Карэспандэнтка: “Вы памятаеце, што год таму ў гэты дзень былі прэзыдэнцкія выбары?”
Юнак: “Добра памятаю. Я галасаваў за Мілінкевіча. Не шкадую”.
Карэспандэнтка: “Гэтымі днямі была плошча. Ці былі вы там?”
Юнак: “Так, быў, бачыў. І ня толькі 19-га. Але і ўсе наступныя дні — і 24-га, і 25-га. Усё гэта бачыў і ўдзельнічаў. Добра, што не сядзеў. Але мог, таму што калі я раніцай нёс тэрмас з гарбатай, мяне маглі затрымаць”.
Карэспандэнтка: “За каго галасавалі год таму?”
Спадар: “Не за дзейнага прэзыдэнта”.
Дзяўчына: “Я галасавала за дзейнага прэзыдэнта, мне тады было васямнаццаць гадоў. І я не шкадую, што прэзыдэнт у нас ёсьць, і спадзяюся, яшчэ доўга будзе”.
Юнак: “Галасаваў за Мілінкевіча. Не шкадую ні кропелькі”.
Хлопец: “Я за Лукашэнку галасаваў. Быццам бы не шкадую”.
Юнак: “Я быў на плошчы, і ніколі гэтага не хаваў, усім пра гэта кажу. І калі будзе патрэбна, пайду зноў”.
Спадар: “Я ні за каго не галасаваў”.
Карэспандэнтка: “Памятаеце, што год таму ў гэты дзень былі прэзыдэнцкія выбары?”
Спадар: “Так, памятаю. Але не галасаваў, не хадзіў на выбары”.
Юнак: “У гэты дзень? Ня памятаю. І на выбары не атрымалася пайсьці”.
Дзяўчына: “Ня вельмі добра, але памятаю”.
Карэспандэнтка: “А Вы галасавалі?”
Дзяўчына: “Ня памятаю. Ой, галасавалі, галасавалі! За каго, ня памятаю”.
Спадарыня: “Я за Казуліна, памятаю”.
Карэспандэнтка: “А не шкадуеце пра свой выбар? Цяпер ён за кратамі”.
Спадарыня: “Я пра гэта ўжо запамятавала”.
Дзяўчына: “Мы не хадзілі на выбары. Мы вырашылі, што гэта не патрэбна, гэта проста правакацыя”.
Спадарыня: “Я супраць усіх галасавала”.
Карэспандэнтка: “А тады былі падзеі на плошчы...”
Дзяўчына: “Так, бачылі, назіралі”.
Спадарыня: “Марныя намаганьні. Проста людзі, якія там былі, шмат хто страціў працу, шмат хто сутыкнуўся з праблемамі ў вучобе. Нічога з гэтага ня выйшла й выйсьці не магло”.
Дзяўчына: “Яны малайцы, канечне. Але іх было вельмі мала, таму яны нічога не змаглі зрабіць”.
Спадарыня: “Я хадзіла галасаваць, галасавала за Мілінкевіча. Пра свой выбар не шкадую. Пра выбар народу шкадую”.
Хлопец: “Памятаю, што год таму былі прэзыдэнцкія выбары”.
Карэспандэнтка: “А за каго галасавалі, калі не сакрэт?”
Хлопец: “Сакрэт”.
Спадар: “За прэзыдэнта Рэспублікі Беларусь. Не шкадую пра свой выбар”.
Дзяўчына: “Я галасавала за Мілінкевіча”.
Дзяўчына: “А я за Казуліна”.
Спадарыня: “Не за “бацьку”.
Карэспандэнтка: “А не шкадуеце цяпер пра выбар свой?”
Дзяўчаты: “Не шкадуем”.
Спадарыня: “Проста іншага выбару не было”.
Спадар: “На выбарах галасаваў. За каго — не скажу, гэта мая асабістая справа”.
Юнак: “Добра памятаю. Я галасаваў за Мілінкевіча. Не шкадую”.
Карэспандэнтка: “Гэтымі днямі была плошча. Ці былі вы там?”
Юнак: “Так, быў, бачыў. І ня толькі 19-га. Але і ўсе наступныя дні — і 24-га, і 25-га. Усё гэта бачыў і ўдзельнічаў. Добра, што не сядзеў. Але мог, таму што калі я раніцай нёс тэрмас з гарбатай, мяне маглі затрымаць”.
Карэспандэнтка: “За каго галасавалі год таму?”
Спадар: “Не за дзейнага прэзыдэнта”.
Дзяўчына: “Я галасавала за дзейнага прэзыдэнта, мне тады было васямнаццаць гадоў. І я не шкадую, што прэзыдэнт у нас ёсьць, і спадзяюся, яшчэ доўга будзе”.
Юнак: “Галасаваў за Мілінкевіча. Не шкадую ні кропелькі”.
Хлопец: “Я за Лукашэнку галасаваў. Быццам бы не шкадую”.
Юнак: “Я быў на плошчы, і ніколі гэтага не хаваў, усім пра гэта кажу. І калі будзе патрэбна, пайду зноў”.
Спадар: “Я ні за каго не галасаваў”.
Карэспандэнтка: “Памятаеце, што год таму ў гэты дзень былі прэзыдэнцкія выбары?”
Спадар: “Так, памятаю. Але не галасаваў, не хадзіў на выбары”.
Юнак: “У гэты дзень? Ня памятаю. І на выбары не атрымалася пайсьці”.
Дзяўчына: “Ня вельмі добра, але памятаю”.
Карэспандэнтка: “А Вы галасавалі?”
Дзяўчына: “Ня памятаю. Ой, галасавалі, галасавалі! За каго, ня памятаю”.
Спадарыня: “Я за Казуліна, памятаю”.
Карэспандэнтка: “А не шкадуеце пра свой выбар? Цяпер ён за кратамі”.
Спадарыня: “Я пра гэта ўжо запамятавала”.
Дзяўчына: “Мы не хадзілі на выбары. Мы вырашылі, што гэта не патрэбна, гэта проста правакацыя”.
Спадарыня: “Я супраць усіх галасавала”.
Карэспандэнтка: “А тады былі падзеі на плошчы...”
Дзяўчына: “Так, бачылі, назіралі”.
Спадарыня: “Марныя намаганьні. Проста людзі, якія там былі, шмат хто страціў працу, шмат хто сутыкнуўся з праблемамі ў вучобе. Нічога з гэтага ня выйшла й выйсьці не магло”.
Дзяўчына: “Яны малайцы, канечне. Але іх было вельмі мала, таму яны нічога не змаглі зрабіць”.
Спадарыня: “Я хадзіла галасаваць, галасавала за Мілінкевіча. Пра свой выбар не шкадую. Пра выбар народу шкадую”.
Хлопец: “Памятаю, што год таму былі прэзыдэнцкія выбары”.
Карэспандэнтка: “А за каго галасавалі, калі не сакрэт?”
Хлопец: “Сакрэт”.
Спадар: “За прэзыдэнта Рэспублікі Беларусь. Не шкадую пра свой выбар”.
Дзяўчына: “Я галасавала за Мілінкевіча”.
Дзяўчына: “А я за Казуліна”.
Спадарыня: “Не за “бацьку”.
Карэспандэнтка: “А не шкадуеце цяпер пра выбар свой?”
Дзяўчаты: “Не шкадуем”.
Спадарыня: “Проста іншага выбару не было”.
Спадар: “На выбарах галасаваў. За каго — не скажу, гэта мая асабістая справа”.
