Пра сьмерць дысыдэнта паведаміла казаская служба Радыё Свабода. Па словах сястры Атабека, ён памёр а восьмай гадзіне вечара ў сераду ў лякарні, бо ў яго спынілася сэрца. Ён быў шпіталізаваны 20 кастрычніка ў сувязі з рэзкім пагаршэньнем стану на фоне каранавіруснай пнэўманіі. Пазьней ён упаў у кому і быў падлучаны да апарата штучнай вэнтыляцыі лёгкіх.
Атабек быў актыўным удзельнікам палітычнага жыцьця Казахстану з 1980-х. Ён удзельнічаў у масавых пратэстах у Алматы ў 1986 годзе супраць прызначэньня расейскага партыйнага дзеяча Генадзя Колбіна на пасаду першага сакратара ЦК кампартыі Казаскай ССР, гэта значыць фактычнага кіраўніка рэспублікі.
Пазьней Атабек быў адным з аўтараў звароту да зьезду народных дэпутатаў СССР аб наданьні Казахстану сувэрэнітэту. Пасьля атрыманьня Казахстанам незалежнасьці ён апынуўся ў апазыцыі і да першага прэзыдэнта краіны Нурсултана Назарбаева.
У 2008 годзе Атабека асудзілі на 18 гадоў зьняволеньня паводле артыкулу аб арганізацыі масавых беспарадкаў. Яго вызваленьня неаднаразова патрабавалі праваабаронцы і заходнія палітыкі. Усе гады зьняволеньня ён утрымліваўся ў турмах удалечыні ад Алматы, дзе пражываў да арышту.
У апошнія гады ягоныя блізкія паведамлялі аб рэзкім пагаршэньні здароўя дысыдэнта. 1 кастрычніка суд пастанавіў замяніць неадбытую частку турэмнага тэрміну Атабека на абмежаваньне волі. У інтэрвію Радыё Свабода пасьля вызваленьня ён паведамляў, што яго вывезьлі з турмы падманам, да апошняга моманту не тлумачачы, куды ён паедзе. Ён казаў, што яго адпусьцілі паміраць.
