Украінскі дабрачынны фонд дапамогі арміі «Вярніся жывым» апублікаваў заклік «Аўтобус жыцьця або эвакуацыя Дэбальцава»:
«Заўтра-пасьлязаўтра сумесна з АБСЭ будзе арганізаваны зялёны калідор для вывазу людзей з Дэбальцава. Для арганізацыі вывазу неабходныя вялікія трохдзьверныя аўтобусы гарадзкога тыпу, зь іх лёгка выскокваць пры абстрэле.
Акрамя гэтага, патрэбныя мікрааўтобусы. Яны неабходныя, каб хутка вывозіць людзей з прыгарадаў. У першую чаргу, ляжачых хворых, дзяцей і старых, якія ня ў стане самі дайсьці да прыпынку.
Маленькія аўтобусы могуць ганяць па раёнах і прыгарадах, вялікія — вывозіць з гораду. Гэта будзе апошні шанец, пасьля якога ў Дэбальцава прыйдзе сьмерць у выглядзе сэпаратысцкай артылерыі».
Валянтэры Натальля Варанкова і Дыяна Макарава ў апошнія дні займаліся вывазам людзей з Дэбальцава.
У інтэрвію Радыё Свабода 38-гадовая Натальля Варанкова, маці дваіх дзяцей, кажа, што яна «звычайная валянтэрка, адна з заснавальніц «валянтэрскай сотні»:
— У нас арганізавалася валянтэрская сотня «Дабраволя», і прадстаўнікі гэтай арганізацыі і фонду Дыяны Макаравай, і каманда нашых хлопцаў, езьдзім цяпер ужо на перадавую і дапамагаем выбірацца людзям з так званай «чырвонай зоны», з-пад абстрэлаў.
Гэта не называюць вайной, але, па-сутнасьці, для нас гэта вайна.
— І вы працавалі ў шпіталі?
— Не, я працавала дырэктарам маркетынгава-рэклямнага аддзелу ў фармацэўтычнай кампаніі. З пачаткам падзей на Майдане я пайшла ў валянтэры, пакінула сваю працу.
— Куды вы вывозьце людзей?
— Мы вывозім людзей у бліжэйшы гарадок — Сьвятагорск. Там шмат пансіянатаў, але яны ўжо запоўненыя. Цяпер прымаюць іх іншыя гарады, акумулююць на часовым пункце ў Славянску, і пасьля гэтага іх садзяць у спэцыяльныя прычапныя вагоны, цягнікі і адпраўляюць па ўсёй Украіне. Зараз вельмі добра іх прымае Львоў, прымае Кіеў і іншыя гарады, іншыя вобласьці. У Харкаве ўжо запоўнена трошкі, але імкнуцца ўсё роўна дапамагаць і сяліць. Мы не кідаем гэтых людзей. Мы іх пасялілі, прыйшлі, спыталі аб іх патрэбах ... Вось пазаўчора нас абстралялі, учора мы ўжо прыехалі ў Кіеў, я пасьпела схадзіць у душ, пераапрануцца, мне патэлефанавалі і сказалі, што АБСЭ дамовілася быццам бы аб зялёным калідоры. Я села, патэлефанавала ў нашу Кіеўскую гарадзкую адміністрацыю, сказала: «Хлопцы, дапамажыце, зноў патрэбны аўтобусы». Яны далі аўтобусы, і мы сёньня ў ноч выехалі. Вось цяпер я з вамі размаўляю ўжо з Арцёмаўску. І мы пасьпелі ўчора загрузіцца гуманітарнай дапамогай для дзетак і для ўцекачоў, якую прывезьлі сюды.
— Паводле вашых ацэнак, колькі людзей вам трэба вывезьці з Дэбальцава?
— Мне складана даць ацэнку. Да тысячы чалавек яшчэ дакладна, якія гатовыя выехаць. Ёсьць людзі, якія не гатовыя выяжджаць, гатовыя заставацца там. Сытуацыі бываюць розныя. Вось Дыяна прыходзіла ў адно з бамбасховішчаў і спрабавала іх угаварыць, там было каля 70 чалавек, і яны ўсё наадрэз адмовіліся. Але нішто так не спрыяе перамовам, як добрае слова і патрапляньне снараду ў суседні будынак. На наступны дзень усё бамбасховішча было гатова ўжо да эвакуацыі, таму што ў суседні будынак трапілі артснарады.
— Вы зараз спрабуеце арганізаваць вываз адтуль людзей ...
— Мы спрабуем дамовіцца аб дні перамір’я. Нам патрэбны дзень перамір’я! З украінскім бокам, зразумела, мне значна прасьцей дамовіцца, і яны гатовыя даць гэта. Але пытаньне ў тым, што там працуюць групы ДРГ, якія не заўсёды кантралююцца тым бокам, і яны могуць не ведаць нават, і калі нават кіраўніцтва паабяцае, гэта ня ёсьць гарантыя таго, што яны не будуць весьці абстрэлы. Вось у чым справа. Але мы ў любым выпадку будзем ехаць туды і рызыкаваць сваім жыцьцём.
Мая справа — дапамагаць людзям, выратоўваць іх жыцьці. І мне ня важна, гэта паранены, уцякач альбо вайсковец. Дапамагаем мы аднолькава.
Цалкам артыкул «Забярыце нас!» можна прачытаць на сайце расейскай службы Радыё Свабода