У горадзе спадара Кудраўцава называюць “хадзячым палітычным фэномэнам”. Ён сябра БНФ ад пачатку існаваньня фронту, пэнсіянэр, у хаце месьціцца незарэгістраваная афіцыйна рэдакцыя незалежнай газэты. А працуе нязьменна 52-і год электрыкам на самым прэстыжным тут цэмэнтным заводзе. Калі што здараецца па электрычнай частцы, хоць а трэцяй ночы найперш дагэтуль тэлефануюць да Ўладзімера, бо – прафэсіянал.
“Гэта і зьяўляецца прычынай, што мяне трымаюць...”
Пытаюся, ці меліся ўсё-ткі супраць яго спробы рэпрэсіяў?
“Калі былі выбары ў 2006 годзе, нашых хлопцаў тут пахапала міліцыя, пасадзілі. А мяне, паколькі я ва ўзросьце, вырашылі нэўтралізаваць праз разрыў кантракту – маўляў, калі паедзеш у Менск. А я зьбіраўся ехаць на Плошчу.
Мяне ж не запалохаць. Я як трымаўся сваіх пазыцый, так і стаю во колькі год у БНФ. Пазьняк дагэтуль у маім сэрцы – як чалавек, які аддаў сябе ў ахвяру. У іншага народу ён быў бы ў пашане. Але народ не дасьпеў да Пазьняка. Для мяне ён застаецца “гонарам нацыі”, як пра яго сказаў Васіль Быкаў...”
І ў 68 гадоў кожны дзень спадара Ўладзімера расьпісаны па хвілінах.
“Працую, сядзіба на мне і 25 сотак. Не пасьпяваеш ваяваць і з пустазельлем, і супраць “бацькі”, бо гэтага ня робяць іншыя. Крычаўцы – усходняя ўскраіна Беларусі, больш абруселая ды асавечаная. Я ж адкрыта называю сябе нацыяналістам, таму што нацыянальнае павінна быць у кожным нармальным чалавеку. Павінен стаяць за сваю краіну, за мову, якая зьяўляецца характэрнай рысай прыналежнасьці да нацыі. Я заўсёды імкнуся размаўляць на роднай мове. Хочацца, каб на ёй загаварыў увесь народ...”
“Гэта і зьяўляецца прычынай, што мяне трымаюць...”
Пытаюся, ці меліся ўсё-ткі супраць яго спробы рэпрэсіяў?
“Калі былі выбары ў 2006 годзе, нашых хлопцаў тут пахапала міліцыя, пасадзілі. А мяне, паколькі я ва ўзросьце, вырашылі нэўтралізаваць праз разрыў кантракту – маўляў, калі паедзеш у Менск. А я зьбіраўся ехаць на Плошчу.
”Пазьняк дагэтуль у маім сэрцы – як чалавек, які аддаў сябе ў ахвяру.”
Сказаў рэдактару Сяржуку Няроўнаму, што рву кантракт, але еду. Ён кажа: не, заставайся працаваць. А самога схапілі на наступны дзень.Мяне ж не запалохаць. Я як трымаўся сваіх пазыцый, так і стаю во колькі год у БНФ. Пазьняк дагэтуль у маім сэрцы – як чалавек, які аддаў сябе ў ахвяру. У іншага народу ён быў бы ў пашане. Але народ не дасьпеў да Пазьняка. Для мяне ён застаецца “гонарам нацыі”, як пра яго сказаў Васіль Быкаў...”
І ў 68 гадоў кожны дзень спадара Ўладзімера расьпісаны па хвілінах.
“Працую, сядзіба на мне і 25 сотак. Не пасьпяваеш ваяваць і з пустазельлем, і супраць “бацькі”, бо гэтага ня робяць іншыя. Крычаўцы – усходняя ўскраіна Беларусі, больш абруселая ды асавечаная. Я ж адкрыта называю сябе нацыяналістам, таму што нацыянальнае павінна быць у кожным нармальным чалавеку. Павінен стаяць за сваю краіну, за мову, якая зьяўляецца характэрнай рысай прыналежнасьці да нацыі. Я заўсёды імкнуся размаўляць на роднай мове. Хочацца, каб на ёй загаварыў увесь народ...”