу, не стае здароўя. Але ня пішацца не таму, што няма жаданьня”.
Знаткевіч: “А вам цяпер “пішацца”?”
Барысік: “Так, але не заўсёды стае вольнага часу чыста фізычна. Пры жаданьні магла б напісаць болей”.
Знаткевіч: “У тым ліку і вершы – ці вы пішаце толькі прозу апошнім часам?”
Барысік: “Часам і вершы”.
“Стараюся не назаляцца людзям сваёй творчасьцю”
Знаткевіч: “Вы цяпер знаходзіцеся ў вёсцы Круглонева Бабруйскага раёну. Тамтэйшыя людзі ведаюць, што вы пісьменьніца, хоць хтосьці з суседзяў ведае, што вы пішаце апавяданьні?”
Барысік: “Я занадта гэта не афішую. Некаторыя не здагадваюцца, што я гэтым займаюся”.
Знаткевіч: “А з тых, хто здагадваецца – хто-небудзь цікавіцца, пытаецца, просяць пачытаць – ці не чытаюць людзі?”
Барысік: “Справа ў тым, што ў вёсцы Круглонева вельмі малая колькасьць людзей, тут улетку застаецца 8 жылых двароў, усё гэта людзі пэнсійнага ўзросту. Часам – так, асабліва калі я супрацоўнічала ў раёнцы, нешта чыталі, ведалі, што я нечым такім займаюся – але я гэтага ў сваім асяродку не афішую і стараюся не назаляцца людзям сваёй творчасьцю”.
Знаткевіч: “Тацяна, калі вы жылі ў Магілёве – вам было страшна ці не хадзіць па вуліцах?”
Барысік: “Я згодная зь меркаваньнем, што горад, асабліва Магілёў – гэта каменныя джунглі. Я б не сказала, мне па вуліцы ня вельмі страшна хадзіць, я адчуваю сябе ў бясьпецы, а вось у двары, у пад''езьдзе – тут я адчуваю сябе ў небясьпецы. Чым большы горад, тым гэта ўзмацняецца”.
“Прыехаўшы зь вёскі, лепей пішацца”
Знаткевіч: “А ў параўнаньні з Магілёвам, як вы адчуваеце сябе на вёсцы?”
Барысік: “Тут адчуваеш сябе больш бясьпечна, хаця ў вёсцы гараць толькі два ліхтара, і адзіная небясьпека – бразнуцца з ганку... Але калі чалавек хоча знайсьці прыгоды – ён іх знойдзе, ня мае значэньня, у вёсцы ці ў горадзе”.
Знаткевіч: “А для вас мае значэньне, дзе і ў якім месцы пісаць?”
Барысік: “Не, вялікага значэньня ня мае, проста пажадана, каб ніхто не замінаў – мне ўсё роўна. Проста трэба асэнсаваць перажытае, тое, што адбываецца... Проста, прыехаўшы зь вёскі, лепей пішацца”.
Знаткевіч: “Якую вы прачыталі апошнюю кніжку, якую параілі б пачытаць нашым слухачам?”
Барысік: “Алена Брава. “Камэнданцкі час для ластавак”.
