Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Паглядзіце, у якіх аварыйных умовах працуюць на гомельскім прадпрыемстве «8 сакавіка». ФОТА


На гомельскім прадпрыемстве «8 сакавіка»
На гомельскім прадпрыемстве «8 сакавіка»

Жыхарка Менску трапіла па службовай неабходнасьці на ААТ «8 сакавіка» ў Гомлі і абурылася, што адбываецца з працоўнымі памяшканьнямі.

«Шмат накіпела, але большасьць маўчыць, і іх маўчаньне ўваходзіць у злавесны рэзананс з бруднымі бэтоннымі сьценамі фабрыкі, якая памірае», — пракамэнтавала здымкі жыхарка Менску, якая трапіла па службовай неабходнасьці на гомельскую фабрыку «8 сакавіка».

Прадпрыемства разьмешчана ў цэнтры гораду, ягоная вежа — адзін з вядомых сымбаляў Гомля. Аднак фабрыка даўно стала праблемнай, апошнія гады яна ўваходзіла ў топ найбольш стратных прадпрыемстваў рэгіёну. Фабрыка займае вялікія плошчы ў будынках, якія даўно не рамантаваліся. Яшчэ 10 гадоў таму ўлады казалі, што ёсьць пляны перанесьці вытворчыя пляцоўкі за рысу гораду, а на месцы фабрыкі зладзіць забаўляльны цэнтар, але з тых часоў нічога не зьмянілася.

Сайт ААТ «8 сакавіка» не працуе — каталёгі з прадукцыяй прадпрыемства разьмяшчае на бясплатных старонках у сацсетцы. Паводле працаўнікоў фабрыкі, праблемы ёсьць ня толькі зь віртуальнай, але і з рэальнай прасторай прадпрыемства.

«Асобныя памяшканьні больш падобныя да «заброшкі» з ускраін, хоць па-ранейшаму эксплюатуюцца. З чаго пачынаецца фабрыка? Вядома ж, з распранальні, бо менавіта там людзі могуць пераапрануцца, прыняць душ пасьля цяжкага працоўнага дня і, у нашым выпадку, паабедаць. Такое памяшканьне павінна быць зручным і бясьпечным. І вось мы стаім перад дзьвярыма. Цяжка зайсьці, каб ня трапіць пад капеж ад сьнягоў, якія растаюць дзесьці наверсе. Наогул, праблема з працяканьнем даху тут на ўсім другім паверсе, — расказвае жыхарка Менску.

Уваход у распранальню
Уваход у распранальню
Праз гэтае памяшканьне працаўнікі ўваходзяць на фабрык
Праз гэтае памяшканьне працаўнікі ўваходзяць на фабрык
У такім стане распранальня
У такім стане распранальня

«Выцяжка не працуе, таму ўсе пахі размоклых столі і труб з прыбіральні сьпяшаюцца нагадаць, кім уяўляюць сабе працаўнікоў некаторыя начальнікі. А вось рукамыйніцы і душ, якія павінны быць месцам чысьціні і гігіены, але ў рэальнасьці гэта ня так», — камэнтуе крыніца.

«Выходзячы з распранальні, бачым варсавальныя станкі (рабіць начос на тканіне), па легендзе, набытыя яшчэ ў 1980-х у ГДР. Столь над імі таксама працякае, утвараючы мудрагелістую кампазыцыю вады і сталі», — камэнтуе здымкі жыхарка Менску.

У цэху працякае столь
У цэху працякае столь
У такім стане некаторае абсталяваньне
У такім стане некаторае абсталяваньне

«Начальства часам робіць арыгінальныя дзеяньні, спрабуючы ліквідаваць цечы», — кажа суразмоўца.

Магчыма, такім чынам імкнуліся абараніцца ад цечы
Магчыма, такім чынам імкнуліся абараніцца ад цечы

«Паглядзіце, як жыве вытворчасьць. Да таго як адправіцца ў цэх на апрацоўку, палатно захоўваецца ў памяшканьні паўзакінутага цэху з даволі вільготным паветрам разам з розным хламам. За гэты час на палатне асядае пыл, зьяўляюцца разводы, а часам нават грыбок. Часта палатно проста пачынае падгніваць», — тлумачыць суразмоўца.

Паводле яе, у фарбавальным цэху ёсьць ліфт, які падымае вазкі з палотнамі на другі паверх. Ён у абсалютнай цемры, а памяшканьне вакол яго мае шарм постапакаліпсісу. У іншым вытворчым памяшканьні часткова разбурана падлога.

У памяшканьні часткова разбурана падлога
У памяшканьні часткова разбурана падлога

«Легенда цэху — друкавальны станок індыйскай вытворчасьці, які рабочыя па-добраму называюць „набіўка“. Яго ўсталявалі больш за 30 гадоў таму, і ён ужо не такі бадзёры, як у былыя часы. Пастаянныя паломкі перашкаджаюць працы. У цэху кажуць, што некалькі гадоў таму на фабрыку прывезьлі новы станок, але што яго ўсталююць, ужо мала хто спадзяецца», — кажа жыхарка Менску.

Пастаянныя паломкі станка перашкаджаюць працы, скардзяцца на фабрыцы
Пастаянныя паломкі станка перашкаджаюць працы, скардзяцца на фабрыцы

Труба прапускае пару, сьцьвярджае суразмоўца
Труба прапускае пару, сьцьвярджае суразмоўца

«Шмат накіпела — людзей прымушаюць рабіць бясплатна не сваю працу, не выконваецца тэхніка бясьпекі, затрымліваюць заробак, крыху большы за „мінімалку“, а часам і меншы. Але большасьць маўчыць, і іх маўчаньне ўваходзіць у злавесны рэзананс з бруднымі бэтоннымі сьценамі фабрыкі, якая памірае. Сьценамі, якія падзяляюць нас і начальнікаў», — кажа суразмоўца.

Афіцыйна

ААТ «8 сакавіка» — адно з найстарэйшых прадпрыемстваў Беларусі, фабрыка была заснаваная ў 1926 годзе. Ва ўласнасьці дзяржавы 72,9% акцый.

Па выніках 2020 году пры выручцы ў 21 мільён рублёў чыстыя страты склалі 8,4 мільёна, — паводле portal.gov.by.

Толькі за 2020 год колькасьць работнікаў скарацілася з 1218 да 1024. ААТ «8 сакавіка» мае неабходнасьць у абнаўленьні тэхналягічнага абсталяваньня. Некалькі гадоў прадпрыемства ня можа скончыць абнаўленьне фарбавальна-аздабляльнага абсталяваньня.

Камэнтаваць тут можна праз Facebook. Калі вы ў Беларусі, любы камэнтар можа быць падставай для перасьледу з боку ўладаў

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG