Дзяўчына: “Мне здаецца, патрэбна родная мова. Каб яна была. І Юшчанка мае рацыю”.
Спадар: “Там павінна быць дзьве дзяржаўныя мовы. Там жыве шмат прадстаўнікоў розных нацыянальнасьцяў, асабліва на ўсходзе Украіны. І няма сэнсу перакладаць ўсё на адну мову”.
Хлопец: “Гэта ўжо іхная справа. А з нашага досьведу відно, што яны робяць памылку”.
Ягоная дзяўчына: “Мы ж тут мала што ведаем. Але, думаю, што Саша мае рацыю”.
Спадарыня: “Рэдка ў нас ужываецца беларуская мова. А, магчыма, што нават і зьнікне назаўсёды”.
Карэспандэнт: “Дык Юшчанка ўсё ж мае рацыю?”
Спадарыня: “Можа й так...”
Дзяўчына: “А чаму не? Людзі маюць права размаўляць на розных мовах. Нам усё роўна беларуская мова больш родная, чым расейская”.
Дзяўчына: “Па-мойму, яны й так размаўляюць амаль усе на ўкраінскай мове. Я ня бачу сэнсу нешта зьмяняць”.
Спадар: “Юшчанка ня мае рацыі. Там жыве шмат украінцаў, беларусаў, рускіх. Дык чаму павінна быць толькі адна дзяржаўная мова?..”
Дзяўчына: “Юшчанка мае рацыю. Бо ня трэба так рабіць, каб родная мова зусім зьнікала. Трэба на ёй вучыць у школе, ува ўнівэрсытэце... Ён мае рацыю”.
Спадар: “Калі ўвядуць дзьвюхмоўе, то ў іх будзе адна мова, як цяпер у нас”.
Ягоная жонка: “Мне здаецца, было б лепей, каб у нас была адна беларуская мова. У кожнага народу й у кожнай краіны павінна быць свая родная мова. Хаця б дзеля таго, каб розьніцца ад іншых”.
Дзяўчына: “Яны ж і так усе размаўляюць на роднай мове – ня тое што мы. Але калі хочуць... Хай народ выбірае...”
Хлопец: “Яно, вядома, можа быць, але паглядзіце: у нас пануе расейская мова. Мне шкада, што зьнікае беларуская мова. Я не хачу зьвяртацца да ўкраінскай праблемы, аднак наш досьвед паказвае: амаль усе размаўляюць па-расейску”.
В.Юшчанка: “Куды падзелася беларуская мова?”, 20.08.2007
Спадар: “Там павінна быць дзьве дзяржаўныя мовы. Там жыве шмат прадстаўнікоў розных нацыянальнасьцяў, асабліва на ўсходзе Украіны. І няма сэнсу перакладаць ўсё на адну мову”.
Хлопец: “Гэта ўжо іхная справа. А з нашага досьведу відно, што яны робяць памылку”.
Ягоная дзяўчына: “Мы ж тут мала што ведаем. Але, думаю, што Саша мае рацыю”.
Спадарыня: “Рэдка ў нас ужываецца беларуская мова. А, магчыма, што нават і зьнікне назаўсёды”.
Карэспандэнт: “Дык Юшчанка ўсё ж мае рацыю?”
Спадарыня: “Можа й так...”
Дзяўчына: “А чаму не? Людзі маюць права размаўляць на розных мовах. Нам усё роўна беларуская мова больш родная, чым расейская”.
Дзяўчына: “Па-мойму, яны й так размаўляюць амаль усе на ўкраінскай мове. Я ня бачу сэнсу нешта зьмяняць”.
Спадар: “Юшчанка ня мае рацыі. Там жыве шмат украінцаў, беларусаў, рускіх. Дык чаму павінна быць толькі адна дзяржаўная мова?..”
Дзяўчына: “Юшчанка мае рацыю. Бо ня трэба так рабіць, каб родная мова зусім зьнікала. Трэба на ёй вучыць у школе, ува ўнівэрсытэце... Ён мае рацыю”.
Спадар: “Калі ўвядуць дзьвюхмоўе, то ў іх будзе адна мова, як цяпер у нас”.
Ягоная жонка: “Мне здаецца, было б лепей, каб у нас была адна беларуская мова. У кожнага народу й у кожнай краіны павінна быць свая родная мова. Хаця б дзеля таго, каб розьніцца ад іншых”.
Дзяўчына: “Яны ж і так усе размаўляюць на роднай мове – ня тое што мы. Але калі хочуць... Хай народ выбірае...”
Хлопец: “Яно, вядома, можа быць, але паглядзіце: у нас пануе расейская мова. Мне шкада, што зьнікае беларуская мова. Я не хачу зьвяртацца да ўкраінскай праблемы, аднак наш досьвед паказвае: амаль усе размаўляюць па-расейску”.
В.Юшчанка: “Куды падзелася беларуская мова?”, 20.08.2007
