Мой першы суразмоўца – чалавек ня пэўнага ўзросту, які даcьледуе зьмесьціва сьметніц адно блізу дзіцячых садкоў і школаў.
Васіль Паўлавіч: “Паесьці трошкі шукаю. Можа катлет які, ці чагосьці такога... А так мне больш нічога ня трэба. І грошай ня трэба”.
Карэспандэнт: “А што можна яшчэ знайсьці?”
Васіль Паўлавіч: “Нічога болей. Для быдла таксама ежу шукаюць... Я інвалід дзяцінства... Ну, я па-просту прыходжу, пагляджу... Дома няма чаго рабіць. Нідзе не працую... Я бы пайшоў бы, дзесьці працу знайшоў бы, папрацаваў бы, абрыдае дома сядзець”.
Карэспандэнт: “З тых, хто робіць штодзённы дагляд сьметніц дастаткова вялікая катэгорыя тых, хто спэцыялізуецца на бутэльках. Я падыходжу да мужчыны, які чыста апрануты, і не выглядае, як завецца, “апушчаным”: -- Ці можна зарабіць на бутэльках?
Спадар: “Я нічога ня ведаю”.
Карэспандэнт: “ну вы ж зьбіраеце”.
Спадар: “Адзін раз толькі”...
Некаторыя саромеюцца свайго занятку.
Хапае людзей, якія на сьметніках шукаюць старую мэблю, выкручваюць балты, гайкі, іншы рыштунак, і прадаюць яго на “блашыным рынку”.
Сяргей Пятровіч: “Шмоткі, хтосьці ежу выкідае, хлеб”.
Карэспандэнт: “А штосьці, што можна прадаць, можна знайсьці?”
Сяргей Пятровіч: “Гэта справа выпадку. Ну бутэлькі таксама, хтосьці якія дзьверы выкіне. Хтосьці з ускраін прыяжджае, хтосьці мясцовы з цэнтру”.
Сяргей Пятровіч жыве ў цэнтры Менску, не хавае сваёй жарсьці – алькаголю, найчасьцей танных чарнілаў, да пошукаў ежы ў сьметніках не апускаецца, і мяркуе, што гісторыі пра адшуканыя грошы ці каштоўнасьці – байкі, якія прыдумляюць “сталкеры” сьметнікаў.
Васіль Паўлавіч: “Паесьці трошкі шукаю. Можа катлет які, ці чагосьці такога... А так мне больш нічога ня трэба. І грошай ня трэба”.
Карэспандэнт: “А што можна яшчэ знайсьці?”
Васіль Паўлавіч: “Нічога болей. Для быдла таксама ежу шукаюць... Я інвалід дзяцінства... Ну, я па-просту прыходжу, пагляджу... Дома няма чаго рабіць. Нідзе не працую... Я бы пайшоў бы, дзесьці працу знайшоў бы, папрацаваў бы, абрыдае дома сядзець”.
Карэспандэнт: “З тых, хто робіць штодзённы дагляд сьметніц дастаткова вялікая катэгорыя тых, хто спэцыялізуецца на бутэльках. Я падыходжу да мужчыны, які чыста апрануты, і не выглядае, як завецца, “апушчаным”: -- Ці можна зарабіць на бутэльках?
Спадар: “Я нічога ня ведаю”.
Карэспандэнт: “ну вы ж зьбіраеце”.
Спадар: “Адзін раз толькі”...
Некаторыя саромеюцца свайго занятку.
Хапае людзей, якія на сьметніках шукаюць старую мэблю, выкручваюць балты, гайкі, іншы рыштунак, і прадаюць яго на “блашыным рынку”.
Сяргей Пятровіч: “Шмоткі, хтосьці ежу выкідае, хлеб”.
Карэспандэнт: “А штосьці, што можна прадаць, можна знайсьці?”
Сяргей Пятровіч: “Гэта справа выпадку. Ну бутэлькі таксама, хтосьці якія дзьверы выкіне. Хтосьці з ускраін прыяжджае, хтосьці мясцовы з цэнтру”.
Сяргей Пятровіч жыве ў цэнтры Менску, не хавае сваёй жарсьці – алькаголю, найчасьцей танных чарнілаў, да пошукаў ежы ў сьметніках не апускаецца, і мяркуе, што гісторыі пра адшуканыя грошы ці каштоўнасьці – байкі, якія прыдумляюць “сталкеры” сьметнікаў.
