Распусьціць парлямэнт яшчэ летась кіраўніку Украіны настойліва раіла Юлія Цімашэнка. Тады Юшчанка ў адказ унёс у Вярхоўную Раду кандыдатуру Віктара Януковіча. Што ж здарылася зараз?
Юрыдычная падстава, на якую сам Юшчанка спаслаўся у сваім указе – гэта перабег дэпутатаў з “аранжавых” фракцый ва ўрадавую кааліцыю. Працэс набыў настолькі масавы характар , што кааліцыя была пераўтвораная. Менавіта гэта прэзыдэнт расцаніў як парушэньне Канстытуцыі, паводле якой кааліцыі ў парлямэнце могуць ствараць выключна фракцыі.
Праўрадавая большасьць з такой аргумэнтацыяй нязгодная. Паводле яе, урад створаны леташняй кааліцыяй, і тады сам Юшчанка ўносіў кандыдатуру Януковіча, значыць, лічыў тую кааліцыю законна створанай.
Палітыка first
Але справа ня ў юрыдычных тонкасьцях, а ў палітыцы. На працягу ўсяго году ўлада выцякала з рук Юшчанкі, як вада скрозь пясок. І справа ня толькі ў палітрэформе, якая абмежавала паўнамоцтвы кіраўніка дзяржавы. Урад, праўрадавая большасьць выкарыстоўвалі ўсе магчымасьці, каб зьвесьці ўладу прэзыдэнта на нішто, прэм’ер фактычна вёў уласную зьнешнюю палітыку, Юшчанка практычна страціў кантроль над прызначэньнем кадраў, у парлямэнце праўрадавая большасьць паставіла мэту давесьці свае шэрагі да лічбы ў дзьве траціны дэпутацкага корпусу, пераманьваючы да сябе нястойкіх “аранжавых”.
300 галасоў – гэта канстытуцыйная большасьць, прэзыдэнцкае права вета пры такім разьвіцьці падзеяў стала б нічым, а сама пасада прэзыдэнта набыла б чыста цырыманіяльны характар. Выбарчыя пэрспэктывы партыі Юшчанкі “Наша Украіна” – далёка ня самыя натхняльныя. Але працяг тэндэнцый, якія запанавалі ва ўрадзе і ў парлямэнце, азначаў для яго гарантаваную палітычную сьмерць.
Ці адбудзецца рэвалюцыя?
У нядзелю на Майдане сабраліся дзесяткі тысяч прыхільнікаў “аранжавых” партый – Юшчанкі і Цімашэнкі. Прыхільнікі прэм’ера правялі контрмітынг.
Увечары 2 сакавіка каля Вярхоўнай Рады паўстала намётавае мястэчка прыхільнікаў ураду. Адмова парлямэнцкай большасьці падпарадкавацца ўказу аб роспуску азначае лабавое палітычнае сутыкненьне, так бы мовіць, Майдан на Майдан. Зразумела, Партыя рэгіёнаў і асабіста Януковіч шмат чаму навучыліся пасьля 2004 году, але сцэнар адкрытай, ажно да вулічнай, канфрантацыі для іх зараз рызыкоўны. Калі толькі яны ня будуць мець пераважную падтрымку з боку ўладнага апарату і сілавых структур, яны на парлямэнцкую рэвалюцыю ня пойдуць. Але калі такое здарыцца, гэта будзе найбольш небясьпечны сцэнар. Ня факт, што Украіне ў другі раз пашанцуе прайсьці праз двоеўладзьдзе без крыві.
Што зьменяць выбары?
Паводле сацыялягічных апытаньняў новыя выбары ў раскладзе палітычных сіл у парлямэнце нічога прынцыпова ня зьменяць. Гэта, дарэчы, яшчэ адзін аргумэнт, чаму Партыя рэгіёнаў ня пойдзе на палітычную вайну, у выніку якой можа наагул згубіць усё. Зь іншага боку, дадзеныя апытаньняў – гэта не канчатковыя лічбы ЦВК. Мяркую, важным фактарам уплыву на выбар людзей стане самы факт роспуску парлямэнту.
Шмат прыхільнікаў спакою і парадку ён можа падштурхнуць да “бела-блакітных”, аднак рашучы крок прэзыдэнта можа вярнуць яму сымпатыі тых, хто адвярнуўся ад яго за 2 гады пасьля Майдану. Ну а для Юліі Цімашэнкі выбарчая барацьба – гэта наагул родная стыхія, тут зь ёй мала хто можа зраўняцца.
Найгоршы спосаб кіраваньня...
Насамрэч ніякай катастрофы ў суседняй краіне не адбылося – палітычны крызыс будзе вырашаны галоўнай крыніцай улады – народам, выбарамі.
Уінстан Чэрчыль калісьці казаў: дэмакратыя самы кепскі спосаб кіраваньня, за выключэньнем усіх астатніх. Гледзячы на цяперашнія падзеі ва Ўкраіне, прыгадваецца першая частку выслоўя знакамітага брытанца, але паглядзіш, што адбываецца ў некаторых суседніх з Украінай дзяржавах, разумееш рацыю і другой часткі высновы Чэрчыля.
Юрыдычная падстава, на якую сам Юшчанка спаслаўся у сваім указе – гэта перабег дэпутатаў з “аранжавых” фракцый ва ўрадавую кааліцыю. Працэс набыў настолькі масавы характар , што кааліцыя была пераўтвораная. Менавіта гэта прэзыдэнт расцаніў як парушэньне Канстытуцыі, паводле якой кааліцыі ў парлямэнце могуць ствараць выключна фракцыі.
Праўрадавая большасьць з такой аргумэнтацыяй нязгодная. Паводле яе, урад створаны леташняй кааліцыяй, і тады сам Юшчанка ўносіў кандыдатуру Януковіча, значыць, лічыў тую кааліцыю законна створанай.
Палітыка first
Але справа ня ў юрыдычных тонкасьцях, а ў палітыцы. На працягу ўсяго году ўлада выцякала з рук Юшчанкі, як вада скрозь пясок. І справа ня толькі ў палітрэформе, якая абмежавала паўнамоцтвы кіраўніка дзяржавы. Урад, праўрадавая большасьць выкарыстоўвалі ўсе магчымасьці, каб зьвесьці ўладу прэзыдэнта на нішто, прэм’ер фактычна вёў уласную зьнешнюю палітыку, Юшчанка практычна страціў кантроль над прызначэньнем кадраў, у парлямэнце праўрадавая большасьць паставіла мэту давесьці свае шэрагі да лічбы ў дзьве траціны дэпутацкага корпусу, пераманьваючы да сябе нястойкіх “аранжавых”.
300 галасоў – гэта канстытуцыйная большасьць, прэзыдэнцкае права вета пры такім разьвіцьці падзеяў стала б нічым, а сама пасада прэзыдэнта набыла б чыста цырыманіяльны характар. Выбарчыя пэрспэктывы партыі Юшчанкі “Наша Украіна” – далёка ня самыя натхняльныя. Але працяг тэндэнцый, якія запанавалі ва ўрадзе і ў парлямэнце, азначаў для яго гарантаваную палітычную сьмерць.
Ці адбудзецца рэвалюцыя?
У нядзелю на Майдане сабраліся дзесяткі тысяч прыхільнікаў “аранжавых” партый – Юшчанкі і Цімашэнкі. Прыхільнікі прэм’ера правялі контрмітынг.
Увечары 2 сакавіка каля Вярхоўнай Рады паўстала намётавае мястэчка прыхільнікаў ураду. Адмова парлямэнцкай большасьці падпарадкавацца ўказу аб роспуску азначае лабавое палітычнае сутыкненьне, так бы мовіць, Майдан на Майдан. Зразумела, Партыя рэгіёнаў і асабіста Януковіч шмат чаму навучыліся пасьля 2004 году, але сцэнар адкрытай, ажно да вулічнай, канфрантацыі для іх зараз рызыкоўны. Калі толькі яны ня будуць мець пераважную падтрымку з боку ўладнага апарату і сілавых структур, яны на парлямэнцкую рэвалюцыю ня пойдуць. Але калі такое здарыцца, гэта будзе найбольш небясьпечны сцэнар. Ня факт, што Украіне ў другі раз пашанцуе прайсьці праз двоеўладзьдзе без крыві.
Што зьменяць выбары?
Паводле сацыялягічных апытаньняў новыя выбары ў раскладзе палітычных сіл у парлямэнце нічога прынцыпова ня зьменяць. Гэта, дарэчы, яшчэ адзін аргумэнт, чаму Партыя рэгіёнаў ня пойдзе на палітычную вайну, у выніку якой можа наагул згубіць усё. Зь іншага боку, дадзеныя апытаньняў – гэта не канчатковыя лічбы ЦВК. Мяркую, важным фактарам уплыву на выбар людзей стане самы факт роспуску парлямэнту.
Шмат прыхільнікаў спакою і парадку ён можа падштурхнуць да “бела-блакітных”, аднак рашучы крок прэзыдэнта можа вярнуць яму сымпатыі тых, хто адвярнуўся ад яго за 2 гады пасьля Майдану. Ну а для Юліі Цімашэнкі выбарчая барацьба – гэта наагул родная стыхія, тут зь ёй мала хто можа зраўняцца.
Найгоршы спосаб кіраваньня...
Насамрэч ніякай катастрофы ў суседняй краіне не адбылося – палітычны крызыс будзе вырашаны галоўнай крыніцай улады – народам, выбарамі.
Уінстан Чэрчыль калісьці казаў: дэмакратыя самы кепскі спосаб кіраваньня, за выключэньнем усіх астатніх. Гледзячы на цяперашнія падзеі ва Ўкраіне, прыгадваецца першая частку выслоўя знакамітага брытанца, але паглядзіш, што адбываецца ў некаторых суседніх з Украінай дзяржавах, разумееш рацыю і другой часткі высновы Чэрчыля.
