На прэзэнтацыю ў кнігарні «Ў» сабраліся дзясяткі людзей. На вечарыне прысутнічаюць літаратары Ўладзімер Арлоў, Анатоль Вярцінскі, Павал Касьцюкевіч, выдавец Ігар Логвінаў, Натальля Адамовіч, мастак Генадзь Мацур, этнакультуроляг Антаніна Хатэнка.
Аляксандар Лукашук чытае фрагмэнты з кнігі — пра чытаньне. Кажа, што закрываць незалежныя выдавецтвы, выкідаць з памяшканьняў кнігарні — гэта барбарства. Людзі, якія прыйшлі падтрымаць кнігарню «Ў» і выдавецтва «Галіяфы» зьдзяйсьняюць акт салідарнасьці, кажа спадар Лукашук.
Выступае Ўладзімер Арлоў. Кажа, што прайшло 20 дзён, як адбылася першая прэзэнтацыя кнігі — 6 лютага на 60-годзьдзі аўтара ў Вэнэцыі. Яна супала з вэнэцыянскім фэстывалем і паводкай у Вэнэцыі — так Арлоў тлумачыць, чаму прыйшоў у гумавых ботах і карнавальным строі. Паказвае рарытэты кніг, якія былі падмочаныя падводкай.
Самы сумны разьдзел кнігі называецца «Людзі бязь ценю» — заўважае Арлоў.
Слова бярэ Анатоль Вярцінскі. Кажа, што ў яго ёсьць доказ таго, што гэта першая кніга, якая выйшла па-беларуску ў 2015 годзе. Распавядае пра кнігу «Наш Быкаў», якую ўклаў Генадзь Бураўкін. Пра сувэнірную паштоўку, якую яму падараваў Быкаў — таксама з выявай тарэадора, як і на вокладцы кнігі Аляксандра Лукашука. Кажа, што Лукашук — чалавек жанру, чалавек сяброўства, чалавек густу жыцьця, чалавек карыды ( ня толькі ў літаральным сэньсе бою быкоў — карыда яшчэ — народная баляда на палітычныя тэмы). І канечне ж, Лукашук — гэта чалавек-аркестар. Прычым, не сімфанічны, ні які іншы, а менавіта духавы аркестар. Кажа пра супадзеньні: 60 год — радыё Свабода, 60 гадоў Аляксандру Лукашуку. І жартуе пра 60 год, якія нядаўна споўніліся яшчэ аднаму чалавеку таксама зь ініцыяламі А.Л., які называе сябе гарантам усяго.
Сяргей Дубавец кажа, што будзе выступаць як крытык. Як крытычны крытык. Галоўная задача крытыка — паставіць кнігу ў кантэст. Паміж кім і кім. Доўга мучыўся. Нічога лепшага не знайшоў, як паставіць кнігу ў кантэкст «Тутэйшых», пакаленьня 1980-х. Назваў прозьвішчы Асташонка, Глёбуса, Сапач, Бабкова. Кажа, што «Тутэйшыя» павярнулі нашу літаратуру на Захад, хто далез да Польшчы, хто ў Японію. Далей за ўсіх залез аўтар менавіта «Дзясятага паверху».
Пра Лукашука кажуць: чым далей, тым ён лепш піша. Дубавец кажа пра «літаратуру факту», якая — падрыхтоўчы матэрыял, каб напісаць прыгожую кнігу: "Лукашук дрэйфуе ад канстатацыі фактаў да самавыражэньня. У яго зьяўляюцца вобразы".
Аляксандар Лукашук кажа, што кніга — твор калектыўны. А запрашае чалавека, які бачыць тое, што ня бачаць іншыя — Аляксандру Макавік.
Аляксандра Макавік кажа, што раней выйшла дакумэнтальная проза, у якой было шмат літаратуры. І ўзгадвае кнігу «АРА». А ў не дакумэнтальнай прозе літаратуры яшчэ больш. Лукашук разглядае штодзённасьць як штуршок да мастацтва.
Андрэй Хадановіч, «начальнік ПЭН-цэнтру», як яго назваў Лукашук. Хадановіч пажартаваў, што адзіны літаратар, які сам узгадвае пра сяброўскія складкі ў ПЭН-цэнтар — гэта Лукашук. Сказаў, што ня будзе пытацца, чаму кніга такая тоўстая. Пытаецца, калі будзе трэці том. Жартуе, што выступае, як сьпявак на разагрэве ў Лукашука.
Лукашук дае слова мастаку Генадзю Мацуру: "Гэта чалавек, які ведае, якая літара ў альтабэце самая эратычная, прадстаўляе мастака — графіка аўтар кнігі".
Мацур распавядае пра прыгоды ў Вэнэцыі, як у самы дарагі рэстаран прыйшлі ў гумавых ботах. Як Уладзімір Арлоў разуўся і папрасіў пасушыць мокрыя шкарпэткі. Гульня слоў «сушы». Цемнаскураму італійцу Арлоў тлумачыць, што кампанія з «Бьянко Руссо» (на сумесі ангельскай і італійскай).
Андрэй Федарэнка кажа, што рэдагаваць Лукашука — сьмешна. Уся рэдактарская праца была — замяніць пару словаў. Як Лукашук піша і чытае — вы бачыце. Чытае, не заглядаючы ў кнігу, амаль даслоўна. Чалавек выпрабоўвае на зуб кожнае слова.
Распавядае гісторыю пра 1980-я гады, як студэнты не хацелі вучыць беларускую мову. А Лукашук, працуючы ў «Звяздзе», напісаў артыкул. У інтэрвію Народнай Волі Лукашук сказаў, што творчасьць толькі пачынаецца, нагадаў Федарэнка.
Прэзэнтацыя завяршылася