Карэспандэнт: “Я знаходжуся на пляцоўцы перад Нацыянальнай бібліятэкай. тут некалькі тысяч чалавек. Пераважна дзеці школьнага ўзросту, старэйшых клясаў, студэнты, але ёсьць і больш сталыя людзі. Я зьвяртаюся да двух хлопцаў:
“Добры дзень, можаце распавесьці што вы тут робіце?”
Хлопцы: “На заводзе сказалі, прыйдзіце сюды, атрымліваеце 10000 рублёў”.
Карэспандэнт: “Доўга будзеце стаяць?”
Хлопцы: “Зараз звалім адсюль, няма чаго тут рабіць. Тут у асноўным прыйшлі са школаў. Сказалі прыйсьці для добрай характарыстыкі. Тут ходзяць дырэктары школ, адзначаюць, прыйшоў чалавек, ці не”.
Карэспандэнт: “Добры дзень, не падкажаце ад якой вы школы?”
Пэдагог: “Нумар 45”.
Карэспандэнт: “Што тут за сьвята?”
Пэдагог: “Мы за незалежную Беларусь”.
Карэспандэнт: “А чаму 25 сакавіка?”
Вучань: “Таму што на Кастрычніцкай плошчы ладзіцца мітынг, і тут зрабілі адказ гэтаму мітынгу. Ім не падабаецца нашая сыстэма кіраваньня, наш прэзыдэнт. А тут наадварот, пра тое, што наш прэзыдэнт падтрымлівае нашую краіну. Ну, і ўсё добра будзе”.
Карэспандэнт: “Я размаўляў з выкладчыкамі, а таксама з адным школьнікам, якія трымалі афіцыйныя чырвона-зялёныя сьцягі. Падобная ж сытуацыя назіралася каля аэрапорту “Менск-1”. Я зьвяртаюся да групы школьнікаў:
“Чаму вы не каля сцэны?”
Дзяўчына: “Есьці захацелася”.
Карэспандэнт: “А што вам сказала клясная кіраўніца?”
Хлопец: “Сказала прыйсьці. Сказала наведаць -- будзе цікава”.
Карэспандэнт: “Але вернемся да Нацыянальнай бібліятэкі. Асабістыя назіраньні: літаральна за сорак хвілін колькасьць людзей паменшыла ўдвая. Я зьвяртаюся да людзей у той самы час, калі на праспэкце Незалежнасьці паміж пляцам Перамогі і Акадэміяй навук адбываецца шэсьце тых, хто сьвяткуе Дзень Волі”:
“Вы ведаеце, што далей па праспэкце ідзе дэманстрацыя?”
Спадар: “Так, ведаю”.
Карэспандэнт: “Як мяркуеце, чаму менавіта 25 сакавіка канцэрт “За незалежную Беларусь”?
Спадар: “Ну, што тады быў мітынг на прэзыдэнцкіх выбарах, калі намётавы гарадок быў”.
Голас са сцэны: “Са сьвятам, сябры!”
“Добры дзень, можаце распавесьці што вы тут робіце?”
Хлопцы: “На заводзе сказалі, прыйдзіце сюды, атрымліваеце 10000 рублёў”.
Карэспандэнт: “Доўга будзеце стаяць?”
Хлопцы: “Зараз звалім адсюль, няма чаго тут рабіць. Тут у асноўным прыйшлі са школаў. Сказалі прыйсьці для добрай характарыстыкі. Тут ходзяць дырэктары школ, адзначаюць, прыйшоў чалавек, ці не”.
Карэспандэнт: “Добры дзень, не падкажаце ад якой вы школы?”
Пэдагог: “Нумар 45”.
Карэспандэнт: “Што тут за сьвята?”
Пэдагог: “Мы за незалежную Беларусь”.
Карэспандэнт: “А чаму 25 сакавіка?”
Вучань: “Таму што на Кастрычніцкай плошчы ладзіцца мітынг, і тут зрабілі адказ гэтаму мітынгу. Ім не падабаецца нашая сыстэма кіраваньня, наш прэзыдэнт. А тут наадварот, пра тое, што наш прэзыдэнт падтрымлівае нашую краіну. Ну, і ўсё добра будзе”.
Карэспандэнт: “Я размаўляў з выкладчыкамі, а таксама з адным школьнікам, якія трымалі афіцыйныя чырвона-зялёныя сьцягі. Падобная ж сытуацыя назіралася каля аэрапорту “Менск-1”. Я зьвяртаюся да групы школьнікаў:
“Чаму вы не каля сцэны?”
Дзяўчына: “Есьці захацелася”.
Карэспандэнт: “А што вам сказала клясная кіраўніца?”
Хлопец: “Сказала прыйсьці. Сказала наведаць -- будзе цікава”.
Карэспандэнт: “Але вернемся да Нацыянальнай бібліятэкі. Асабістыя назіраньні: літаральна за сорак хвілін колькасьць людзей паменшыла ўдвая. Я зьвяртаюся да людзей у той самы час, калі на праспэкце Незалежнасьці паміж пляцам Перамогі і Акадэміяй навук адбываецца шэсьце тых, хто сьвяткуе Дзень Волі”:
“Вы ведаеце, што далей па праспэкце ідзе дэманстрацыя?”
Спадар: “Так, ведаю”.
Карэспандэнт: “Як мяркуеце, чаму менавіта 25 сакавіка канцэрт “За незалежную Беларусь”?
Спадар: “Ну, што тады быў мітынг на прэзыдэнцкіх выбарах, калі намётавы гарадок быў”.
Голас са сцэны: “Са сьвятам, сябры!”
