Да Жыровічаў дабраўся а палове на дзявятую, таму малебен захапіў толькі на паўгадзінкі. Асабліва ўразіў хор – такія сьпевы можна слухаць хоць цэлы дзень.
Брат Мікалай запрасіў у трапезную. Звычайная сталоўка, толькі сталы ссунутыя, быццам для нейкай урачыстасьці. Сёньня яшчэ пост: на сьняданак – бульбяная каша (нічым не запраўленая, з памідорамі), гарбатка з варэньнем.
Хлеб вельмі спадабаўся. Яго пякуць у манастыры і ніколі не кладуць аніякіх штучных дадаткаў.
А зараз мы ў будынку кляштара. ХVІІІ стагодзьдзе, таўшчыня сьценаў – 1,5 мэтры. Праўда, пасьля рэстаўрацыі ўсё зроблена пад эўрарамонт. Аўдыторыі нагадваюць звычайныя студэнцкія.
Карэспандэнт: “Тут толькі вучацца ці таксама жывуць?”
Брат Мікалай: “На чацьвертым паверху жывуць тыя, хто ў акадэміі духоўнай вучыцца, а сэмінарысты ў асобным будынку недалёка ад манастыра”.
Па стромкай лесьвіцы выходзім на вуліцу. Жыровіцкі манастыр быў закладзены ў 1493 годзе. Брат Мікалай распавядае, што асабліва цяжкія часы давялося перажыць за бальшавікамі, калі была зачынена сэмінарыя й заставалася толькі некалькі старых манахаў:
Брат Мікалай: “Адабралі ўсе землі, засталіся толькі храмы й сьцежка, якая вяла ў дом, дзе жылі сэмінарысты”.
Мы стаім на вуліцы сярод храмаў, брат Мікалай распавядае, што зараз тут вучыцца каля 200 сэмінарыстаў, і 50 чалавек пішуць акадэмічныя працы па тэалёгіі. А наагул у манастыры каля 700 чалавек.
Мой гід узгадвае, як пастушкі знайшлі на дрэўцы цудатворную іконку, і на гэтым месцы памешчыкам Солтанам быў збудаваны храм. А зараз тут цэлы комплекс храмаў.
Брат Мікалай: “Вось гэта самы вялікі Сьвята-Ўсьпенскі сабор, побач меншы – Нікольскі храм, Яўленскі, там, дзе Багародзіца зьявілася, і на самай высокай горачцы – Крыжа-Ўзьдзьвіжанскі. Яшчэ адзін драўляны ёсьць на могілках зь сямісотага году. Вельмі рэдкі храм”.
У двары кляштара шмат экскурсантаў. Брат Мікалай кажа, што яны прыяжджаюць ня толькі з Беларусі, але з Эўропы, Амэрыкі, нават Аўстраліі. Экскурсіі ім праводзяць сэмінарысты на замежных мовах.
А далей інак Мікалай запрашае паехаць на месца, дзе некалі быў палац пана Солтана, побач зь якім – рака Ярданка, якая бярэ пачатак са сьвятых крынічак.
Брат Мікалай: “Цяпер мы на ручаіне імклівай і чыстай, якая завецца Ярданка. Тут крыху глыбей калена, але чыстае донца, пясочак, каменьчыкі. У гэтым месцы паломнікі звычайна вельмі любяць акунацца. Калі ў сіле брат Міхал, можам і мы акунуцца...”
І мы сапраўды акунуліся, тры разы, як належыць. Дзень пасьля гэтага мінуў больш, чым прыемна.
А на разьвітаньне брат Мікалай сказаў:
Брат Мікалай: “Прыяжджайце, браты й сёстры. Тут вы набудзеце вялікую сілу й дапамогу ў цяжкіх вашых жыцьцёвых абставінах”.
Брат Мікалай запрасіў у трапезную. Звычайная сталоўка, толькі сталы ссунутыя, быццам для нейкай урачыстасьці. Сёньня яшчэ пост: на сьняданак – бульбяная каша (нічым не запраўленая, з памідорамі), гарбатка з варэньнем.
Хлеб вельмі спадабаўся. Яго пякуць у манастыры і ніколі не кладуць аніякіх штучных дадаткаў.
А зараз мы ў будынку кляштара. ХVІІІ стагодзьдзе, таўшчыня сьценаў – 1,5 мэтры. Праўда, пасьля рэстаўрацыі ўсё зроблена пад эўрарамонт. Аўдыторыі нагадваюць звычайныя студэнцкія.
Карэспандэнт: “Тут толькі вучацца ці таксама жывуць?”
Брат Мікалай: “На чацьвертым паверху жывуць тыя, хто ў акадэміі духоўнай вучыцца, а сэмінарысты ў асобным будынку недалёка ад манастыра”.
Па стромкай лесьвіцы выходзім на вуліцу. Жыровіцкі манастыр быў закладзены ў 1493 годзе. Брат Мікалай распавядае, што асабліва цяжкія часы давялося перажыць за бальшавікамі, калі была зачынена сэмінарыя й заставалася толькі некалькі старых манахаў:
Брат Мікалай: “Адабралі ўсе землі, засталіся толькі храмы й сьцежка, якая вяла ў дом, дзе жылі сэмінарысты”.
Мы стаім на вуліцы сярод храмаў, брат Мікалай распавядае, што зараз тут вучыцца каля 200 сэмінарыстаў, і 50 чалавек пішуць акадэмічныя працы па тэалёгіі. А наагул у манастыры каля 700 чалавек.
Мой гід узгадвае, як пастушкі знайшлі на дрэўцы цудатворную іконку, і на гэтым месцы памешчыкам Солтанам быў збудаваны храм. А зараз тут цэлы комплекс храмаў.
Брат Мікалай: “Вось гэта самы вялікі Сьвята-Ўсьпенскі сабор, побач меншы – Нікольскі храм, Яўленскі, там, дзе Багародзіца зьявілася, і на самай высокай горачцы – Крыжа-Ўзьдзьвіжанскі. Яшчэ адзін драўляны ёсьць на могілках зь сямісотага году. Вельмі рэдкі храм”.
У двары кляштара шмат экскурсантаў. Брат Мікалай кажа, што яны прыяжджаюць ня толькі з Беларусі, але з Эўропы, Амэрыкі, нават Аўстраліі. Экскурсіі ім праводзяць сэмінарысты на замежных мовах.
А далей інак Мікалай запрашае паехаць на месца, дзе некалі быў палац пана Солтана, побач зь якім – рака Ярданка, якая бярэ пачатак са сьвятых крынічак.
Брат Мікалай: “Цяпер мы на ручаіне імклівай і чыстай, якая завецца Ярданка. Тут крыху глыбей калена, але чыстае донца, пясочак, каменьчыкі. У гэтым месцы паломнікі звычайна вельмі любяць акунацца. Калі ў сіле брат Міхал, можам і мы акунуцца...”
І мы сапраўды акунуліся, тры разы, як належыць. Дзень пасьля гэтага мінуў больш, чым прыемна.
А на разьвітаньне брат Мікалай сказаў:
Брат Мікалай: “Прыяжджайце, браты й сёстры. Тут вы набудзеце вялікую сілу й дапамогу ў цяжкіх вашых жыцьцёвых абставінах”.
Вершы жыровіцкага манаха Мікалая (у сьвецкім жыцьці – Алега Бембеля), які піша пад псэўданім Зьніч, прагучаць на хвалях "Начной Свабоды" на наступным тыдні ў начной чытанцы.