Студэнт: “Ня чуў пра гэта. Але ў гэтым нічога добрага няма. Студэнт павінен быць студэнтам, а не працаваць на нейкі ўрад ці спэцслужбы, каб нешта для іх выведваць. Гэта іхная праца, няхай яны яе самі й робяць”.
Ягоны сябра: “Я падзяляю думку майго сябра. Студэнт павінен сам чагосьці дасягнуць і не павінен ні на каго працаваць”.
Студэнт: “Чуў пра гэта. Стаўлюся дрэнна. Навошта вэрбаваць студэнтаў? У кожнага ёсьць свой выбар”.
Студэнт: “Калі чалавек сам згодны, дык яшчэ можа быць. Але калі пад прымусам, то дрэнна”.
Хлопец: “Непасрэднай вэрбоўкі не было. Была ідэалягічная праца са студэнтамі. Так было ў маёй групе. Я да гэтага стаўлюся абыякава. Сам я з гэтым не сутыкаўся. І спадзяюся, што такога ня здарыцца са мной і маімі блізкімі”.
Студэнтка: “Адмоўна стаўлюся. На мой погляд, вэрбоўка — гэта падаўленьне волі чалавека. Чалавек ужо ідзе на дзеяньні несьвядома, таму гэта дрэнна”.
Карэспандэнт: “Ці чулі вы пра факты вэрбоўкі спэцслужбамі студэнтаў, і як да такіх фактаў ставіцеся?”
Хлопец: “Ня чуў. Здаецца, што гэта нешта неверагоднае. З аднаго боку, гэта мо й добра. Бо гэта абмяжоўвае іншых студэнтаў ад розных экстрэмісцкіх дзеяньняў. А з другога боку, дрэнна — бо робяць зь людзей нейкіх робатаў”.
Студэнт: “Ня вельмі добра, гэта ж як рабства. Абмяжоўваецца свабода”.
Студэнтка: “Ня чула, стаўлюся вельмі адмоўна, бо гэта ж незаконна”.
Хлопец: “Калі нашыя спэцслужбы, то стаўлюся нармальна. Гэта каб супраць нечых намераў выступалі. Каб былі за Рэспубліку Беларусь. А калі вэрбуюць замежныя, то будуць рабіць, як ва Ўкраіне. Там адбыўся поўны развал”.
Студэнт: “Стаўлюся да такіх фактаў нэгатыўна. Такога ў Беларусі не існуе. Вэрбоўка студэнтаў можа быць толькі, калі яны самі нейкім чынам дапамагаюць спэцслужбам. А ўсё астатняе — лухта”.
Ягоны сябра: “Я падзяляю думку майго сябра. Студэнт павінен сам чагосьці дасягнуць і не павінен ні на каго працаваць”.
Студэнт: “Чуў пра гэта. Стаўлюся дрэнна. Навошта вэрбаваць студэнтаў? У кожнага ёсьць свой выбар”.
Студэнт: “Калі чалавек сам згодны, дык яшчэ можа быць. Але калі пад прымусам, то дрэнна”.
Хлопец: “Непасрэднай вэрбоўкі не было. Была ідэалягічная праца са студэнтамі. Так было ў маёй групе. Я да гэтага стаўлюся абыякава. Сам я з гэтым не сутыкаўся. І спадзяюся, што такога ня здарыцца са мной і маімі блізкімі”.
Студэнтка: “Адмоўна стаўлюся. На мой погляд, вэрбоўка — гэта падаўленьне волі чалавека. Чалавек ужо ідзе на дзеяньні несьвядома, таму гэта дрэнна”.
Карэспандэнт: “Ці чулі вы пра факты вэрбоўкі спэцслужбамі студэнтаў, і як да такіх фактаў ставіцеся?”
Хлопец: “Ня чуў. Здаецца, што гэта нешта неверагоднае. З аднаго боку, гэта мо й добра. Бо гэта абмяжоўвае іншых студэнтаў ад розных экстрэмісцкіх дзеяньняў. А з другога боку, дрэнна — бо робяць зь людзей нейкіх робатаў”.
Студэнт: “Ня вельмі добра, гэта ж як рабства. Абмяжоўваецца свабода”.
Студэнтка: “Ня чула, стаўлюся вельмі адмоўна, бо гэта ж незаконна”.
Хлопец: “Калі нашыя спэцслужбы, то стаўлюся нармальна. Гэта каб супраць нечых намераў выступалі. Каб былі за Рэспубліку Беларусь. А калі вэрбуюць замежныя, то будуць рабіць, як ва Ўкраіне. Там адбыўся поўны развал”.
Студэнт: “Стаўлюся да такіх фактаў нэгатыўна. Такога ў Беларусі не існуе. Вэрбоўка студэнтаў можа быць толькі, калі яны самі нейкім чынам дапамагаюць спэцслужбам. А ўсё астатняе — лухта”.
