«Я была ў пяці гарадах Італіі, я была ў Эгіпце, на Канарах разы чатыры, адзін раз купалася ў Адрыятычным моры. А потым я працавала ў сыстэме Аэрафлёту. Там нам раз на год давалі бясплатны квіток туды-назад. І вось я кажу адной сваёй супрацоўніцы: «Што мы езьдзім у Сочы, Ялту? Блізка так. Давай мы выкарыстаем гэты бясплатны квіток, каб паляцець далёка куды. На Камчатку, напрыклад». І вось паляцелі мы туды. Купаліся ў камчацкіх гейзэрах.
У 1991 годзе я набыла вось гэты прымач і стала слухаць. Адчула, што маё разуменьне жыцьця і таго, што адбываецца навокал, цалкам супадае з тым, што чула па Беларускай Свабодзе.
Многа мне дала Беларуская Свабода. Яна падштурхнула мяне зацікавіцца нашай гісторыяй. А яшчэ мне стала сорамна, што я забылася пра сваю родную мову. Сорамна перад сваімі продкамі, перад народам.
Калі якія-небудзь падзеі адбываюцца, то я думаю: а які ў мяне погляд на іх? Потым паслухаю Свабоду, пагляджу афіцыйную вэрсію па БТ. Потым пытаюся ў сяброў: а што Зянон Станіслававіч наконт гэтага гаворыць? І атрымоўваецца, што маё меркаваньне супадае зь ягоным. Ну як жа не лічыць яго аўтарытэтам нумар адзін!
Тыя з былых сяброў, што сталі лукашыстамі — мне зь імі няўтульна. Пра што гаварыць зь імі? Таму мы разьядналіся. Засталіся ў сябрах мае аднадумцы.
Дзьве тысячы гадоў таму Ісус хадзіў па зямлі, вучыў людзей жыць па-людзку, па божых законах. Яго злавілі, асудзілі. Тады паводле закону прапанавалі насельніцтву з двух асуджаных выбраць, каго памілаваць. Насельніцтва выбрала Вараву, злодзея. Вось і ў нас на выбарах былі прапанаваныя двое. Адзін адукаваны, сумленны, веруючы, шчыры беларус — яго ня выбралі. Выбралі другога, які прамая супрацьлегласьць першаму.
Дык вось і цяпер, калі нават гэты другі ня пойдзе на выбары, то наша насельніцтва, як тыя хамы, зноў выбера Вараву.
Прыглядаюся да людзей, у асноўным — мёртвыя душы. Пачынаеш нешта ім гаварыць, абуджаць трохі — адны злуюцца на мяне, другія так сабе рэагуюць. Кажу ім: «Ёсьць Радыё Свабода, паслухайце яго, паглядзіце афіцыйную вэрсію БТ — і тады вы знойдзеце праўду, калі вы сумленны чалавек». Вось так я гэтым бабулькам тлумачу.
Нягледзячы на тое, што ў мяне абмежаваны фізычны стан, душа мая крылатая. Яна ўвесь час хоча махаць крыламі, кудысьці імкнуцца, нешта ведаць. Мяне ўсё цікавіць, што адбываецца ў сьвеце, у нас у Беларусі.
Я прыехала на радзіму дзеля таго, каб, можа, нейкую кроплю ўнесьці ў гэты наш працэс адраджэньня. І, я лічу, гэты пэрыяд, калі я ўваскрэсла як беларуска — гэта асноўны пэрыяд у маім жыцьці, самы важны».
У 1991 годзе я набыла вось гэты прымач і стала слухаць. Адчула, што маё разуменьне жыцьця і таго, што адбываецца навокал, цалкам супадае з тым, што чула па Беларускай Свабодзе.
Многа мне дала Беларуская Свабода. Яна падштурхнула мяне зацікавіцца нашай гісторыяй. А яшчэ мне стала сорамна, што я забылася пра сваю родную мову. Сорамна перад сваімі продкамі, перад народам.
Калі якія-небудзь падзеі адбываюцца, то я думаю: а які ў мяне погляд на іх? Потым паслухаю Свабоду, пагляджу афіцыйную вэрсію па БТ. Потым пытаюся ў сяброў: а што Зянон Станіслававіч наконт гэтага гаворыць? І атрымоўваецца, што маё меркаваньне супадае зь ягоным. Ну як жа не лічыць яго аўтарытэтам нумар адзін!
Тыя з былых сяброў, што сталі лукашыстамі — мне зь імі няўтульна. Пра што гаварыць зь імі? Таму мы разьядналіся. Засталіся ў сябрах мае аднадумцы.
Дзьве тысячы гадоў таму Ісус хадзіў па зямлі, вучыў людзей жыць па-людзку, па божых законах. Яго злавілі, асудзілі. Тады паводле закону прапанавалі насельніцтву з двух асуджаных выбраць, каго памілаваць. Насельніцтва выбрала Вараву, злодзея. Вось і ў нас на выбарах былі прапанаваныя двое. Адзін адукаваны, сумленны, веруючы, шчыры беларус — яго ня выбралі. Выбралі другога, які прамая супрацьлегласьць першаму.
Сталкеры Свабоды
Прыглядаюся да людзей, у асноўным — мёртвыя душы. Пачынаеш нешта ім гаварыць, абуджаць трохі — адны злуюцца на мяне, другія так сабе рэагуюць. Кажу ім: «Ёсьць Радыё Свабода, паслухайце яго, паглядзіце афіцыйную вэрсію БТ — і тады вы знойдзеце праўду, калі вы сумленны чалавек». Вось так я гэтым бабулькам тлумачу.
Нягледзячы на тое, што ў мяне абмежаваны фізычны стан, душа мая крылатая. Яна ўвесь час хоча махаць крыламі, кудысьці імкнуцца, нешта ведаць. Мяне ўсё цікавіць, што адбываецца ў сьвеце, у нас у Беларусі.
Я прыехала на радзіму дзеля таго, каб, можа, нейкую кроплю ўнесьці ў гэты наш працэс адраджэньня. І, я лічу, гэты пэрыяд, калі я ўваскрэсла як беларуска — гэта асноўны пэрыяд у маім жыцьці, самы важны».
