Дзень Перамогі 9 траўня пачынаўся ў менскіх мікрараёнах амаль бязьлюднымі вуліцамі — пра сьвята тут мала што нагадвае. Хіба што сьцяжкі колераў сьвятлафору — чырвоны, жоўты, зялёны. Грамадзкі транспарт паўпусты, рухаецца толькі да цэнтру гораду. Праспэкт Незалежнасьці перакрыты на ўчастку плошча Незалежнасьці — плошча Перамогі і аточаны міліцэйскімі машынамі на суседніх вуліцах. Станцыі мэтро «Плошча Перамогі» і «Кастрычніцкая» таксама закрытыя на час вэтэранскага шэсьця. Як зазвычай — былі перакрытыя вуліцы падчас руху картэжа Лукашэнкі. Праз гэта трапіць на сьвяточны парад удалося далёка ня ўсім:
Карэспандэнтка: «Мне падаецца, што вы ідзяце з параду, правільна?»
Спадарыня: «Не, на парадзе мы не былі — вельмі цяжка было трапіць».
Спадарыня: «Вядома, усё было прыгожа, балёнікі, кветкі, усё гэта...»
Спадарыня: «Вядома, усё было прыгожа, балёнікі, кветкі, усё гэта...»
Карэспандэнтка: «Ці падабаецца, як сьвяткуецца гэты дзень?»
Спадарыня: «Музыкі мала. Вось усё скончылася, а народ чагосьці чакае. Мне падаецца, што трэба было, каб нейкія канцэрты адбываліся, каб вось такія людзі, як мы, ва ўзросьце, маглі паглядзець, падняць настрой. Крыху недадумана».
Спадарыня: «Магчыма, каб лепшая арганізацыя была, прапановы якія, то і людзі б на іх адгукнуліся».
Спадарыня: «Магчыма, каб лепшая арганізацыя была, прапановы якія, то і людзі б на іх адгукнуліся».
Карэспандэнтка: «Вы зь сям’ёй на плошчы Перамогі. З параду, на парад — куды?»
Спадар: «Спазьніліся на парад — заторы былі, хоць і вельмі хацелі».
Карэспандэнтка: «І што зараз — прагуляецеся, а далей?»
Спадарыня: «Паедзем працаваць, бо як бы там ні было, а вясна і... працаваць трэба».
Атрыбутаў Дня Перамогі вобмаль нават на галоўным праспэкце сталіцы: месца, дзе традыцыйна вывешваюць буйны сьвяточны плякат — фасад пэдунівэрсытэту імя Танка — цяпер упрыгожвае хакейны талісман: ушлемаваны зубр. У вітрынах некаторых крамаў — плякаты зь безасабовымі лёзунгамі «С праздником» і «Са сьвятам», зрэдку — «С Днем победы». Ужо на бліжэйшых ад праспэкту вуліцах і таго няма. Георгіеўскіх стужак на аўтамабілях — адзінкі, таксама зрэдку яны відаць на вопратцы ці заплечніках у людзей.
Карэспандэнтка: «Як адзначаеце сьвята?»
Юнак: «Дзень Перамогі — гэта заўсёды хораша. Сьвяткуем у сям’і і зь сябрамі».
Карэспандэнтка: «А на парад ходзіце?»
Юнак: «Не, не пасьпеў».
Карэспандэнтка: «А георгіеўская стужка адкуль у вас?»
Юнак: «Гэта зь мінулага году. Я быў валянтэрам, раздаваў стужкі і ўсіх віншаваў».
Карэспандэнтка: «А што яна азначае, ведаеце?»
Юнак: «Ой... Не ўзгадаю... Героям давалі».
Менчукі звыклі масава сьвяткаваць зь півам ды іншымі напоямі пад парасонамі каля буфэтаў на колах. Але гэтым разам у цэнтры гораду такога няма. З праспэкту люд масава рушыць у паркі, адкуль ідзе дым шашлыкоў. Летнія кавярні запоўненыя збольшага хакейнымі заўзятарамі, перадусім расейскімі, якія ходзяць па горадзе ў вопратцы зь дзяржаўнай расейскай сымболікай і нават са сваімі сьцягамі. Расейцы ахвотна дзеляцца ўражаньнямі:
Юнак: «Па-першае, віншуем усіх вэтэранаў — нашых, беларускіх — усіх нашых савецкіх вэтэранаў з гэтым сьвятам».
Юнак: «Мы нават ішлі ў калёне, апошнімі, праўда. Затрымаліся, бо духі ў заплечніку знайшлі, то не пускалі».
Юначка: «Можа, таму, што ў мяне заплечнік быў вялікі, і яго проста вось так вытрасьлі ўвесь».
Юнак: «У нас гэта робяць праваахоўныя органы ў спэцыяльнай форме міліцэйскай. А тут... Ну, зразумела, што гэта ня проста людзі стаяць праз кожны мэтар уздоўж дарогі... Зь іншага боку, міліцыя вачэй не мазоліць... Але было ўсё вельмі прыгожа, усё спадабалася».
Юнак: «Мы нават ішлі ў калёне, апошнімі, праўда. Затрымаліся, бо духі ў заплечніку знайшлі, то не пускалі».
Юначка: «Можа, таму, што ў мяне заплечнік быў вялікі, і яго проста вось так вытрасьлі ўвесь».
Юнак: «У нас гэта робяць праваахоўныя органы ў спэцыяльнай форме міліцэйскай. А тут... Ну, зразумела, што гэта ня проста людзі стаяць праз кожны мэтар уздоўж дарогі... Зь іншага боку, міліцыя вачэй не мазоліць... Але было ўсё вельмі прыгожа, усё спадабалася».
Сярод удзельнікаў сьвяткаваньня Дня Перамогі менш за ўсё было галоўных герояў сьвяткаваньня — вэтэранаў. Тых, хто прайшоў парадным шэсьцем на чале з кіраўніком краіны, пасадзілі ў спэцыяльныя аўтобусы. Былы франтавік, які на сьвяце Дня Перамогі сустрэўся толькі адзін, на ўрачыстай частцы ня быў:
Карэспандэнтка: «Віншую вас са сьвятам. У вас вельмі шмат мэдалёў, ордэнаў — пэўна, за ўсю вайну?»
Вэтэран: «Так, заваяваў».
Карэспандэнтка: «Ці былі на парадзе?»
Вэтэран: «Не, ня быў. Мне 89 гадоў, пайду, дрэнна стане — павалюся. Вырашыў, што не пайду».
Карэспандэнтка: «Ці адчуваеце павагу, шанаваньне, ці лёгка жывецца вэтэрану?»
Вэтэран: «Так, адчуваю і з боку народу, і з боку дзяржавы падтрымку вэтэранаў».
Карэспандэнтка: «Як сёньня будзеце сьвяткаваць гэты дзень?»
Вэтэран: «Пайду ў парк, спаткаюся з маім сябрам — разам служылі — паразмаўляем, як нам палепшыць нашае жыцьцё».
Афіцыйны дзяржаўны Дзень Перамогі ня стаў сьвятам і для многіх іншых людзей, хто перажыў і памятае апошнюю ўсясьветную вайну. Бабуля, якая разам зь іншымі прадавала сьціплыя букеты нарцысаў і тульпанаў за некалькі мэтраў ад абэліску на плошчы Перамогі, выказала гэткія ўражаньні ад сьвята:
Карэспандэнтка: «Ці добра сёньня купляюць вашы кветкі?»
Спадарыня: «Ня вельмі. І ганяюць міліцыянты, не прызнаюць гэтага сьвята. А нас называюць бандытамі. Банда, кажуць. «Ваша банда нам надакучыла».
Карэспандэнтка: «Што вы пра гэта думаеце?»
Спадарыня: «Ну што я думаю... Я — дзіця вайны, мой тата загінуў у 1945 годзе, у самым канцы вайны. Што я бачыла ў сваім жыцьці, як вы думаеце? А цяпер я тут ад добрага жыцьця сяджу? Увогуле памянялася ўсё: пакаленьні, узровень культуры, каштоўнасьці — я гэтага не разумею, гэта выклікае толькі боль. Гэтае сьвята — са сьлязьмі на вачах».
Па традыцыі з нагоды Дня Перамогі ўвечары ў Менску адбудзецца сьвяточны салют.