Ізраільскі мэмарыяльны інстытут катастрофы і гераізму эўрапейскага габрэйства “Яд Вашэм” штогоду прысуджае тытул Праведнік сьвету людзям розных нацыянальнасьцяў. Ганаруюць тых, хто рызыкаваў жыцьцём, ратуючы габрэяў ад нацысцкага генацыду.
“Хто выратуе адно жыцьцё, той выратуе сьвет” — напісана на мэдалі. Ганаровыя дыплёмы й мэдалі ўручыў Надзвычайны і паўнамоцны пасол Дзяржавы Ізраіль у Рэспубліцы Беларусь Зэеў Бэн-Ар’е.
“Гэта, можа быць, самая важная і самая ганаровая цырымонія й самы пачэсны абавязак, які выпадае на долю ізраільскага дыплямата. Мы ўганароўваем праведнікаў у Беларусі ўжо ня першы раз.
Але як толькі разгортваеш гэты дыплём, у якім ёсьць яшчэ гісторыя выратаваньня, калі яе чытаеш, кожны раз разумееш, што гаворка ідзе пра штосьці сьвятое, чаго нельга выказаць словамі”.
Сёлета дыплёмы й мэдалі ўручылі нашчадкам праведнікаў, бо час няўмольны — амаль усім ганаровае званьне праведніка надалі пасьмяротна.
На ўрачыстай цырымоніі сама прысутнічала толькі 80-гадовая Станіслава Салянік. Яе сям’я ў вайну выратавала чатырохгадовага хлопчыка Толю Жылінскага. Хлопчык трапіў у Менскае гета са сваімі роднымі, але яму пашанцавала выйсьці адтуль.
Распавядае Станіслава Салянік:
“Я ў гета шукала лекара, у мяне цяжка хварэла сястра. Там пазнаёмілася зь Бертай Майсееўнай — цёткай Толі... Потым Анатоль скончыў вайсковую вучэльню. Яшчэ калі ад’яжджаў, прыйшоў да мяне, заплакаў, і мы разьвіталіся. Пасьля я яго ня бачыла, думала, што ён у Ізраілі. Аказалася, што ён тут”.
Супрацоўніца Ізраільскага інфармацыйна-культурнага цэнтру Марына Шэдзікава некалі сустракалася зь сястрой Станіславы Салянік Таісіяй.
“Калі я размаўляла з Таісай Салянік, я задала толькі адно пытаньне: “Як вы не баяліся надзець лату і заходзіць у Менскае гета, і праносіць харчы для сям’і Брук? Таісе падчас вайны было 14 гадоў. І яна мне адказала: “Але камусьці ж трэба было іх ратаваць”, — згадала Марына Шэдзікава.
Цылю Рубінчык, якая прысутнічала на цырымоніі ганараваньня Праведнікаў сьвету, выратавалі Аляксандра Скрыпко і Марыя Дыбаль.
У кастрычніку 1941 году падчас масавых расстрэлаў габрэяў у пасёлку Сьвіслач уся сям’я Цылі загінула. Дзяўчынка цудам выбралася зь ямы. І са сьнежня 1941 году да канца вайны Цылю хавала сям’я Скрыпко.
Распавядае Цыля Рубінчык:
“Мяне прынялі як родную, і дзядуля, і Маня, і Саша. Гэта была мая сям’я. Я ім вельмі ўдзячная. Гэта былі сапраўдныя высакародныя людзі, не баяліся нічога. Да нас прыходзілі розныя людзі — і партызаны, і паліцаі, і немцы, але яны мяне хавалі, нікуды не адпускалі. І дагэтуль гэта мая сям’я”.
Цяпер ужо 515 беларусаў уганаравалі дыплёмамі й мэдалямі Праведнікаў сьвету. Але жывых засталося толькі каля пяцідзесяці чалавек.
“Хто выратуе адно жыцьцё, той выратуе сьвет” — напісана на мэдалі. Ганаровыя дыплёмы й мэдалі ўручыў Надзвычайны і паўнамоцны пасол Дзяржавы Ізраіль у Рэспубліцы Беларусь Зэеў Бэн-Ар’е.
“Гэта, можа быць, самая важная і самая ганаровая цырымонія й самы пачэсны абавязак, які выпадае на долю ізраільскага дыплямата. Мы ўганароўваем праведнікаў у Беларусі ўжо ня першы раз. Але як толькі разгортваеш гэты дыплём, у якім ёсьць яшчэ гісторыя выратаваньня, калі яе чытаеш, кожны раз разумееш, што гаворка ідзе пра штосьці сьвятое, чаго нельга выказаць словамі”.
Сёлета дыплёмы й мэдалі ўручылі нашчадкам праведнікаў, бо час няўмольны — амаль усім ганаровае званьне праведніка надалі пасьмяротна.
На ўрачыстай цырымоніі сама прысутнічала толькі 80-гадовая Станіслава Салянік. Яе сям’я ў вайну выратавала чатырохгадовага хлопчыка Толю Жылінскага. Хлопчык трапіў у Менскае гета са сваімі роднымі, але яму пашанцавала выйсьці адтуль.
Распавядае Станіслава Салянік:
“Я ў гета шукала лекара, у мяне цяжка хварэла сястра. Там пазнаёмілася зь Бертай Майсееўнай — цёткай Толі... Потым Анатоль скончыў вайсковую вучэльню. Яшчэ калі ад’яжджаў, прыйшоў да мяне, заплакаў, і мы разьвіталіся. Пасьля я яго ня бачыла, думала, што ён у Ізраілі. Аказалася, што ён тут”.Супрацоўніца Ізраільскага інфармацыйна-культурнага цэнтру Марына Шэдзікава некалі сустракалася зь сястрой Станіславы Салянік Таісіяй.
“Калі я размаўляла з Таісай Салянік, я задала толькі адно пытаньне: “Як вы не баяліся надзець лату і заходзіць у Менскае гета, і праносіць харчы для сям’і Брук? Таісе падчас вайны было 14 гадоў. І яна мне адказала: “Але камусьці ж трэба было іх ратаваць”, — згадала Марына Шэдзікава.
Цылю Рубінчык, якая прысутнічала на цырымоніі ганараваньня Праведнікаў сьвету, выратавалі Аляксандра Скрыпко і Марыя Дыбаль.У кастрычніку 1941 году падчас масавых расстрэлаў габрэяў у пасёлку Сьвіслач уся сям’я Цылі загінула. Дзяўчынка цудам выбралася зь ямы. І са сьнежня 1941 году да канца вайны Цылю хавала сям’я Скрыпко.
Распавядае Цыля Рубінчык:
“Мяне прынялі як родную, і дзядуля, і Маня, і Саша. Гэта была мая сям’я. Я ім вельмі ўдзячная. Гэта былі сапраўдныя высакародныя людзі, не баяліся нічога. Да нас прыходзілі розныя людзі — і партызаны, і паліцаі, і немцы, але яны мяне хавалі, нікуды не адпускалі. І дагэтуль гэта мая сям’я”.
Цяпер ужо 515 беларусаў уганаравалі дыплёмамі й мэдалямі Праведнікаў сьвету. Але жывых засталося толькі каля пяцідзесяці чалавек.
