Сьвятлана Ціханоўская на пачатку свайго віншаваньня ўспомніла дзіцячыя гады:
«У дзяцінстве на Новы год мы часта ладзілі гульню: што я вазьму ў наступны год, а што пакіну ў мінулым. Запісвалі гэта на паперках — часам сьмешнае, часам сур’ёзнае. Кепскае — рвалі на шматкі ці адкладвалі ў капэрту. І нам здавалася: у новым годзе ўсё стане лепш і прасьцей, а ўсе праблемы застануцца ў мінулым. Цяпер мы ведаем: кожны год розны. У ім заўсёды ёсьць добрае — але разам зь ім прыходзяць і новыя выпрабаваньні.
У мінулым годзе я б пакінула пустыя спрэчкі, рознагалосьсі, крыўды, якія нас разьядноўваюць. Брахню з тэлеэкранаў, амаральную ваенную прапаганду, ура-патрыятызм і бясконцы пошук ворагаў. Арышты, звальненьні, абсурдныя забароны ўладаў і „заканатворчасьць“, якая ня мае нічога супольнага з законам. Усю тую несправядлівасьць, якую адчувае кожны беларус. Рэжым гэта ўсё робіць, каб утрымацца. Сёньняшняя ўлада няздольная нічога даць людзям, а толькі забірае.
А ў дваццаць шосты я вазьму тыя важныя справы, якія нам трэба працягваць. Тое, што робяць нашы праваабаронцы, падтрымліваючы тых, хто трапіў у бяду. Журналісты, якія даносяць праўду. Людзі культуры, якія зберагаюць нашу мову, памяць, нацыянальную ідэнтычнасьць. Настаўнікі, што вучаць дзяцей думаць. Дактары, якія ратуюць жыцьці. Прадпрымальнікі, якія знаходзяць рашэньні і даюць пэрспэктыву. Рабочыя, якія ствараюць наш дабрабыт. Людзі зямлі, якія кормяць краіну. Вы ўсе патрэбныя Беларусі.
У дзяцінстве на Новы год мы чакалі цудаў. Цяпер я іх не чакаю. Я ведаю, што цуды ня падаюць зь неба. Іх ствараюць людзі, мы з вамі. Таксама і праблемы не зьнікаюць самі. Іх трэба вырашаць. І ў асабістым жыцьці. І на ўзроўні ўсёй краіны. А яшчэ мы загадвалі слова, якое мусіць стаць галоўным у новым годзе. Маё слова году — надзея».
Таксама Ціханоўская адзначыла, што выказваньне «Затое ў нас няма вайны» ўжо ня дзейнічае, бо над Беларусьсю лётаюць ваенныя дроны, а беларускія заводы пастаўляюць снарады для краіны агрэсара — Расеі. Таму ў яе ёсьць надзея, што вайна скончыцца, у суседнюю Ўкраіну вернецца мір.
Яна падзякавала беларусам, якія «ня здрадзілі сабе».
Далей на экране зьявілася нядаўна вызваленая з турмы і прынятая ўладамі Нямеччыны Марыя Калесьнікава, якая на выбарах 2020 году была адной з галоўных дзейных асобаў пратэстаў, уваходзіла ў штаб Віктара Бабарыкі.
«Я не была тут пяць гадоў. Я зь цікавасьцю адкрываю для сябе новы сьвет. Выйшла і даведалася, што за гэты час здарылася шмат дрэннага, дзіўнага і жахлівага. Я выйшла і ня ўбачыла ніводнага чалавека, якому было лёгка. Я ня чула, каб хто-небудзь казаў, што гэтыя пяць гадоў прайшлі гладка. Але я ня бачыла зламаных людзей, людзей, якія забыліся пра салідарнасьць ці любоў. Я бачыла, як шмат дасягнулі беларусы ў сваіх ідэях, у культуры, думцы, у сусьветным маштабе, у краіне і за яе межамі».
Наступны выступоўцам быў выпушчаны з турмы і прымусова вывезены за межы краіны палітык і пісьменьнік Павал Севярынец:
«Вы дапамагалі палітзьняволеным, іх сем’ям. Слалі кветкі жонкам і маці, якім трэба была падтрымка ў цяжкую хвіліну. Усоўвалі грошы пры кожнай нагодзе. Дапамагалі гадаваць ні ў чым не вінаватых дзяцей, пазбаўленых бацькоўскай прысутнасьці. Тое, што людзі захаваліся, не зламаліся — стала магчыма і дзякуючы вам — вашай веры і вашай салідарнасьці. Калі разумееш, што пра цябе памятаюць, за цябе моляцца — гэта дае сілу трымацца. Упершыню за пяць год я змог абняць жонку Волю і сына Францішка, якому было два, калі мяне пасадзілі.
Мы павінны змагацца за кожнага і кожную, хто застаецца ў турмах. Каб рэпрэсіі скончыліся. Каб і Мікола Статкевіч мог абняць сваю жонку, а кожны вызвалены мог выбіраць дзе жыць. Каб само паняцьце „палітычны зьняволены“ сышло ў нябыт.
Мяне глыбока кранула і тое, як беларусы падтрымліваюць украінскі народ. Хтосьці — служэньнем, хтосьці валянтэрствам. Хтосьці — на фронце, а хтосьці — рублём. Лёсы Беларусі і Ўкраіны неразрыўна зьвязаныя. Калі Ўкраіна будзе моцнай і вольнай, гэта адкрые шлях і для незалежнай, эўрапейскай Беларусі».
Таксама ў навагоднім звароце выступіў намесьнік Ціханоўскай Павал Латушка. Ён зьвярнуўся да дзяржаўных службоўцаў Беларусі. Ён адзначыў, што «сыстэма зайшла ў тупік», а яны штодня сутыкаюцца з рашэньнямі, прынятымі не ў інтарэсах беларускага народу, а ў інтарэсах аднаго чалавека.
«Мы, дэмакратычныя сілы, прапануем пачаць дыялёг для выхаду з крызісу, для незалежнасьці і свабоды. Дыялёг для разьвіцьця замест застою. Дыялёг для лепшай будучыні, якой заслугоўваюць беларусы. Якой заслугоўвае наша Радзіма».
Падагульніла ўсе выступы і завяршыла зварот зноў Сьвятлана Ціханоўская. Яна сказала, што ўсе беларусы розныя, але цудоўна, што яны не апусцілі рук.
«Да новага, 2026 году засталіся лічаныя імгненьні. Прысьвяціце іх сабе. Спытайце сябе: „Чаго я хачу?“ Заплюшчыце вочы. Загадайце жаданьне. Абдыміце блізкіх — хто побач. І згадайце тых, каго сёньня з намі няма. Памятайце: цуды, якіх мы чакаем, не здараюцца выпадкова. Мы ствараем іх самі.
Разам.
З Новым годам, дарагія беларусы.
Жыве Беларусь!»
Сваё віншаваньне прачытаў і Аляксандар Лукашэнка. Ён назваў 2026 году Годам жанчыны. Ён заклікаў берагчы беларускую жанчыну і сваю зямлю, бараніць сваю будучыню, сям'ю, родных, блізкіх і сяброў. Віншаваньне Лукашэнкі працягвалася каля шасьці хвілінаў, раней ён любіў выступаць даўжэй.
Форум