Карэспандэнт: “Рыцар закончыў бой... Віншую зь перамогай”.
Рыцар: “Маё імя Гродэн, я з клюбу “Рыцарскі род сьнежнага барса”, і мы прадстаўляем ваяроў Вялікага Княства Літоўскага”.
Карэспандэнт: “Гэта, па-мойму, рэдкасьць, усе тут – эўрапейскія рыцары, крыжакі, а рыцары Вялікага Княства якраз у меншасьці...”
Рыцар: “Гэта адбываецца таму, што росквіт рыцарства быў у ХІІІ–ХІV стагодзьдзях, і ўсе прыгажосьці гэтай зьявы можна было назіраць у эўрапейскіх краінах, таму гэта й цікавіць людзей. А мы зьяўляемся патрыётамі сваёй радзімы, таму робім рэканструкцыю пары Вялікага Княства Літоўскага”.
Карэспандэнт: “Колькі працягваўся бой? Такая задыханасьць, я бачу...”
Рыцар: “Заўжды бой цягнецца дзьве хвіліны, але маршалкі не змаглі выявіць пераможцу і атрымалася так, што былі тры дадатковыя хвіліны”.
Карэспандэнт: “Напэўна, біцца было цяжка, таму што ўсе бачылі: адзін быў ляўшун, другі – праўшун, і праз гэта немагчыма было пераможцу вызначыць. Ці ня так?”
Рыцар: “Не, гэта таму, што байцы роўныя сілай. І, вядома, калі праўшун б’ецца зь леўшуном, то таксама гэта вельмі складана, таму што амаль усе байцы праварукія. А яшчэ было цяжка таму, што на трэніроўках байцы рыхтуюцца да стандартнага дзьвюххвіліннага бою, а тут давялося дадаткова біцца, і гэта лішняя нагрузка, таму ня ведаю, колькі ў мяне сілаў застанецца на наступны бой. Бо я застаўся ў турніры і яшчэ буду біцца, але болей ужо сілаў няма”.
Карэспандэнт: “А якія існуюць магчымасьці адпачыць?”
Рыцар: “Можна папіць халоднага квасу, які нам даюць спонсары, і абдымкі каханай дзяўчыны таксама здымаюць стомленасьць”.
Карэспандэнт: “Было абвешчана, што перамога была прысьвечана ёй, так? І як яе завуць?”
Рыцар: “Надзея”.
Карэспандэнт: “Станіслаў Суднік зусім зблізку назіраў баі рыцараў. Якія твае ўражаньні?”
Суднік: “Лупяць яны ад душы, ажно адзін меч зламаўся ля рукаяткі. Як калісьці ў маленстве: як ужо ўпячэш, дык упячэш. Трашчаць шчыты, гнуцца дасьпехі, у шоламах умяціны. Ідзе спаборніцтва, яны даўно знаёмыя, сустракаюцца ў кожным турніры, высьвятляюць, хто зь іх мацнейшы. Так што гэтыя баі, не магу сказаць, што пастановачныя, яны хутчэй спартовага пляну – хто пераможа”.
Месьцічы на адкрыцьці турніру
Рыцарская артылерыя
Стралок
Рыцар: “Маё імя Гродэн, я з клюбу “Рыцарскі род сьнежнага барса”, і мы прадстаўляем ваяроў Вялікага Княства Літоўскага”.
Карэспандэнт: “Гэта, па-мойму, рэдкасьць, усе тут – эўрапейскія рыцары, крыжакі, а рыцары Вялікага Княства якраз у меншасьці...”
Рыцар: “Гэта адбываецца таму, што росквіт рыцарства быў у ХІІІ–ХІV стагодзьдзях, і ўсе прыгажосьці гэтай зьявы можна было назіраць у эўрапейскіх краінах, таму гэта й цікавіць людзей. А мы зьяўляемся патрыётамі сваёй радзімы, таму робім рэканструкцыю пары Вялікага Княства Літоўскага”.
Карэспандэнт: “Колькі працягваўся бой? Такая задыханасьць, я бачу...”
Рыцар: “Заўжды бой цягнецца дзьве хвіліны, але маршалкі не змаглі выявіць пераможцу і атрымалася так, што былі тры дадатковыя хвіліны”.
Карэспандэнт: “Напэўна, біцца было цяжка, таму што ўсе бачылі: адзін быў ляўшун, другі – праўшун, і праз гэта немагчыма было пераможцу вызначыць. Ці ня так?”
Рыцар: “Не, гэта таму, што байцы роўныя сілай. І, вядома, калі праўшун б’ецца зь леўшуном, то таксама гэта вельмі складана, таму што амаль усе байцы праварукія. А яшчэ было цяжка таму, што на трэніроўках байцы рыхтуюцца да стандартнага дзьвюххвіліннага бою, а тут давялося дадаткова біцца, і гэта лішняя нагрузка, таму ня ведаю, колькі ў мяне сілаў застанецца на наступны бой. Бо я застаўся ў турніры і яшчэ буду біцца, але болей ужо сілаў няма”.
Карэспандэнт: “А якія існуюць магчымасьці адпачыць?”
Рыцар: “Можна папіць халоднага квасу, які нам даюць спонсары, і абдымкі каханай дзяўчыны таксама здымаюць стомленасьць”.
Карэспандэнт: “Было абвешчана, што перамога была прысьвечана ёй, так? І як яе завуць?”
Рыцар: “Надзея”.
Карэспандэнт: “Станіслаў Суднік зусім зблізку назіраў баі рыцараў. Якія твае ўражаньні?”
Суднік: “Лупяць яны ад душы, ажно адзін меч зламаўся ля рукаяткі. Як калісьці ў маленстве: як ужо ўпячэш, дык упячэш. Трашчаць шчыты, гнуцца дасьпехі, у шоламах умяціны. Ідзе спаборніцтва, яны даўно знаёмыя, сустракаюцца ў кожным турніры, высьвятляюць, хто зь іх мацнейшы. Так што гэтыя баі, не магу сказаць, што пастановачныя, яны хутчэй спартовага пляну – хто пераможа”.
Месьцічы на адкрыцьці турніру
Рыцарская артылерыя
Стралок
