Я адшукаў краму і зьвярнуўся да прадавачкі:
“Скажыце, калі ласка, чым адрозьніваюцца “айчынныя”, “беларускія” і “замежныя” выканаўцы?”
Прадавачка: “Цяжкае пытаньне. Лёгікі няма аніякай”.
На тое самае пытаньне спрабуе адказаць наведніца – маладая дзяўчына:
“Павінны быць “айчынныя”, “расейскія” і “замежныя”. Альбо “беларускія” і “замежныя”... Не – расейскія варта выдзеліць. Мы доўга былі ў складзе Расеі”.
Карэспандэнт: “Але ж даўно ня ў складзе...”
Дзяўчына: “Усё роўна, культура ў нас падобная, як ні круці”.
Карэспандэнт: “Адкуль гэтае слова на стэндзе – “айчынныя”?
Дзяўчына: “Савецкі Саюз”.
Карэспандэнт: “Вы памятаеце Савецкі Саюз?”
Дзяўчына: “Не. Насамрэч вельмі па-дурному”.
Побач спадар, які паводле ўзросту добра памятае Савецкі Саюз:
“Глядзіце: “айчынныя”, а побач “беларускія”. Па-мойму, гэта гаворыць само за сябе. Пуста ў галаве ў таго чалавека, які гэта зрабіў”.
Недалёка яшчэ адна музычная крама. Тут тры стэнды, але падпісаныя два зь іх: “замежныя выканаўцы” і “расейскія выканаўцы”. Пасярод непадпісаны стэнд з рознымі выканаўцамі, у тым ліку беларускімі. Пытаюся ў прадаўцоў:
“Зарубежнае” і “расейскае” – чаму два асобныя стэнды? Вы пазыцыянуеце сябе як крама Расейскай Фэдэрацыі?”
Прадавец: “Без камэнтароў. Ня буду адказваць на пытаньне, бо няма жаданьня”.
Практычна ўва ўсіх менскіх музычных крамах расейскія выканаўцы вылучаюцца асобна ад беларускіх і тых, якіх маркіруюць словам “зарубежныя”. На думку аднаго з мэнэджараў па продажы кампакт-дыскаў, беларусы асацыююць сябе з расейскай мас-культурай, таму аддзяленьне расейскіх ад замежных мае маркетынгавае абгрунтаваньне. Што да тых выпадкаў, калі ўладальнікі крамаў адрозьніваюць “айчынную” і “беларускую” музыку, мой суразмоўца мяркуе, што робіцца гэта аўтаматычна, неўсьвядомлена:
“Людзі дагэтуль, відаць, знаходзяцца ў адзінай пасьлясавецкай прасторы, і айчына ў іх дзесьці на ўсход ад Воршы”.
Фатаздымкі: lj user soft_tiger
“Скажыце, калі ласка, чым адрозьніваюцца “айчынныя”, “беларускія” і “замежныя” выканаўцы?”
Прадавачка: “Цяжкае пытаньне. Лёгікі няма аніякай”.
На тое самае пытаньне спрабуе адказаць наведніца – маладая дзяўчына:
“Павінны быць “айчынныя”, “расейскія” і “замежныя”. Альбо “беларускія” і “замежныя”... Не – расейскія варта выдзеліць. Мы доўга былі ў складзе Расеі”.
Карэспандэнт: “Але ж даўно ня ў складзе...”
Дзяўчына: “Усё роўна, культура ў нас падобная, як ні круці”.
Карэспандэнт: “Адкуль гэтае слова на стэндзе – “айчынныя”?
Дзяўчына: “Савецкі Саюз”.
Карэспандэнт: “Вы памятаеце Савецкі Саюз?”
Дзяўчына: “Не. Насамрэч вельмі па-дурному”.
Побач спадар, які паводле ўзросту добра памятае Савецкі Саюз:
“Глядзіце: “айчынныя”, а побач “беларускія”. Па-мойму, гэта гаворыць само за сябе. Пуста ў галаве ў таго чалавека, які гэта зрабіў”.
Недалёка яшчэ адна музычная крама. Тут тры стэнды, але падпісаныя два зь іх: “замежныя выканаўцы” і “расейскія выканаўцы”. Пасярод непадпісаны стэнд з рознымі выканаўцамі, у тым ліку беларускімі. Пытаюся ў прадаўцоў:
“Зарубежнае” і “расейскае” – чаму два асобныя стэнды? Вы пазыцыянуеце сябе як крама Расейскай Фэдэрацыі?”
Прадавец: “Без камэнтароў. Ня буду адказваць на пытаньне, бо няма жаданьня”.
Практычна ўва ўсіх менскіх музычных крамах расейскія выканаўцы вылучаюцца асобна ад беларускіх і тых, якіх маркіруюць словам “зарубежныя”. На думку аднаго з мэнэджараў па продажы кампакт-дыскаў, беларусы асацыююць сябе з расейскай мас-культурай, таму аддзяленьне расейскіх ад замежных мае маркетынгавае абгрунтаваньне. Што да тых выпадкаў, калі ўладальнікі крамаў адрозьніваюць “айчынную” і “беларускую” музыку, мой суразмоўца мяркуе, што робіцца гэта аўтаматычна, неўсьвядомлена:
“Людзі дагэтуль, відаць, знаходзяцца ў адзінай пасьлясавецкай прасторы, і айчына ў іх дзесьці на ўсход ад Воршы”.
Фатаздымкі: lj user soft_tiger
