«Горад Лёндан цудоўны, у ім гадзіньнікі скрозь, толькі сэрца можа адстаць ад Вялікага Бэна», — так ці прыкладна так напісаў некалі Бродзкі, і хто яго ведае, што меў на ўвазе. Зрэшты, гэта й ня важна, паэзіі дастаткова проста быць — як і гадзіньніку. І далей у вершы было пра палец, які круціць дыск зімовага месяца, а ў выніку гудкі — і «гэты гук непазьбежнейшы за голас Бога».
Месяц і праўда быў зімовы — у сэнсе, ня май. 11 сьнежня 1981 году Вялікі Бэн сам адстаў ад сэрцаў, якія хваляваў больш за стагодзьдзе — сэрцаў паэтычных і ня вельмі. У 12.27 стрэлкі самага знакамітага гадзіньніка ў сьвеце (калі ня браць у разьлік зоркі над начным акіянам, вядома) здрыгануліся і спыніліся. Стрэлкам зрабілася холадна. Яны амаль прайшлі свае 190 кілямэтраў — а роўна столькі складае іхны шлях за год, калі скласьці накручаную імі адлегласьць. І вось — такая дарожная няўдача.
Біг Бэн замёр.
Ужо другі раз у гісторыі.
І зноў нічога не зьмянілася.
Савет Міністраў БССР ня стаў панікаваць і ўсё ж выдаў сваю пастанову № 398 «Аб мерах па павышэньні тэхнічнага ўзроўню вытворчасьці будаўнічай цэглы».
У Буэнас-Айрэсе нарадзіўся хлопчык зь беларускім імем Хавіер і амаль беларускім прозьвішчам Савіёла.
У Маскве на Кутузаўскім праспэкце у кватэру знакамітай артысткі Зоі Фёдаравай увайшоў невядомы і стрэліў гаспадыні ў патыліцу.
Гельмут Шміт упершыню ступіў на зямлю ГДР, auferstanden aus Ruinen.
Яны нічога ня значаць — ні гадзіньнік, ні каляндар. Выкшталцоныя, але бескарысныя мадэлі чалавечага сэрца. Першы ў любы момант можа спыніцца: ад холаду, сьпёкі, сьпячкі тых, хто зьвярае па ім жыцьці, другі — прыняць новую веру, зьбіцца зь ліку, зрабіцца занадта чалавечным, каб яму верылі й надалей. Сучаснасьць і актуальнасьць — самападман, яны дзейнічаюць толькі да першых замаразкаў. Не спазьняюцца толькі ў адным выпадку — і калі ты чытаеш гэта, значыць, твой вялікі Веня яшчэ ідзе.
Месяц і праўда быў зімовы — у сэнсе, ня май. 11 сьнежня 1981 году Вялікі Бэн сам адстаў ад сэрцаў, якія хваляваў больш за стагодзьдзе — сэрцаў паэтычных і ня вельмі. У 12.27 стрэлкі самага знакамітага гадзіньніка ў сьвеце (калі ня браць у разьлік зоркі над начным акіянам, вядома) здрыгануліся і спыніліся. Стрэлкам зрабілася холадна. Яны амаль прайшлі свае 190 кілямэтраў — а роўна столькі складае іхны шлях за год, калі скласьці накручаную імі адлегласьць. І вось — такая дарожная няўдача.
Біг Бэн замёр.
Ужо другі раз у гісторыі.
І зноў нічога не зьмянілася.
Савет Міністраў БССР ня стаў панікаваць і ўсё ж выдаў сваю пастанову № 398 «Аб мерах па павышэньні тэхнічнага ўзроўню вытворчасьці будаўнічай цэглы».
У Буэнас-Айрэсе нарадзіўся хлопчык зь беларускім імем Хавіер і амаль беларускім прозьвішчам Савіёла.
У Маскве на Кутузаўскім праспэкце у кватэру знакамітай артысткі Зоі Фёдаравай увайшоў невядомы і стрэліў гаспадыні ў патыліцу.
Гельмут Шміт упершыню ступіў на зямлю ГДР, auferstanden aus Ruinen.
Яны нічога ня значаць — ні гадзіньнік, ні каляндар. Выкшталцоныя, але бескарысныя мадэлі чалавечага сэрца. Першы ў любы момант можа спыніцца: ад холаду, сьпёкі, сьпячкі тых, хто зьвярае па ім жыцьці, другі — прыняць новую веру, зьбіцца зь ліку, зрабіцца занадта чалавечным, каб яму верылі й надалей. Сучаснасьць і актуальнасьць — самападман, яны дзейнічаюць толькі да першых замаразкаў. Не спазьняюцца толькі ў адным выпадку — і калі ты чытаеш гэта, значыць, твой вялікі Веня яшчэ ідзе.
