Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Стрыптыз на Лініі Сталіна


Сяргей Дубавец
Сяргей Дубавец

Глямурная мальвіна на БТ зь лёгкім надрывам чытае нешта рыфмаванае пра «русскую мать», «русского солдата», яшчэ нешта «русское». На мальвіне маечка з надпісам «777. NY – Paris». Адразу пасьля верша ўключаецца кліп Дзімы Білана, які ўжо зь цяжкім надрывам сьпявае пра нешта эратычнае…

У такім стылі сёлета адбываецца ўсё сьвяткаваньне Вялікай Перамогі – і ў Беларусі, і ў Расеі. Згадаць хоць бы знакаміты ролік на ютубе – школьніцы ў георгіеўскіх стужках танчаць твэркінг. Ці эратычнае шоў, якое ў гонар Вялікай Перамогі абяцалі зладзіць у Менску «Начныя ваўкі». Ці новыя фільмы пра вайну, дзе абавязкова – смазьлівыя мардашкі ды попкі. Калі ў фільме пра Шцірліца вайну рамантызавалі, дык у сёньняшніх сэрыялах папсой становяцца доблесныя энкавэдысты з заградатрадаў. На плякаце, разьвешаным ва ўсіх аддзяленьнях Саюздруку, франтавую пілётку ўмудрыліся надзець на галоўку галышу-немаўляці…

Для тых, хто крыху пажыў на сьвеце, усё гэта выглядае, як мінімум, дзіўна. Для тых, хто толькі пачынае жыць, Вялікая Перамога будзе назаўжды зьнітаваная з глямурам, папсой і эротыкай.

Нічога ня маю супраць мардашак і попак, адно бачу, што ў тэме Дня Перамогі яны цалкам замянілі сабою ранейшыя складнікі – смутак і «слёзы на глазах». Прычым гаворка ідзе не пра незалежныя СМІ, якія нястомна стараюцца «сарваць празьнік», а пра рэчышча дзяржаўнай прапаганды.

Што гэта значыць?

Тое, што Вялікая Перамога страціла для шырокіх мас сваю прыцягальнасьць – як нешта рэальнае і датычнае кожнага.

Тое, што дзяржаўная памяць пра вайну цяпер будзе абапірацца не на розум і душу, а на мыліцы базавых інстынктаў.

Тое, што сытуацыя даведзеная да абсурду, адзінае выйсьце зь якога – перайсьці ад бравурнага мілітарна-глямурнага «празьніка» да спакойнага памінаньня дня заканчэньня 2-й сусьветнай вайны – так, як гэта зрабілі ва ўсім цывілізаваным сьвеце.

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG