Блізьняты - Павал Касьцюкевіч, празаік, перакладнік, Наста Кудасава, паэтка
Павал Касьцюкевіч, празаік, перакладчык
— Алё, Белавеская пушча? Рэзыдэнцыя Дзеда Мароза?
— Не, гэта сядзіба Сьвятога Мікалая.
— А-а, ну так, у вас жа мяккая беларусізацыя. А Сьнягурка што?
— Пасада памочніцы па ідэалягічным выхаваньні скасаваная.
— Нішто сабе мяккая! Пакінулі працаўніцу са стажам беспрацоўнай!
— Нічога не пакінулі. У нас у дадатак мяккая эмансыпацыя, і таму ёй выдалі чырвонае футра і зрабілі Сьвятую Міколу. А паколькі у дадатак далучылася і мяккая камэрцыялізацыя, дык цяпер маем двух Міколаў па цане аднаго.
— А скажыце, ялінку...
— Вышыёлку.
— Як?!
— Майструем вышыёлку: зараз завяршылі вышыцацкі і прымаемся за вышызорку, васьміканцовую....
— Добра, добра, няважна... Звоняць з Прагі, з Падарункавай Рады Эўропы. Вы ў 2016 годзе нарэшце выйшлі з-пад юрысдыкцыі ўсходняга Дзеда Мароза: раздаяце дарункі самі і цяпер хочаце Эўракаляды, так?
— Так, так мы вашаму старшыні Ежышку падавалі заяўку.
— У гэтым, Пушча, і праблема.
— Якая праблема, Прага?
— Ад Беларусі сёлета падалі дзьве заяўкі — на Сьвятога Міколу і на Зюзю.
— Якога яшчэ Зюзю?
— Нейкі чароўны пэрсанаж Зюзя: сядзіба пад Валожынам, гіпстэрская барада, вывернуты кажух, эка-яліны зь ясеню, цацкі размалёўвае белай «Тыкурылай».
— А-а-а! І праўда! Гэта ў нас тут, Прага, мяккае падваеньне асобы.
— Дык каго прызнаваць легітымным?
— Абаіх, Прага, абаіх. У Гішпаніі дарункі разносяць Тры Каралі, і ўсе тры легітымныя. А мы чым горшыя? З Новым годам, Прага!
— З Новым годам, Белавеская пушча!
Наста Кудасава, паэтка
Чаго я чакаю ад новага году? Чакаю, што нягледзячы ні на што, новы год будзе такім жа, як і ўсе гады на нашай плянэце, а ўсе дні і ночы застануцца на сваіх каляндарных месцах.
У студзені чакаю зімы і сьнегу. Каб болей было сьнегавікоў, сьнегавічых і сьнегавятак!
У лютым — шматлікіх дзён народзінаў маіх сяброў.
Увесну чакаю вясны, улетку — лета, увосень — восені. Каб усё заставалася ў сваім звыклым абліччы, а мы б толькі любаваліся спрадвечным, гадавалі дзетак і цанілі кожны новы дзень.
Калі б можна было замаўляць перамены ў асабістым жыцьці, я б пажадала, магчыма, каб у новым годзе ў мяне з’явіліся каханьне, жытло і праца. Але ад гэтага робіцца так сумна, што я, напэўна, пажадаю ўсё ж сабе паболей дарог і дрэваў. І каб я не развучылася ў новым годзе высоўваць на вуліцы язык і лавіць на яго смачныя сьняжынкі. І каб лес не разьлюбіў мяне! Тады б я, прычакаўшы лета, забегла ў яго і прайшлася, як заўжды, басанож па ўсіх адценьнях моху, не думаючы пра зьмеяў і мурашоў.Урэшце, яны таксама пра мяне ня думаюць, і нам гэта ніяк не замінае жыць і рабіць свае справы.
Я б хацела, каб сабакі на вуліцах не пераставалі глядзець на мяне сваімі мудрымі вачамі і матляць пры сустрэчы хвосьцікамі. Для мяне гэта вялікі гонар і прызнаньне! Але пра гэта чамусьці ня згадваюць у рэйтынгах і не даюць за гэта прэміяў, на жаль. Чакаю, што і ў новым годзе нічога на гэты конт ня зьменіцца.
Я чакаю, што мой Дняпро застанецца маім Дняпром, а дубы над ім застануцца дубамі над ім. Але калі так важна і крута жадаць у новым годзе чагосьці новага, тады я жадаю Дняпру новых дрэваў на берагах і новых рыбаў у водах. А сьмецьця каб стала паменей... Вось гэта было б сапраўды нова!
Яшчэ я чакаю, што людзі ў нашай краіне (а таксама ўва ўсіх іншых краінах) застануцца такімі ж слабымі, недасканалымі і няздольнымі прымаць інакшасьць. Бо гісторыя ня вучыць. Але я ведаю, што тыя ж самыя людзі, незалежна ад таго, чаго чакае ад іх Наста Кудасава, будуць рабіць учынкі неверагоднай дабрыні і спагады, будуць ратаваць іншых, будуць маліцца і марыць, будуць нараджаць сваім талентам і розумам цудоўныя рэчы — усё тое, што натхняе мяне любіць і жыць.
